Category Archive Blog
Gezagscrisis
Nederland gaat gebukt onder de coronacrisis, maar volgens mij nog veel meer onder een gezagscrisis.
De coronamaatregelen moeten helaas worden aangescherpt, maar feestende aso’s in een partytent in Den Haag vieren nog even lekker feest voordat de horeca dicht gaat. Agressievelingen rammen een buschauffeur of winkelmedewerker voor zijn kop omdat gevraagd is of ze een mondkapje willen opzetten. Andere egoïsten hebben domweg schijt aan de gezondheid van een ander, als zij maar lekker hun gang kunnen gaan: ‘dood gaan we toch een keertje’.
Covidioten
En dan zijn er nog de mafkezen (‘Covidioten’ worden ze genoemd) die blijven volhouden dat corona slechts ‘een griepje’ is of een sinister plan van Bill Gates of de Bilderberggroep. Of stellig dingen beweren die gewoon niet kloppen. En ze pakken allemaal hun platform op de social media, waar andere gekkies ze belonen met duimpjes omhoog of hartjes.
Leren accepteren
Niemand geniet van de coronamaatregelen en ja, sommige maatregelen zijn oneerlijk. Maar waarom is het zo moeilijk om te leren accepteren?
De gezagscrisis is vele malen agressiever en kwalijker dan het coronavirus. Het leidt tot onbegrip, polarisatie, woede en wellicht geweld. Journalisten die objectief proberen verslag te doen, worden bedreigd.
Excessen
Natuurlijk, dat zijn excessen. Maar laten we ook naar onszelf kijken. Zoeken we zelf ook niet naar de reden waarom wij ons niet aan een maatregel hoeven te houden?
Ja, we hebben wel geluisterd naar de nieuwe maatregelen, maar we horen niet wat er gezegd is.
Respect voor Famke Louise
Ik heb vorige week een pittige column geschreven over Famke Louise en haar onbezonnen actie #ikdoenietmeermee waarbij ze niet meer wilde meedoen aan de corona-maatregelen.
Sommige mensen vonden mijn column flauw. Iedere columnist viel het meisje aan, waarom ik dan ook nog?
Nou, simpel: Famke Louise is Almeerse. Ze is één van ons en misschien leest ze de column wel als ze na een optreden in de bank ploft, of vult ze haar kattenbak ermee. (ik hoor trouwens heel vaak dat mijn column uitermate geschikt is als kattenbakvulling – ik zou er geld voor moeten vragen).
Diederik Gommers
Woensdag was Famke Louise te gast bij Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC), die de moeite nam haar bij te praten over de keiharde feiten van het coronavirus. Niemand is blij met de maatregelen, maar soms is er even geen keuze. Nog even doorbijten, hopelijk komt er snel een vaccin.
Ik neem aan dat onze beroemde vlogster goed geluisterd heeft naar Gommers. In ieder geval vind ik het heel stoer dat ze – na alle kritiek – die stap heeft genomen.
Flapdrol Willem Engel
Dat geeft aan dat ze misschien té snel geluisterd heeft naar flapdrollen als Willem Engel en de C-artiesten die deze malloot van ‘viruswaarheid’ volgen.
Famke Louise bewijst met deze actie dat ik haar onterecht druiloor noemde. Famke Louise is geen C-artiest.
Ze is top!
Bekentenissen van een kabelsleper (5)
Deel 5: de populaire zanger
De beroemde en populaire zanger was dronken en stoned. Ik ga zijn naam niet noemen en ook niet de exacte locatie, want de zanger is nog steeds actief. Ik zeg ook niet of het een solo-zanger betrof, of de lead-zanger van een groep. Want dat zou hem herkenbaar maken. En er ontstaat geen fraai beeld van hem in deze aflevering in de serie ‘bekentenissen’.
Ik kan wel aangeven dat we een muziekprogramma opnamen, ergens in het noorden van het land rond 1980. Een van de optredende artiesten was deze bekende zanger die (naar later bleek) toen al over zijn hoogtepunt heen was.
