Ogenblik

Onwennig staat het bruidspaar in het halletje bij de trouwzaal van het stadhuis.
Zij in een prachtige, witte jurk. Hij in pak.
Het is warm, benauwd zelfs.
De gasten lopen de trouwzaal in. Sommigen groeten het stel vriendelijk; anderen maken een grap of lopen zwijgend naar binnen.
Oma zit op de derde rij; haar zakdoekje als veilige houvast in de rechterhand.
Dan klinkt muziek van Racoon: ‘You look like you did before, only prettier. Every day I love you more’
De bruidegom loopt gespannen naar zijn zitplaats.
Dan komt van achter uit de zaal zijn vriendin binnen. Aan de arm van haar vader.
De bruidegom ziet haar zoals hij haar nog nooit heeft gezien: in het wit en nóg mooier dan anders. Een vrouw.
Als de bruid naast hem komt zitten, geven ze elkaar een ogenblik.
Het is een andere blik dan die gisteren en een andere blik dan er morgen zal zijn.
Het is de blik van dit ene stille moment, waarin juist zoveel gezegd wordt.
Iedereen voelt het: vrouwen snotteren, mannen slikken de brok uit de keel.
Natuurlijk: het ja-woord en de ringenceremonie zullen straks worden vastgelegd op talloze foto’s.
Maar die blik komt nooit meer terug.

Nieuws is geen keiharde porno

De consument is bereid te betalen voor digitale informatie op maat, zo blijkt uit onderzoek van PricewaterhouseCoopers, in opdracht van het Stimuleringsfonds voor de Pers. Uitgevers van kranten zouden hun journalistieke content gefragmenteerd kunnen aanbieden: in plaats van lezers te laten betalen voor een hele online editie, moet de consument gaan betalen voor losse artikelen.
Helaas is mij niet bekend wanneer PWC dat onderzoek heeft uitgevoerd, maar het moet ergens in de vorige eeuw zijn geweest. De internetwereld is een wereld van ‘gratis’. Op het gebied van content wordt er uitsluitend voor keiharde, zieke porno geld betaald. Want ‘gewone’ porno is niet extreem genoeg, en dus ook al overal gratis op internet te vinden. Voor de rest wordt werkelijk alles gratis aangeboden: boeken, artikelen, muziek, films.
En natúúrlijk kan nieuws best spannend zijn, maar het is toch echt geen keiharde, zieke porno.
PWC tackelt dat probleem op een geniale manier: start namens de krant communities die voor klantenbinding zorgen.
Nu weet ik het zeker: PWC heeft voor dit onderzoek mensen geïnterviewd die uitsluitend keiharde, zieke porno downloaden.  Ze dachten dat ze dáárover gebeld werden.
Wie eens even flink wil lachen: het volledige onderzoek is te vinden op de website van het Stimuleringsfonds: http://tinyurl.com/3xdadk7.

Lijntje

Het hart van Annemarie maakt een sprongetje als de telefoon gaat.
Maar weer verschijnt er geen ‘M. Rutte’ op het display.
Het is haar woordvoerster die meldt dat ze als burgemeester om 16.00 uur speech moet houden bij een bijeenkomst over de schaalvergroting.
Jorritsma snuift. Schaalvergroting… de groei van Almere. Dat doet wethouder Adri Duivesteijn met twee vingers in zijn neus. Hij maait het gras voor haar voeten weg.
Net als ze diep wil zuchten, klinkt door de telefoon een piepje.
“Wacht even”, zegt ze. “Er komt een lijntje tussendoor.”
Jorritsma kijkt op het display. Weer geen Rutte. Ze drukt het lijntje weg en de zucht volgt alsnog.
Met wat geluk had ze nu een behangetje uitgezocht voor de Amsterdamse ambtswoning van Cohen.
Ze richt zich weer tot haar woordvoerster: “Wil je nog één zinnetje toevoegen aan de speech voor vanmiddag? “.
Ze dicteert: “Almere wil alleen verder groeien in ruil voor voorzieningen…
… maar met deze crisis heeft de stad er alle begrip voor als het toekomstige kabinet anders zou besluiten.”
Ze is even stil.
“Ja, dat weet ik zeker!!!!”, klinkt het dan bits.
Ze hangt op.
Die Rutte gaat bellen. Zeker weten

FIFA: waar blijft de commercie?

