Bekentenissen van een kabelsleper (2)
Deel 2 in de serie ‘Bekentenissen van een kabelsleper’- Tapdansen met Willem Ruis
Weinig mensen weten het, maar ik kan tapdansen. Althans, ik kan met beide voeten de ‘tik tak’ maken. En dat vind ik zelf reuze knap.
Degene die het mij geleerd heeft was niet zomaar iemand. Want dat was ‘mister Lotto’ Willem Ruis, in die tijd een absolute ster in Nederland. Ruis was presentator van de Willem Ruis Lotto Show dat telkens een miljoenenpubliek trok. En ik was lange tijd de vaste kabelsleper bij dat programma.
Dat gebeurde steevast in het Theater aan de Parade in Den Bosch, pal naast de beroemde kathedraal. In die tijd heette het nog Theater Casino.
One of the guys
De crew reisde niet dagelijks op en neer naar Hilversum. Daarom werd gedurende de repetitiedagen – tot de avond van live-uitzending – overnacht in een hotel, even buiten de stad. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren in welke plaats dat was, maar het was een kwartiertje rijden met het personeelsbusje.
Het aardige van Willem Ruis was dat hij gewoon met ons meereed in dat busje. One of the guys, dat schiep een band.
Willem Ruis Lotto Show
In de Lotto Show was er wekelijks het onderdeel Willem’s Droom waarin hij telkens iets bijzonders deed.
Aan de bar in het hotel vertelde Ruis dat hij die week in het programmaonderdeel Willem’s Droom de beroemde scène van Singing in the Rain zou naspelen. Niet eenvoudig, omdat Gene Kelly daarin ook even een tapdans doet. Om die techniek onder de knie te krijgen had Ruis daarom een paar tapdans-lessen genomen.
Tijd doden
Het leuke van mijn werk was dat ik altijd bij de mobiele camera stond, op het toneel. Dus de dag daarop, direct na de lunch, stonden Willem Ruis, de cameraman en ik te wachten tot de repetitie zou beginnen. Om de tijd te doden vroeg ik de presentator daarom om ons zijn tapdans-techniek te laten zien. Hij deed het terstond en dat zag er best indrukwekkend uit.
“Maar het is helemaal niet zo moeilijk”, vond Ruis. Hij trok mij bij mijn arm en deed me voor wat ik precies met mijn voeten moest doen.
Hij deed het één keer voor, twee keer en nog een derde keer.
Even later stonden we samen voor een lege zaal te tapdansen op het podium. Tot de repetitie begon.
Degenen die mij kennen weten: er is geen groot danser aan mij verloren gegaan.
Maar ik kan tapdansen.
Dankzij Willem Ruis.
De opname van deze specifieke Willem’s Droom is hier te zien.
Reageren op deze aflevering van ‘Bekentenissen van een kabelsleper’?
Neem gerust contact op.