Na afloop van de repetities zaten we met de crew en een aantal artiesten nog wat te borrelen in een soort keet. Het werd laat en één voor één taaiden mijn collega’s af. Toen ook ik mijn hotelkamer opzocht, zo’n beetje aan de overkant van de straat, merkte ik dat ik mijn portemonnee had laten liggen in de keet. In liep terug en trof de zanger eenzaam aan, bij de bar.
Dronken en stoned.
Hij bood me nog een biertje aan. Ik twijfelde, maar een stemmetje in mij zei me om op het aanbod in te gaan. Dat was niet voor niets, zo bleek.
Moordkuil
De zanger maakte van zijn hart geen moordkuil. Hij vertelde hoe de roem hem kapot had gemaakt: managers die op één avond soms wel tien optredens voor hem boekten. Hij kon daar weinig tegenin brengen: er waren vette contracten afgesloten. Goed, daar werd deze zanger zelf ook niet armer van, maar het waren vooral zijn managers die het grote geld hadden binnengesleept. Over zijn rug.
Hij stond naast zijn barkruk, te waggelen op zijn benen. Ik vroeg of hij niet beter kon gaan slapen. Dat vond hij ook en bestelde vervolgens nog twee drankjes: een biertje voor mij, een dubbele whisky voor hem.
Nieuwe eisen
De zanger was niet dom. Hij eiste destijds een nieuwe manager. Maar die bleek gewoon een vriend van de eerste. Hij was gesloopt, gebroken. En wie eenmaal aan roem gewend is kan maar moeilijk begrijpen dat de gloriedagen voorbij zijn. Geen gillende meisjes voor zijn hotelkamer, geen gratis etentjes.
Het leed verzachtte met drank en drugs.
‘Vind jij mij een goede zanger?’, vroeg hij. Ik zag zijn waterige ogen vol tranen lopen.
‘Absoluut’, loog ik. ‘En ik denk dat je heel veel mensen blij hebt gemaakt met jouw liedjes. Maar ik denk dat we zo langzaamaan maar naar het hotel moeten gaan.’
Vriend
Hij knikte, liet zijn whisky op de bar staan en probeerde met me mee te lopen. Dat ging niet meer. Zijn benen zwabberden onder zijn lijf. Ik legde zijn arm om mijn schouders en sleepte hem naar het hotel. Bij zijn kamer wachtte ik tot hij de deur had opengekregen.
‘Jij bent mijn vriend, jij luistert tenminste’, zei hij met dubbele tong voordat hij zijn kamerdeur sloot.
De volgende dag trad hij gewoon op, stralend lachend in de camera’s.
Hij herkende me niet meer.
Bekentenissen van een kabelsleper (4)
Deel 4: De zolder van Carré
Het waren drie zware dagen geweest in Carré. Als camera-assistenten moesten we niet alleen de zware camera-boxen naar de nok van het Amsterdamse theater tillen, we moesten ook de kabels van de camera’s over de zolder van het gebouw uitrollen. Althans, over het raster van houten balken die de vloer vormden. Tussen die balken lagen dunne vliestegels waar je dwars doorheen kon kijken en die tevens het plafond van de theaterzaal vormden. Eén misstap en ik zou dwars door die tegels heen vallen, tientallen meters naar beneden.
Geen klusje voor mensen met hoogtevrees, dus. Als ik naar boven keek kon ik het vierkante Carré-logo op de nok van het dak, bijna aanraken – zo leek het. Dat voel je in maagstreek.
Het opbouwen deden wij kabelslepers daarom zorgvuldig. Balancerend op de balken hielden steeds twee kabelslepers in evenwicht door elkaar bij de armen vast te pakken. In die tijd zullen er ongetwijfeld ook veiligheidsmaatregelen geweest zijn, maar kennelijk niet zo streng. De camera-assistenten kenden elkaar goed. We waren jong, het was gezellig en we deden het werk dat ons was opgedragen zonder ons vast te gespen aan een veiligheidskabel of zo.De repetities en uiteindelijke live-uitzending duurden in totaal drie dagen. Zondagavond rond 23.00 uur waren de camera’s weer ingepakt en opgeborgen in de grote NOS-vrachtwagens (die overigens ‘treinen’ werden genoemd) en was het tijd om in de artiestenfoyer uit te puffen met een glas bier.
