Papa

‘Dank je, papa’
Ik weet niet hoe het andere vaders vergaat, maar ik krijg nog altijd een onbeschrijflijk kriebelend gevoel in mijn maag als mijn dochter of zoon zoiets schrijft.
In een app-berichtje, bijvoorbeeld.
Het zijn maar drie woordjes, het stelt eigenlijk niks voor.
En tegelijk ontzettend veel.
Want ik ben een papa, een vader.
En al best een poosje ook.
Het woordje ‘papa’ is klein en daarmee ontzettend groot in betekenis.
Niet iedereen heeft de behoefte om een papa worden.
En sommige mensen wordt het helaas niet gegeven om papa te worden.
Maar ik ben het wel.
In al mijn onkunde, onhandigheid en domme fouten.
Want toen ik papa werd had ik geen enkele ervaring, geen zekerheden.
Ik had het voorbeeld van mijn eigen vader, mijn oudere broers.
Dat waren echte vaders, die wisten precies hoe je een papa moest zijn.
Ik heb nog steeds geen idee of ik een echte papa ben.
Of ik het goed doe.
Maar er lopen toch echt twee prachtmensen op de wereld rond die mij ‘papa’ noemen.
Ze dachten eventjes aan me met vaderdag.
Dat hoeft niet, het is een onzindag.
Maar ik ben hun papa.
En daar ben ik apetrots op.

Hier lees ik de column voor: