K3

Mijn kinderen groeiden op in het tijdperk van de originele K3.
Tijdens lange autoritten werden mijn vrouw en ik gedwongen mee te luisteren naar oorwurmen als Oya lélé, Tele-Romeo en Liefdeskapitein.
Bij De Drie Biggetjes denk ik allang niet meer aan Midas Wolf, maar aan die drie huppelende, suikerzoete Vlaamse dames.
Ik vraag me soms af of hun hit ‘Alle kleuren van de regenboog’ anno 2025 nog wel door de anti-woke-censuur zou komen.
Toch zijn ze nog altijd ongekend succesvol.
Een marketingspecialist legde me ooit uit hoe slim Studio 100 daarbij te werk ging: bij elk optreden moet niet alleen het kind een kaartje kopen, maar ook papa én mama.
Eén kaartje staat dus eigenlijk voor drie.
Als moderne vader liet ik me één keer overhalen mee te gaan naar een K3-concert.
Naast mij zat een man met zijn dochter.
Hij had een kale kop en armen als spoorbielzen, die de mouwen van zijn roze T-shirt bijna deden scheuren.
‘Moest jij ook mee van je dochter?’, vroeg ik stoer.
Hij wreef over het kruis van zijn spijkerbroek en grijnsde.
‘Nee hoor, Vrijwillig. Die K3 zijn lekkere wijven, toch?’
Toen pas zag ik de glimmende tekst op zijn T-shirt:
I love 69 sex.
Bij een kindervoorstelling…

Hier lees ik mijn column voor: