Category Archive Blog
Bekentenissen van een kabelsleper (8)
Kerst in Ahoy’
Een aantal afleveringen geleden maakte ik je deelgenoot van mijn doodsangsten in de nok van theater Carré. De kerstshow in Ahoy in 1983 (kan ook 1984 zijn geweest) deed daar niet veel voor onder.
Het was een traditionele kerstuitzending die de omroep de kijker voorschotelde: een combinatie van artiesten en circusacts.
Ik herinner me een baldadige Joop Doderer die niet zo gemotiveerd meedeed aan de repetities en het de regisseur onmogelijk maakte serieus te werken. ‘Swiebertje’ playbackte met drie andere BN’ers (gek, ik kan me totaal niet herinneren wie die andere drie waren) het liedje ‘Jingle Bells’ en trok daarbij zijn rode kerstmuts volledig over zijn hoofd.
‘Kan die Doderer niet even normaal doen?’ schreeuwde de regisseur in onze ‘oortjes’. ‘We zijn hier serieus aan het repeteren’.
Pas na drie keer greep de floormanager in en maande Doderer, toch een jeugdheld van me, tot serieuze arbeid aan.
Circusacts
De circusacts werden niet gerepeteerd. Althans: we repeteerden ‘droog’ de posities waar de cameramensen moesten staan tijdens de acts. De acrobaten zelf traden alleen op tijdens de live-uitzending. De uitzending verliep voorspoedig totdat de acrobaten hun act opvoerden. Ze beklommen twintig meter hoge, dunne, palen waar bovenop een soort ring bevestigd was. Daarop voerden ze acrobatische stunts uit die de palen alle kanten op deden zwiepen. Onderaan de palen zaten de cameraman en ik om de artiesten vanuit kikkerperspectief te filmen.
Hoog boven mijn hoofd zag ik de acrobaten – zonder lifeline! – halsbrekende toeren uithalen.
Totdat… de acrobaten de palen richting elkaar zwiepten om van paal te wisselen. Dat ging mis. Eén van de twee – precies boven mijn hoofd – greep mis. In een uiterste poging wist de man zich aan zijn vingertoppen vast te grijpen aan de ring. Zijn kameraad – zwiepend aan de de andere paal – probeerde hem naar boven te trekken.
Het publiek in Ahoy hield de adem in. Hier ging duidelijk iets mis. En als die arme kerel zou vallen, zou die precies op mijn hoofd landen.
Doodsnood
‘Help!’, riep de acrobaat in doodsnood. ‘Please help. I’m falling!’. Zijn ijselijke kreten gingen door merg en been.
Op het laatste moment trok zijn kameraad de ongelukkige artiest aan één arm omhoog. De twee mannen omhelsden elkaar en gingen toen – zichtbaar onzeker – met bibberende knietjes verder met hun idioot gevaarlijke act.
‘Die lui zijn gek!’, brulde de cameraman over zijn schouder in mijn richting. De angst stond in zijn ogen.
Ik kon niet reageren. Mijn keel was dichtgeknepen van angst en woede om zoveel waaghalzerij.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat de twee waaghalzen hun act hadden afgerond zonder verdere brokken te maken. Via de palen daalden ze weer af naar de begane grond.
‘Everything okay?’ vroeg ik aan de man die zojuist aan de dood ontsnapt was.
Hij gaf me een knipoog.
‘It’s all part of the act, man.’
Esplanade
Toen ik voor het eerst de plannen voor de huidige Esplanade onder ogen kreeg, moest ik denken aan het Golden Gatepark. Goed, dat is ettelijke malen groter dan ons stadsplein aan het Weerwater, maar met die brede stroken asfalt tussen het groen was het stadspark van San Francisco mijn eerste associatie. Het park was in 1967 het centrum van de ‘Summer of Love‘. Hippies liepen er half naakt rond, rookten er pretsigaretten en vreeën zonder schaamte in groepsverband in het gras.