Biertjes
Na live-uitzendingen was er altijd een bijzondere uitgelaten stemming bij de medewerkers. Live-tv bracht een bepaalde spanning met zich mee.
Het werden twee biertjes, vier biertjes, zes biertjes. Tot de opnameleider – die niet meedronk – contstateerde dat de camera’s weliswaar keurig waren ingepakt, maar dat de bijbehorende kabels nog op de hoge zolder lagen.
We moesten dus opnieuw over de balken balanceren, maar nu met de nodige alcohol in ons lichaam.
Bang
Ik was nog nooit zo bang en onzeker geweest. We liepen niet meer over de balken, we krópen. Op handen en knieën – af en toe een blik naar beneden werpend, waar in de diepte het podium van de theaterzaal te zien was.
Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij heb ik een collega zien huilen toen de klus écht geklaard was en we weer veilig in de foyer terugkeerden en van schrik nóg een biertje namen.
Elke keer als ik nu nog Carré binnenloop kijk ik even omhoog, naar dat plafond.
Kijk zelf de volgende keer zelf maar even omhoog als je op de parterre van het Koninklijk theater bent. En voel dan je maagstreek….
Bekentenissen van een kabelsleper (3)
Deel 3: Blunder bij Beatrix
Ik meen 1985 in Schagen, maar eerlijk gezegd weet ik niet meer weer welke editie van Koninginnedag het was. Ik weet wel dat ik mijn grootste blunder als kabelsleper maakte voor de ogen van koningin Beatrix.
De bedoeling was dat de NOS-cameraman met de LDK14 (de mobiele camera) de Koninklijke familie zou volgen als ze een fotowand zouden bekijken die op de buitenmuur van een historisch pand hingen. Er was met dranghekken een speciale gang tussen fotowand en het koninklijk gezelschap gecreëerd waar fotografen en ook de NOS-camera gebruik van moest maken. Mijn taak was om cameraman Peter, met wie ik veel vaker had samengewerkt en die een rotsvast vertrouwen in me had, langs de dranghekken te sturen, zodat hij zich volledig op zijn camerawerk kon concentreren en zich geen zorgen hoefde te maken of hij ergens tegenaan zou lopen. We hadden dat wel vaker samen gedaan. Ik greep hem dan bij zijn middel vast en stuurde zijn lijf langs de obstakels die we tegenkwamen. Dat ging altijd goed.
Anders
Terwijl de koningin in de verte aan kwam lopen, gaven Peter en ik elkaar een high-five. We begrepen elkaar: dit was live-tv, opperste concentratie vereist. Onze samenwerking moest zich nu uitbetalen. Hij zette de camera op zijn schouder, ik greep hem met één arm vast bij zijn middel en creëerde met mijn andere hand ruimte voor de kabel waaraan de camera verbonden was. Hoe meer kabel ik vrijmaakte, hoe langer Peter met de vorstin mee kon lopen.
Geen rijk alleen
Ik had alleen geen rekening gehouden dat we het rijk niet voor ons alleen hadden. In het kielzog van de Oranjes liep een horde fotografen mee die elkaar verdrongen om het beste plaatje te kunnen schieten. Toen Beatrix op een meter afstand van ons kwam, waren zo’n tien fotografen bovenop de kabel gaan staan die ik juist vrij moest houden. Nu kon de cameraman de koningin niet volgen.
Terwijl ik ze probeerde weg te duwen, was cameraman Peter inmiddels begonnen met lopen om, loerend door zijn vizier, de wandelende koningin te volgen. Terwijl ik hem vooruit duwde, langs de poten van de dranghekken, zag ik hoe de kabel langzaam strak kwam te staan. Er was hooguit nog maar drie meter speling, terwijl er nog zeker 20 meter gelopen moest worden.
Oprotten!
“Oprotten, NOS. Live televisie!!!”, schreeuwde ik in paniek naar de fotografen.
Een zwak argument, zo bleek. Een minachtend gelach was mijn deel.