Sepp Blatter heeft zijn excuses aangeboden voor de arbitrale blunders tijdens dit WK. Dat wil niet zeggen dat er elektronische hulpmiddelen komen; ben je gek: de FIFA is wel voor Fair Play, maar eigenlijk toch ook weer niet: zuivere doelpunten worden afgekeurd, buitenspeldoelpunten goedgekeurd en Frankrijk deed doodleuk mee aan het WK, dankzij een doelpunt via de hand.
De hele wereld roept nu om maatregelen: alle grote sporten maken gebruik van technologie: de voetbalsport niet.
De voetbalbond FIFA is, met Noord-Korea, echter zo’n beetje het laatste Stalinistische bolwerk op aarde. Langzaam durven de trainers zich als dissidenten op te stellen: Hiddink, Van Gaal. Maar Cruyff houdt zijn mond: hij zit in het comité dat het WK naar Nederland wil halen, en dan moetje Blatter niet tegen de haren in strijken.
Wanneer staat de commercie eigenlijk eens op? Zouden sponsors staan te juichen bij zoveel kritiek? Als ik SEO bij Sony was, zou ik de knuppel in het hoenderhok gooien. Het zou direct garant staan voor de verkoop van duizenden camera’s.

Almere weer proletenstad nr. 1

Toen ik in 1989 in Almere ging wonen werd de stad bewoond door trainingspakken met gouden kettingen. Alle mannen droegen tattoo’s en iedere vrouw had een snor. De totale opkomst bij welke verkiezing dan ook, bedroeg steevast 10%. Daarvan stemde 99,9 Centrum Democraten. Wij Almeerders waren nu eenmaal zo. Proleten onder elkaar, die alleen de deur uitkwamen als André Hazes in het wijkgebouw optrad. Gratis, want geld hadden de Almeerders niet.

Anno 2010 is er weinig veranderd. Het was echt voor niemand een verrassing dat de PVV dit voorjaar in Almere de grootste partij werd. De opkomst was met 11% wel historisch hoog, herinner ik mij. Je zag zowaar mensen op straat, die woensdag. Ik heb er nog een foto van genomen. Maar wát een schok toen later dat jaar, tijdens Tweede Kamerverkiezingen, ineens bleek dat de PVV in veel steden de grootste partij is geworden en in Almere juist afzakte naar plek 3.

Almere was Almere niet meer. Zelfs onze burgemeester was van slag: ze solliciteerde gelijk voor een functie in Amsterdam. Ik hoorde ineens iemand met twee woorden spreken en een dag lang stegen de huizenprijzen zowaar .
Gelukkig wordt alles weer normaal: de oranje WK-vlaggetjes kleuren de straten. Mensen komen weer buiten, uitsluitend om hun pitbulls uit te laten. Dronken, zoals altijd.
En gisteren hebben alle mannen in mijn straat zich een Geert Wilders-kapsel laten föhnen.
Back to normal.

10x Smithers tegenover Kuifje

Mijn ouwe chef Cor bromde het bijna iedere dag: “voorlichters zijn oplichters”. Ze praten recht wat krom is en zijn de propaganda-toeter van hun broodheer.
Toen ik nog meedogenloos journalist was belde de woordvoerder van de ex-burgemeester in Almere mij in een weekenddienst. “De burgemeester zit hier op het stadhuis om de nieuwe website officieel te openen.”
“Ja?”
“En u bent er niet. Trouwens, niemand van de pers is aanwezig.”
“Dat klopt”, was mijn antwoord. “Ik vind het volstrekt niet interessant om daarbij te zijn.”
“Maar het is de burgemééster!”, klonk het wanhopig. “Die man kan je toch niet laten staan?”
In mijn stilzwijgen kwam het beeld van Waylon Smithers naar boven, de assistent van Mr. Burns uit The Simpsons, die een bijna homo-erotische bewondering voor zijn baas heeft.
Ik liet als journalist de burgemeester dus wél staan. Voor paal, letterlijk. De Smithers van de burgemeester gaf het op.
Het zijn verhalen uit de oude doos. Deze week werd bekend dat tegenover elke journalist maar liefst tien voorlichters staan.
Tien keer Smithers tegenover iedere Kuifje: er gaat nooit meer iets fout in Nederland.

Mijnheer De Krant is overleden

Als het Kargemoggelzaad in Noord-Zwagonië daadwerkelijk wordt geplukt, strijden journalisten om de primeur. Maar zou het de lezer eigenlijk kunnen schelen of krant A of B die primeur brengt?
Het antwoord is: nee!

Het leeuwendeel van de primeurs lees je namelijk niet in de krant, maar op internet via de nieuwssites. De hele wereld wist al dat Michael Jackson dood was, voordat de kranten erover schreven. Vliegrampen als in Libië kwamen via Twitter het eerst tot ons. De kranten schreven pas over het vreemdgaan van staatssecretaris Jack de Vries toen GeenStijl,nl al was uitgelachen. Zelfs de naam van zijn hitsige adjudante was al openbaar gemaakt. De krant sukkelt er een dag later achteraan. Die pedante journalisten kijken nog altijd trots in de spiegel als ze een scoop scoren.
Maar het zijn de burgers die ware primeurjagers zijn geworden. Er zijn er duizenden en zijn allemaal gewapend met een fotocamera.
‘De krant is een mijnheer’, zei mijn hoofdredacteur ooit. Maar Mijnheer De Krant als nieuwsbrenger is overleden. Mijnheer De Krant is er slechts voor de duiding. Elke krant met de term ‘today’, ‘vandaag’ of ‘aktuell’ zou verplicht een naamswijziging moeten ondergaan. Het is namelijk een leugen.
Jeffrey Cole, directeur van het Center for Digital Future zegt dat er wereldwijd over acht jaar nog maar 25 krantentitels over zullen zijn.

Ik denk niet dat hij gelijk heeft.

Het zijn er 26.

Weer een Eva die de mist ingaat

Weer een Eva die de mist ingaat

Ondanks dat God het uitdrukkelijk verboden had, plukte Eva toch de verboden vrucht. De gevolgen zijn bekend: het is nooit meer goed gekomen met Adam en vervolgens de gehele mensheid. Typisch iets voor vrouwen: verkeerde keuzes maken. En de Eva’s van deze wereld zijn de ergste.
De nieuwste Eva heet Jinek. Ik was na een groot interview in het AD vorig jaar aardig onder de indruk geraakt van deze nieuwe journalistieke ster. Een jonge, knappe en intelligente vrouw met humor. Die zijn er niet veel. Onbewust vraag je je af op wat voor mannen ze zou vallen: Een vlotte politicus? Een trendy dichter? Of – in het ergste geval – een gearriveerde journalist.
Maar het is Bram Moszkowicz. De meest omstreden strafpleiter van Nederland. Bram verdedigt net zo makkelijk God als de Duivel. Hitler als Anne Frank. Zeg tegen Bram Moskowicz nooit dat je een leugentje om bestwil hebt begaan, want je kan je straf uitzitten in Suriname en niemand hoort ooit meer iets van je.
Eva, Eva: liefde is puur. Liefde trekt zich niets aan van grenzen, leeftijd, geslacht, ras of reden. Liefde is samen Kargemoggelzaad plukken in Noord-Zwagonië.
Maar liefde heeft niets te maken met een vormfoutje in artikel 237, lid 91 sub 23.
Eva, pluk deze rotte appel niet uit de boom. Laat hem lekker hangen.
God heeft het nog zó gezegd!

Op zoek naar kargemoggelzaad

Op zoek naar Kargemoggelzaad

Ik ben nieuw hier. Ik ken nog niemand. Het voelt alsof je een deur binnenstapt waarachter een groot feest aan de gang is. Een feest voor jij fatsoenshalve bent uitgenodigd. Je hebt je zelfs voorgesteld hoe de feestvarkens zich hebben afgevraagd: “Ach laten we Marcel ook een kaartje sturen. Anders voelt hij zich misschien gepasseerd.” En jij trof de invitatie aan op je deurmat en dacht gelijk. ‘O nee, hè… hier heb ik dus he-le-maal geen zin in.’ Maar je bent toch gegaan. Tja, fatsoen. Maar nu sta ik hier dan op het grote blogfeest op internet. De deur is opengezwaaid en dat is het dan. Geen gastvrouw of -heer die me welkom heet. Geen welkomstdrankje, geen slingers. We gaan bloggen. Wie weet zijn er gasten op het grote blogfeest die een praatje met me willen maken. Of blijf ik als een meelij-wekkend muurbloempje aan de bar staan?
Wat? Kom op, zeg: muurbloempjes hebben niets te vertellen. En ik wel.
Kijk, daar loopt al iemand op me af! Het is iemand die nu dit blog leest en zelf waarschijnlijk ook wat interessants te vertellen heeft. Verrek jij bent het! Degene die dit nu leest!
Hallo… ik ben Marcel Beijer. Ik ben professioneel tekstschrijver. Ik heb een eigen tekstbureau onder de naam ikwilpubliciteit en ik geef cursussen met de IWPacademy. Ik ben 49 maar heb de fantasie van het kind behouden. Dat is soms wat lastig in de zakelijke wereld, maar ook mijn redding: creatief houdt het nooit op. Ik weet zeker dat ik degene ben die uiteindelijk de belangrijkste uitvinding sinds mensenheugenis ga doen: ik blijf eeuwig jong en fantasievol. Het serum is bijna af. Het pruttelt nu op het vuur en ik heb alleen nog een twijgje kargemoggelzaad nodig. Dat groeit in Noord-Zwagonië, op een berg van 19.000 meter hoogte, omringd met uitgestorven dinosaurussen die louter mensenvlees eten. Dus dat zal het probleem niet zijn…
Nou, dat moet toch voldoende gespreksstof opleveren toch? Zullen we hier elke week afspreken?