De eerste keer dat ik het Golden Gate Park bezocht was op een zondagmiddag in 1995 en was het park het decor van keurige gezinnen die in het gras picknickten en werden de asfaltstroken benut door jongeren die, dansend op het geluid van beatboxen, ook erg hip waren.
NRC
Kwaliteitskrant NRC maakte vorige week gehakt van de Esplanade. Ze beschreven het plein in een recensie, een oordeel dus, in de rubriek Beeldende Kunst. Grappig geschreven, zeker. Maar een beetje flauw is het wel. Het is het framen van Almere als saaie en suffe slaapstad, zoals je dat eind vorige eeuw vaak zag gebeuren. Kijk ook maar goed naar de foto’s die NRC bij de recensie plaatst: de bomen op het plein zijn bewust buiten beeld gelaten, het asfalt glimt van de regen en ik verdenk de afdeling ‘beeldbewerking’ ervan dat ze wolken boven de gebouwen wat donkerder hebben gemaakt: op het gebouw zelf reflecteert het zonlicht namelijk in de ramen.
Flauw
Bovendien is het flauw omdat de Esplanade nog niet geheel voltooid is. Smaken verschillen, dat is waar, maar laten we eerst eens afwachten hoe de Esplanade wordt benut als corona voorbij is, als er weer meer mensen op straat zijn en het zonnetje gaat schijnen.
In het najaar (voor de tweede golf aanbrak) kon je al zien dat het plein drukker bevolkt was dan vroeger. En dan kan het zomaar zijn dat de Esplanade bevolkt wordt door snackende mensen in het gras, rollerskatende jongeren op het asfalt en misschien breekt er, na de corona-beperkingen, wel weer een zomer aan waarin iedereen uitbundig van de herwonnen vrijheid geniet. En brekt een Summer of Love aan. Zal de NRC dan het lef hebben om terug te komen?
Bekentenissen van een kabelsleper (7)
Lee Towers is gewoon Leen Huizer
Voorjaar, 1976 schat ik. Tussen de flesjes parfum en poederdoosjes van de cosmetica-afdeling van V&D stond hij in levende lijve: zanger Lee Towers. Hij was toen net doorgebroken met zijn You’ll Never Walk Alone en had dit soort eenzame schnabbels kennelijk nog nodig.
De winkelende Hilversummers hadden geen oog voor de zanger, ze liepen hem straal voorbij. Alleen mijn broertje Karsten en ik bleven van begin tot eind luisteren. Een half uurtje duurde het.
‘Zo mannen, vonden jullie het mooi?’, vroeg Lee.
Wij knikten.
‘Dank jullie wel, ik ben blij met zulke fans’.
We kregen een knipoog en een portretfoto, voorzien van zijn handtekening. Die hing ik die avond, als een relikwie, boven mijn bed.
Toppop
Zes jaar later kwam ik Lee opnieuw tegen. Hij kwam naar de Toppop-studio in Hilversum om zijn hit I Can See Clearly Now zingen.
In de lange gang naar de studio liepen we elkaar van verre tegemoet en wist ik me niet goed een houding te geven toen we elkaar passeerden.
Lee wel.
“Hoi, ik ben Leen”, zei Lee en stak zijn hand naar me uit.
Ik schudde zijn hand en stelde me voor.
“Werk je hier?”
“Ja, ik ben kapelsleper. Ik ben op weg naar de studio.”
“Gaaf baantje lijkt me dat. Doe je het al lang?”
“Anderhalf jaar of zo. Leuk baantje, ja. Ik heb het geluk dat ik in Hilversum woon, vlakbij de studio’s.”
“Top, ik ga even naar de WC en dan kom ik ook naar de studio.”
Na afloop van de opnames schudde hij me nogmaals de hand. “Dankjewel voor je hulp.”
Gek
Gek eigenlijk dat ik me verbaasde dat deze Lee Towers gewoon Leen Huizer was: een geschikte kerel die zonder enige kapsones zichzelf aan een kabelsleper voorstelde en bedankte. Dat was in die anderhalf jaar nooit eerder gebeurd.
We kwamen elkaar in die tijd daarna uiteraard nog wel vaker tegen en dan was er altijd een blik van herkenning.
Inmiddels is de laatste ontmoeting al zo’n 35 jaar geleden. Hij zal mij nu niet meer herkennen, ik hem wel, uiteraard.
Ik zie hem op tv nog wel eens staan zingen op de middencirkel van het Feyenoord-stadion.
Leen is een Feyenoord-fan.
Tja, niet iedereen kan perfect zijn.
Maar wel sympathiek.
Bekentenissen van een kabelsleper (6)
Een bomvol Carré…
Ik weet nog heel goed dat ik mezelf er toe moest zetten. Maar ik raapte mijn moed bij elkaar en dééd het. Met bonkend hart. Gedreven door de gedachte dat ik ooit tegen mijn kinderen zou kunnen zeggen dat ik solo voor een bomvol theater Carré had gestaan.
Ik was 22, had nog geen relatie met mijn huidige vrouw en dácht nog niet eens aan kinderen. Maar toch… ik deed het voor mijn kinderen.
Aanvallen van uitersten
Het was 1983 en de VPRO had tijdens het Holland Festival een aantal zondagen Carré afgehuurd voor een cultureel programma onder de titel ‘Aanvallen van uitersten’.
Nou… uitersten waren het. Sommige optredens waren zo volslagen maf dat geen hond er iets van begreep. Zo liet kunstenaar Harrie de Kroon een knikker op het podium vallen. Bijzonder… Bij een ander optreden liet kunstenares Wencke Mühleisen haar rood geverfde geslachtsdeel aan het publiek zien. Net zo lang tot het publiek haar begon uit te joelen. De diepere betekenis van deze act ontging werkelijk iedereen en de VPRO besloot de scène uiteindelijk maar niet uit te zenden. De dirigent van het NOS Omroeporkest beende woedend het toneel af na een maffe versie van een Wagner-aria van Moniek Toebosch in haar blote billen.
Gratis naar binnen
De voorstellingen waren zo idioot wereldvreemd dat er nauwelijks publieke belangstelling voor was. De VPRO besloot daarom de mensen dan maar gratis naar binnen te laten. Een leeg Carré doet het immers op tv niet zo goed. De actie had resultaat. Voor veel mensen was het dé kans om Carré een keertje van binnen te zien.
Het was tien minuten voordat de voorstelling begon. Ik stond bij de mobiele camera. De cameraman was even een kleine boodschap doen. Tussen mij en het bomvolle theater hing slechts het rode toneeldoek.
Doet ‘ie het doet ‘ie het niet?
Ik twijfelde: zal ik het doen of zal ik het niet doen? Toen dacht ik aan mijn virtuele kinderen, schoof het rode doek opzij en stond in mijn uppie op het toneel van een bomvol Carré. Zo hadden de groten der aarde hier ook gestaan: Sammy Davis jr. , Michael Jackson, Toon Hermans, André van Duin, Herman van Veen, Freek de Jonge, Snip & Snap…
Ondanks mijn trillende ledematen had ik de moed om enige tijd te blijven staan en de zaal in mij op te nemen. Een paar grapjassen, ergens bovenin het theater, begonnen te applaudisseren.
Toen durfde ik niet langer te blijven staan. Ik dook weer weg achter het grote gordijn en vertel nu aan mijn kinderen – meestal na een paar borreltjes – dat hun vader solo voor een bomvol Carré heeft gestaan.
“Nee pap, niet wéér dat verhaal…”, zuchten ze dan…
Gezagscrisis
Nederland gaat gebukt onder de coronacrisis, maar volgens mij nog veel meer onder een gezagscrisis.