Twee seconden later lag Peter gestrekt op de grond, en kreeg tv-kijkend Nederland live-beelden van de blauwe lucht te zien.
“Jongens, jongens – moet dat nou? zei de geschrokken koningin. “Pas toch een beetje op.”
Langzaam liep ze verder, de fotografen achter zich aan.
Peter krabbelde op, keek me woest aan en raapte toen zwijgend zijn camera van de grond.
Hij hoefde niet te vloeken, dat deed ik zelf wel, diep van binnen.
Willem-Alexander keek nog even om.
Volgens mij zag ik hem vals lachen.
Bekentenissen van een kabelsleper (2)
Deel 2 – Tapdansen met Willem Ruis
Weinig mensen weten het, maar ik kan tapdansen. Althans, ik kan met beide voeten de ‘tik tak’ maken. En dat vind ik zelf reuze knap.
Degene die het mij geleerd heeft was niet zomaar iemand. Dat was ‘mister Lotto’ Willem Ruis, in die tijd een absolute ster in Nederland. Ruis was presentator van de Willem Ruis Lotto Show dat telkens een miljoenenpubliek trok. En ik was lange tijd de vaste kabelsleper bij dat programma.
Dat gebeurde steevast in het Theater aan de Parade in Den Bosch, pal naast de beroemde kathedraal. In die tijd heette het nog Theater Casino.
De crew reisde niet dagelijks op en neer naar Hilversum. Daarom werd gedurende de repetitiedagen – tot de avond van live-uitzending – overnacht in een hotel, even buiten de stad. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren in welke plaats dat was, maar het was een kwartiertje rijden met het personeelsbusje.
Het aardige van Willem Ruis was dat hij gewoon met ons meereed in dat busje. One of the guys, dat schiep een band.
In de Lotto Show was er wekelijks het onderdeel Willem’s Droom waarin hij telkens iets bijzonders deed.
Aan de bar in het hotel vertelde Ruis dat hij die week in het programmaonderdeel Willem’s Droom de beroemde scène van Singing in the Rain zou naspelen. Niet eenvoudig, omdat Gene Kelly daarin ook even een tapdans doet. Om die techniek onder de knie te krijgen had Ruis een paar tapdans-lessen genomen.
Het leuke van mijn werk was dat ik altijd bij de mobiele camera stond, op het toneel. Dus de dag daarop, direct na de lunch, stonden Willem Ruis, de cameraman en ik te wachten tot de repetitie zou beginnen. Om de tijd te doden vroeg ik Ruis om ons zijn tapdans-techniek te laten zien. Hij deed het terstond en dat zag er best indrukwekkend uit.
“Maar het is helemaal niet zo moeilijk”, vond Ruis. Hij trok mij bij mijn arm en deed me voor wat ik precies met mijn voeten moest doen.
Hij deed het één keer voor, twee keer en nog een derde keer.
Even later stonden we samen voor een lege zaal te tapdansen op het podium. Tot de repetitie begon.
Degenen die mij kennen weten: er is geen groot danser aan mij verloren gegaan.
Maar ik kan tapdansen.
Dankzij Willem Ruis.
De opname van deze specifieke Willem’s Droom is hier te zien.
Bekentenissen van een kabelsleper (1)
Van 1980 tot 1986 werkte ik als kabelsleper bij de NOS. Mijn taak was om ervoor te zorgen dat de kabel van de mobiele camera (LDK14) niet in de knoop kwam en dat de cameraman er niet over struikelde. Het was voor een begin-twintiger een geweldige tijd. Ik heb best grappige, bijzondere en opvallende situaties meegemaakt met bekende sterren. Vandaag de eerste in de serie:
Deel 1: Agnetha, Pia en ik
In 1993 bestond de ANWB 100 jaar. De Tros zond toen het TROS ANWB gala uit. Ik was de camera-assistent. Keihard bewijs staat hier. Tijdens de repetitie kwam Agnetha Faltskög van ABBA pal naast me te staan en waren we voor twee minuten op elkaar aangewezen. Bijzonder om met een grote wereldster even helemaal alleen te zijn. Er ontstond een lullig gesprekje, dat ik onlangs op Facebook in mijn herinnering ophaalde. Veel mensen vonden dat leuk om te lezen. Ik gebruik die nu in dit blog als eerste aflevering in de serie ‘Bekentenissen van een kabelsleper’. Met meer bijzonder verhaaltjes.