De coronamaatregelen moeten helaas worden aangescherpt, maar feestende aso’s in een partytent in Den Haag vieren nog even lekker feest voordat de horeca dicht gaat. Agressievelingen rammen een buschauffeur of winkelmedewerker voor zijn kop omdat gevraagd is of ze een mondkapje willen opzetten. Andere egoïsten hebben domweg schijt aan de gezondheid van een ander, als zij maar lekker hun gang kunnen gaan: ‘dood gaan we toch een keertje’.
Covidioten
En dan zijn er nog de mafkezen (‘Covidioten’ worden ze genoemd) die blijven volhouden dat corona slechts ‘een griepje’ is of een sinister plan van Bill Gates of de Bilderberggroep. Of stellig dingen beweren die gewoon niet kloppen. En ze pakken allemaal hun platform op de social media, waar andere gekkies ze belonen met duimpjes omhoog of hartjes.
Leren accepteren
Niemand geniet van de coronamaatregelen en ja, sommige maatregelen zijn oneerlijk. Maar waarom is het zo moeilijk om te leren accepteren?
De gezagscrisis is vele malen agressiever en kwalijker dan het coronavirus. Het leidt tot onbegrip, polarisatie, woede en wellicht geweld. Journalisten die objectief proberen verslag te doen, worden bedreigd.
Excessen
Natuurlijk, dat zijn excessen. Maar laten we ook naar onszelf kijken. Zoeken we zelf ook niet naar de reden waarom wij ons niet aan een maatregel hoeven te houden?
Ja, we hebben wel geluisterd naar de nieuwe maatregelen, maar we horen niet wat er gezegd is.
Respect voor Famke Louise
Ik heb vorige week een pittige column geschreven over Famke Louise en haar onbezonnen actie #ikdoenietmeermee waarbij ze niet meer wilde meedoen aan de corona-maatregelen.
Sommige mensen vonden mijn column flauw. Iedere columnist viel het meisje aan, waarom ik dan ook nog?
Nou, simpel: Famke Louise is Almeerse. Ze is één van ons en misschien leest ze de column wel als ze na een optreden in de bank ploft, of vult ze haar kattenbak ermee. (ik hoor trouwens heel vaak dat mijn column uitermate geschikt is als kattenbakvulling – ik zou er geld voor moeten vragen).
Diederik Gommers
Woensdag was Famke Louise te gast bij Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC), die de moeite nam haar bij te praten over de keiharde feiten van het coronavirus. Niemand is blij met de maatregelen, maar soms is er even geen keuze. Nog even doorbijten, hopelijk komt er snel een vaccin.
Ik neem aan dat onze beroemde vlogster goed geluisterd heeft naar Gommers. In ieder geval vind ik het heel stoer dat ze – na alle kritiek – die stap heeft genomen.
Flapdrol Willem Engel
Dat geeft aan dat ze misschien té snel geluisterd heeft naar flapdrollen als Willem Engel en de C-artiesten die deze malloot van ‘viruswaarheid’ volgen.
Famke Louise bewijst met deze actie dat ik haar onterecht druiloor noemde. Famke Louise is geen C-artiest.
Ze is top!
Bekentenissen van een kabelsleper (5)
Deel 5: de populaire zanger
De beroemde en populaire zanger was dronken en stoned. Ik ga zijn naam niet noemen en ook niet de exacte locatie, want de zanger is nog steeds actief. Ik zeg ook niet of het een solo-zanger betrof, of de lead-zanger van een groep. Want dat zou hem herkenbaar maken. En er ontstaat geen fraai beeld van hem in deze aflevering in de serie ‘bekentenissen’.
Ik kan wel aangeven dat we een muziekprogramma opnamen, ergens in het noorden van het land rond 1980. Een van de optredende artiesten was deze bekende zanger die (naar later bleek) toen al over zijn hoogtepunt heen was.
Na afloop van de repetities zaten we met de crew en een aantal artiesten nog wat te borrelen in een soort keet. Het werd laat en één voor één taaiden mijn collega’s af. Toen ook ik mijn hotelkamer opzocht, zo’n beetje aan de overkant van de straat, merkte ik dat ik mijn portemonnee had laten liggen in de keet. In liep terug en trof de zanger eenzaam aan, bij de bar.
Dronken en stoned.
Hij bood me nog een biertje aan. Ik twijfelde, maar een stemmetje in mij zei me om op het aanbod in te gaan. Dat was niet voor niets, zo bleek.
Moordkuil
De zanger maakte van zijn hart geen moordkuil. Hij vertelde hoe de roem hem kapot had gemaakt: managers die op één avond soms wel tien optredens voor hem boekten. Hij kon daar weinig tegenin brengen: er waren vette contracten afgesloten. Goed, daar werd deze zanger zelf ook niet armer van, maar het waren vooral zijn managers die het grote geld hadden binnengesleept. Over zijn rug.
Hij stond naast zijn barkruk, te waggelen op zijn benen. Ik vroeg of hij niet beter kon gaan slapen. Dat vond hij ook en bestelde vervolgens nog twee drankjes: een biertje voor mij, een dubbele whisky voor hem.
Nieuwe eisen
De zanger was niet dom. Hij eiste destijds een nieuwe manager. Maar die bleek gewoon een vriend van de eerste. Hij was gesloopt, gebroken. En wie eenmaal aan roem gewend is kan maar moeilijk begrijpen dat de gloriedagen voorbij zijn. Geen gillende meisjes voor zijn hotelkamer, geen gratis etentjes.
Het leed verzachtte met drank en drugs.
‘Vind jij mij een goede zanger?’, vroeg hij. Ik zag zijn waterige ogen vol tranen lopen.
‘Absoluut’, loog ik. ‘En ik denk dat je heel veel mensen blij hebt gemaakt met jouw liedjes. Maar ik denk dat we zo langzaamaan maar naar het hotel moeten gaan.’
Vriend
Hij knikte, liet zijn whisky op de bar staan en probeerde met me mee te lopen. Dat ging niet meer. Zijn benen zwabberden onder zijn lijf. Ik legde zijn arm om mijn schouders en sleepte hem naar het hotel. Bij zijn kamer wachtte ik tot hij de deur had opengekregen.
‘Jij bent mijn vriend, jij luistert tenminste’, zei hij met dubbele tong voordat hij zijn kamerdeur sloot.
De volgende dag trad hij gewoon op, stralend lachend in de camera’s.
Hij herkende me niet meer.
Bekentenissen van een kabelsleper (4)
Deel 4: De zolder van Carré
Het waren drie zware dagen geweest in Carré. Als camera-assistenten moesten we niet alleen de zware camera-boxen naar de nok van het Amsterdamse theater tillen, we moesten ook de kabels van de camera’s over de zolder van het gebouw uitrollen. Althans, over het raster van houten balken die de vloer vormden. Tussen die balken lagen dunne vliestegels waar je dwars doorheen kon kijken en die tevens het plafond van de theaterzaal vormden. Eén misstap en ik zou dwars door die tegels heen vallen, tientallen meters naar beneden.
Geen klusje voor mensen met hoogtevrees, dus. Als ik naar boven keek kon ik het vierkante Carré-logo op de nok van het dak, bijna aanraken – zo leek het. Dat voel je in maagstreek.
Het opbouwen deden wij kabelslepers daarom zorgvuldig. Balancerend op de balken hielden steeds twee kabelslepers in evenwicht door elkaar bij de armen vast te pakken. In die tijd zullen er ongetwijfeld ook veiligheidsmaatregelen geweest zijn, maar kennelijk niet zo streng. De camera-assistenten kenden elkaar goed. We waren jong, het was gezellig en we deden het werk dat ons was opgedragen zonder ons vast te gespen aan een veiligheidskabel of zo.De repetities en uiteindelijke live-uitzending duurden in totaal drie dagen. Zondagavond rond 23.00 uur waren de camera’s weer ingepakt en opgeborgen in de grote NOS-vrachtwagens (die overigens ‘treinen’ werden genoemd) en was het tijd om in de artiestenfoyer uit te puffen met een glas bier.