De cameraman was even weg, Agnetha Faltskög liep het podium op, waar ik de camera stond te bewaken. We stonden pal tegenover elkaar op dat grote toneel van de RAI in Amsterdam en de grote wereldster begon een praatje. Met mij! Dat was aardig, natuurlijk. Maar ik was bloednerveus om even helemaal alleen naast zo’n superster en mooie vrouw te staan. Ze zocht het kruisje op de vloer waar ze moest gaan staan. Toen ze een kruisje op de toneelvloer zag staan, ging het gesprek als volgt:
‘
Is this my mark?
– Sorry?
Is this my mark?
– Oh yes. I think so.
Don’t you know?
– Well, not for sure. I am not the cameraman, you know. I’m just his assistent.
Allright.
(kleine pauze waarin Agnetha en ik beiden de lege zaal in staren)
What’s your job then?
– I pick up the cable of the camera, so the camera can move freely.
Interesting
– yes. But I think your job is far more interesting
Don’t say that. You’re work is important too. Otherwise you weren’t hired.
– thank you. I like Abba a lot
(dat was een leugentje, want ik hield van symphonische rock en Abba was in die kringen ‘not cool’. Maar op dit specifieke moment was ik even een gróót Abba-fan.)
Thank you. I like Holland a lot.
– Oh, yes. Haha. Holland is great. For sure. Do you come here often?
We did some shows here in Holland with ABBA, but mostly we had to travel on. Now that I’m no longer in the group, I do have some time to see things. Yesterday I was able to see a little bit of Amsterdam.
– Great. Amsterdam is great. The Canals, the Dam.
Yes, really nice
– Yeah, great
Thank you for your time
– You’re welcome!
Great
Nou, dat was toch een sensationeel gesprek is het niet?
Nog een detail: diezelfde dag stond ik ook tegenover Pia Zadora, een talentloos maar uiterst sexy zangeresje van 1.50 meter waar ik het als jongeman ook warm van kreeg. Maar die gunde me geen blik waardig. Ze bleef zwijgend naast me staan en had alleen oog voor haar steenrijke, bejaarde vriend Mesluham Riklis die haar carrière financierde en zijn kirrende vriendinnetje doorlopend toelachte op een heel foute manier.
Ook Pia Zadora werd een wereldster en kreeg kinderen met die engerd.
Pia Zadora 
Mesluham Riklis en Pia Zadora
Positief
Soms is alles gewoon té voorspelbaar: we schrijven met Almere DEZE WEEK een artikel dat Almere een prachtstad is om te wonen. We deden dat als nuancering omdat we als journalisten vaak (als het politieke verslaggeving betreft) de dingen benadrukken die fout gaan. Die berichten worden door social media-gebruikers met graagte opgepikt om hun gal over de stad en het gemeentebestuur te spuwen. Dat mag natuurlijk: ieder zijn mening.
Maar het is jammer dat we wel eens vergeten dat er ook een heleboel goed gaat. En daar schreven we een stukkie over. Gewoon: Almere is een prachtstad. Tel je zegeningen. En ondertussen blijven we de vinger aan de pols houden, zoals altijd.
Grappig
Grappig dat het bericht door mensen gewaardeerd werd. Almeerders die je normaal gesproken niet hoort op Facebook of Twitter. Eigenlijk best jammer. Want op social media laten vooral de schreeuwlelijkerds zich horen.
En dat deden ze ook naar aanleiding van dit onschuldige, positieve stukje. Precies degenen die we in het artikel benoemden: de cynische ex-Floriade wethouder was er als de kippen bij om onze krant op zijn Facebookpagina Almere Verdient Beter (klinkt ook al zo lekker positief) een ‘lokaal sufferdje’ te noemen. Nou, die kunnen we in ons zak steken!