Biertjes
Na live-uitzendingen was er altijd een bijzondere uitgelaten stemming bij de medewerkers. Live-tv bracht een bepaalde spanning met zich mee.
Het werden twee biertjes, vier biertjes, zes biertjes. Tot de opnameleider – die niet meedronk – contstateerde dat de camera’s weliswaar keurig waren ingepakt, maar dat de bijbehorende kabels nog op de hoge zolder lagen.
We moesten dus opnieuw over de balken balanceren, maar nu met de nodige alcohol in ons lichaam.
Bang
Ik was nog nooit zo bang en onzeker geweest. We liepen niet meer over de balken, we krópen. Op handen en knieën – af en toe een blik naar beneden werpend, waar in de diepte het podium van de theaterzaal te zien was.
Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij heb ik een collega zien huilen toen de klus écht geklaard was en we weer veilig in de foyer terugkeerden en van schrik nóg een biertje namen.
Elke keer als ik nu nog Carré binnenloop kijk ik even omhoog, naar dat plafond.
Kijk zelf de volgende keer zelf maar even omhoog als je op de parterre van het Koninklijk theater bent. En voel dan je maagstreek….
Bekentenissen van een kabelsleper (3)
Deel 3 in de serie ‘Bekentenissen van een kabelsleper’: Blunder bij koningin Beatrix
Ik meen 1985 in Schagen, maar eerlijk gezegd weet ik niet meer weer welke editie van Koninginnedag het was. Ik weet wel dat ik mijn grootste blunder als kabelsleper maakte voor de ogen van koningin Beatrix.
De bedoeling was dat de NOS-cameraman met de LDK14 (de mobiele camera) de Koninklijke familie zou volgen als ze een fotowand zouden bekijken die op de buitenmuur van een historisch pand hingen. Er was met dranghekken een speciale gang tussen fotowand en het koninklijk gezelschap gecreëerd waar fotografen en ook de NOS-camera gebruik van moest maken. Mijn taak was om cameraman Peter, met wie ik veel vaker had samengewerkt en die een rotsvast vertrouwen in me had, langs de dranghekken te sturen, zodat hij zich volledig op zijn camerawerk kon concentreren en zich geen zorgen hoefde te maken of hij ergens tegenaan zou lopen. We hadden dat wel vaker samen gedaan. Ik greep hem dan bij zijn middel vast en stuurde zijn lijf langs de obstakels die we tegenkwamen. Dat ging altijd goed.
Anders
Terwijl de koningin in de verte aan kwam lopen, gaven Peter en ik elkaar een high-five. We begrepen elkaar: dit was live-tv, opperste concentratie vereist. Onze samenwerking moest zich nu uitbetalen. Hij zette de camera op zijn schouder, ik greep hem met één arm vast bij zijn middel en creëerde met mijn andere hand ruimte voor de kabel waaraan de camera verbonden was. Hoe meer kabel ik vrijmaakte, hoe langer Peter met de vorstin mee kon lopen.
Geen rijk alleen
Ik had alleen geen rekening gehouden dat we het rijk niet voor ons alleen hadden. In het kielzog van de Oranjes liep een horde fotografen mee die elkaar verdrongen om het beste plaatje te kunnen schieten. Toen Beatrix op een meter afstand van ons kwam, waren zo’n tien fotografen bovenop de kabel gaan staan die ik juist vrij moest houden. Nu kon de cameraman de koningin niet volgen.
Terwijl ik ze probeerde weg te duwen, was cameraman Peter inmiddels begonnen met lopen om, loerend door zijn vizier, de wandelende koningin te volgen. Terwijl ik hem vooruit duwde, langs de poten van de dranghekken, zag ik hoe de kabel langzaam strak kwam te staan. Er was hooguit nog maar drie meter speling, terwijl er nog zeker 20 meter gelopen moest worden.
Oprotten!
“Oprotten, NOS. Live televisie!!!”, schreeuwde ik in paniek naar de fotografen.
Een zwak argument, zo bleek. Een minachtend gelach was mijn deel.
Twee seconden later lag Peter gestrekt op de grond, en kreeg tv-kijkend Nederland live-beelden van de blauwe lucht te zien.
“Jongens, jongens – moet dat nou? zei de geschrokken koningin. “Pas toch een beetje op.”
Langzaam liep ze verder, de fotografen achter zich aan.
Peter krabbelde op, keek me woest aan en raapte toen zwijgend zijn camera van de grond.
Hij hoefde niet te vloeken, dat deed ik zelf wel, diep van binnen.
Willem-Alexander keek nog even om.
Volgens mij zag ik hem vals lachen.
Reageren op deze aflevering van ‘Bekentenissen van een kabelsleper?’
Neem gerust contact op.
Heb je mijn podcasts al eens beluisterd?
Lees hier over mijn boeken
Bekentenissen van een kabelsleper (2)
Deel 2 in de serie ‘Bekentenissen van een kabelsleper’- Tapdansen met Willem Ruis
Weinig mensen weten het, maar ik kan tapdansen. Althans, ik kan met beide voeten de ‘tik tak’ maken. En dat vind ik zelf reuze knap.
Degene die het mij geleerd heeft was niet zomaar iemand. Want dat was ‘mister Lotto’ Willem Ruis, in die tijd een absolute ster in Nederland. Ruis was presentator van de Willem Ruis Lotto Show dat telkens een miljoenenpubliek trok. En ik was lange tijd de vaste kabelsleper bij dat programma.
Dat gebeurde steevast in het Theater aan de Parade in Den Bosch, pal naast de beroemde kathedraal. In die tijd heette het nog Theater Casino.
One of the guys
De crew reisde niet dagelijks op en neer naar Hilversum. Daarom werd gedurende de repetitiedagen – tot de avond van live-uitzending – overnacht in een hotel, even buiten de stad. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren in welke plaats dat was, maar het was een kwartiertje rijden met het personeelsbusje.
Het aardige van Willem Ruis was dat hij gewoon met ons meereed in dat busje. One of the guys, dat schiep een band.
Willem Ruis Lotto Show
In de Lotto Show was er wekelijks het onderdeel Willem’s Droom waarin hij telkens iets bijzonders deed.
Aan de bar in het hotel vertelde Ruis dat hij die week in het programmaonderdeel Willem’s Droom de beroemde scène van Singing in the Rain zou naspelen. Niet eenvoudig, omdat Gene Kelly daarin ook even een tapdans doet. Om die techniek onder de knie te krijgen had Ruis daarom een paar tapdans-lessen genomen.
Tijd doden
Het leuke van mijn werk was dat ik altijd bij de mobiele camera stond, op het toneel. Dus de dag daarop, direct na de lunch, stonden Willem Ruis, de cameraman en ik te wachten tot de repetitie zou beginnen. Om de tijd te doden vroeg ik de presentator daarom om ons zijn tapdans-techniek te laten zien. Hij deed het terstond en dat zag er best indrukwekkend uit.
“Maar het is helemaal niet zo moeilijk”, vond Ruis. Hij trok mij bij mijn arm en deed me voor wat ik precies met mijn voeten moest doen.
Hij deed het één keer voor, twee keer en nog een derde keer.
Even later stonden we samen voor een lege zaal te tapdansen op het podium. Tot de repetitie begon.
Degenen die mij kennen weten: er is geen groot danser aan mij verloren gegaan.
Maar ik kan tapdansen.
Dankzij Willem Ruis.
De opname van deze specifieke Willem’s Droom is hier te zien.
Reageren op deze aflevering van ‘Bekentenissen van een kabelsleper’?
Neem gerust contact op.