De man heeft geen goed woord over voor zijn opvolgers. Ze kunnen er helemaal niets van, hij deed het allemaal veel beter. (Niet zo netjes overigens, het doet een beetje denken aan Donald Trump).
Schandalig!
Een ander vond het zelfs ‘schandalig’ Stop shaming van critici – is dit wat jullie moeten doen voor het geld nu?
Man oh man.
En natuurlijk kwam iemand ook met de ultieme dooddoener (hou je vast – ik citeer) ‘Er wordt blijkbaar aan alle kanten grof geld uitgegeven door de grootste adverteerder van ons plaatselijke sufferdje om het charme offensief voor de floriade kracht bij te zetten. Wie betaalt bepaalt druip er wel heel erg af in dit stroperige artikeltje.’
Haha, je kon erop wachten. Alsof we de de gemeente nooit kritisch volgen. De man weet wel beter. Maar ja, op Facebook mag je alles roepen wat je wilt, ook al is het niet waar.
Onder de gordel
Nou lig ik niet wakker van zo’n opmerking, maar als zelfs een collega-journalist los gaat vraag je je toch af welke snaar we geraakt hebben met dit onschuldig positieve artikeltje: Wat dit voor iets raars…. dezelfde journalist die bij zijn boekpresentatatie een wethouder had?
Oei, dat is wel erg onder de gordel en ook niet zo sympathiek. Dat heb ik hem inmiddels ook laten weten.
Voorspelbaar
Wat ik zei: soms is alles gewoon té voorspelbaar.
Met de reactie van deze zuurpruimpjes bereikte onze opinie zijn doel: de schreeuwlelijkerds werden voor één keertje zelf overstemd.
Nieuwe podcastaflevering
Een nieuwe aflevering van de podcast Luister je Gelukkig waarin dit keer aandacht voor het verhaal van Ibolya Moor. Juist in de allerdonkerste dagen van haar leven kwam er een ineens een sprankje licht toen ze in aanraking kwam met kwantumdenken. Luister de podcast hier https://luisterjegelukkig.nl/ibolya-moor-raakt-geinspireerd-door-een-vloek/
Raadsenquête
Wethouder Jan Hoek gaat er vanuit dat er na de Floriade in 2022 een raadsenquête zal komen. Ik weet niet of het een ‘slip of the tongue’ van de wethouder was, maar het is wel veelzeggend.
In zo’n enquête moeten bestuurders en betrokkenen namelijk verantwoording afleggen over hun handelen, niet zelden onder ede. In Almere hebben we daar ervaring mee, onder meer met het Omniworld-debacle. Landelijke voorbeelden zijn er ook, zoals de bouwfraude. Doorgaans komt daar heel wat ‘shit’ naar boven.
Opmerkelijk
De uitspraak van Hoek is daarom opmerkelijk. Het floepte er ineens uit, donderdagavond helemaal aan het eind van de vergadering. Toon van Dijk (PVV) was er als de kippen bij om het via Twitter wereldkundig te maken.
Als de GroenLinks-wethouder er nu al vanuit gaat dat er een raadsenquête komt, dan is er stront aan de knikker.
‘Ja, duh-huh’, zullen bijdehandjes zeggen. ‘Dat wordt toch al jaren geroepen?’
Natuurlijk, dat is waar. Maar het wordt doorgaans geroepen op Facebook of Twitter en daar kan iedereen wat roepen, al klopt er helemaal niets van.
Wethouder
Nu zegt een wethouder het. En het duurt nog twee jaar voordat de Floriade de deuren opent.
ALS die deuren ooit opengaan, want ook in de gemeenteraad is het chagrijn groeiende. Niet voor niets trok de PVV juist een motie in die opriep tot het stopzetten van de Floriade. De gewiekste Toon van Dijk merkte, na opmerkingen van de SP, dat de PvdA wankelt. De sociaaldemocraten zijn nog niet écht tegen, maar sorteren daar wel alvast op voor. En van de coalitiepartijen geven alleen D66 en GroenLinks nog geen krimp.
Misschien komt die raadsenquête dus wel voor 2022.
