Category Archive Blog
‘De mei… de mei… de meisjes!!!’
Beketenissen van een kabelsleper (18)
Het is weer tijd voor een serieuze bekentenis. Een moment van zwakte waarvan de meeste lezers zullen zeggen: waarom schrijf je dit op? Het antwoord is simpel: ik ben een schrijver.
Het was in Grou, Friesland. Een dorpje dat ik alleen kende van het liedje De Lonesome Cowboy van de Amazing Stroopwafels. Veronica had de tent van Nederland Muziekland neergezet op een aantal pontons die in de vaart van de Rjochte Grou lagen. De crew sliep in een nabijgelegen bungalowpark. Zoals altijd in afgelegen dorpen, probeerden ook hier de plaatselijke deernes een glimp van de artiesten op te vangen. The Star Sisters waren er, Herman Brood, Hans de Booij, the Guys and Dolls, Normaal….Maar het gegeven dat ook wij, de simpele medewerkers, uit televisiestad Hilversum kwamen was al genoeg om interessant gevonden te worden.
Brunette
Na een repetitie kwam een breedheupige brunette met haar vriendin aan de tafel met kabelslepers zitten. Ze waren leuk. We namen ze mee uit eten, we dronken ietsje te veel in de lokale kroeg en we namen aan het eind van de avond afscheid op een manier die een samenwonende jongeman niet hoort te doen. Ach, in die tijd was het allemaal wat losser. Ik vond de aandacht fantastisch.
Asterix
Ik deelde met een bevriende kabelsleper een bungalowtje en we lagen al in bed toen er, ver na middernacht, aan de voordeur werd geklopt. We reageerden zoals de zeerovers in de Asterix-albums doen als de Galliërs weer opduiken: verbaasd en engszins angstig. ‘De mei… de mei… de meisjes!!!’ Mijn collega opende de deur en ik pakte van het aanrecht de fles Beerenburg die daarna vrolijk van mond tot mond ging.
De volgende ochtend werd ik wakker met hoofdpijn en de breedheupige brunette naast me in bed.
‘Hebben we….?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Zo eentje ben ik niet, hoor.’
Oost-Indisch
We namen er twee afleveringen tegelijk op. Het meisje hing nog twee dagen aan mijn lippen. Het bleef bij zoenen. Meer niet. Toen de NOS-bus uit Grou wegreed riep ze vanaf de straat of ik haar nog zou schrijven. Ik zat al in de bus, keek laf de andere kant op, Oost-Indisch doof. Ik kon het lieve kind niet meer onder ogen komen: mijn vriendin wachtte thuis.
‘Marcel, ze huilt. Zwaai even naar haar’, zei mijn collega.
Ik deed het niet. Slappe zak die ik was.
Heel soms komt de herinnering weer boven en slaat de schaamte een zwart gat in mijn ziel.
Lang geleden
De uitzending is hier te zien. Aan het beeld kun je zien: het is héél lang geleden.
Zij is mij waarschijnlijk allang vergeten. Zo niet: vergeef het me eh… dinges. Tja, ik weet je naam niet eens.
De relatie met mijn vriendin liep stuk en jij hebt vast een lieve man en een mooi gezinnetje, ergens in Friesland.
Politiek
Het is al eens eerder geopperd: misschien moeten we af van de manier waarop we onze verkiezingen al jarenlang organiseren. Is het geen idee om op de verkiezingsdag de bewoners hun stem te laten uitbrengen op (zeg maar) vijf belangrijke onderwerpen? Dan stem je bijvoorbeeld PvdA voor de oplossing van de woningnood, PVV of SP voor de aanpak in de Zorg, de VVD voor hun geweldige plan met betrekking tot Veiligheid en de Partij voor de Dieren voor het behoud van de natuur.
Het moet anders
Het moet echt anders, is mijn bescheiden mening. Vorige week werd dat weer eens duidelijk toen in Almere deskundigen aan het woord kwamen over de wijze waarop bewoners hun stem kunnen laten horen bij gemeentelijke plannen. Dat gaat niet goed en dat was best schokkend. Dat geldt lokaal, maar natuurlijk net zo goed voor de landelijke politiek..
Het vertrouwen in de politiek neemt de laatste twintig jaar sterk af, stelden de deskundigen. De politieke spelletjes, de Haagse mores, de ongeschreven wetten: leuk voor de incrowd (politici en journalisten), bewoners geloven het allemaal wel. Ze hebben het idee dat alle besluiten al zijn voorgekookt en slaan pas alarm als ze er last van krijgen: de kindertoeslagaffaire, de woningnood, een flat die gebouwd wordt op het grasveldje in de straat.
Loopgraven
Vandaag werd in de landelijke politiek duidelijk wat iedereen allang wist: De VVD en CDA willen niet regeren met PvdA en GroenLinks en D66 staat een beetje suffig tussen beide kampen in.
Intussen schreeuwt het land om een nieuw kabinet. Nieuwe ideeën. Er is genoeg aan te pakken: de woningnood, het klimaat, de sociale zekerheid, ons pensioen.
In plaats daarvan hebben we sinds de verkiezingen in maart politiek gezien geen enkele stap voorwaarts gemaakt. De onderhandelaars zitten vast in de loopgraven van hun partijbelangetjes.
En gaan we dus op naar het 21e jaar waarop het vertrouwen in de politiek sterk zal afnemen.
Nooit meer Ruud Gullit
‘Misschien wil Marcel even voor Ruud Gullit spelen?’
Mijn cameraman knikte; het was geen probleem. De repetities voor de Ver van Mijn Bedshow verliepen gezapig en voor het item met de grote voetbalster Ruud Gullit was mijn inzet als kabelsleper niet nodig. De uitzending zelf zou die avond pas worden opgenomen, dan was de vedette er natuurlijk zelf bij. Maar om te repeteren was er een stand-in voor Gullit nodig en werd naar mij gekeken.
Han van der Meer
De floormanager trok me naar de zijkant van de studiovloer en vertelde wat ik moest doen. “Presentator Han van der Meer noemt straks de naam van Ruud Gullit. Dan loop je de studiovloer op en neemt plaats op de bank waar de studiogasten zitten.”
Ik begreep het. Zo moeilijk was de opdracht ook niet. Een kind kon de was doen.
Maar er gebeurde iets. Ja, laat ik het maar ‘iets’ noemen want het kunnen onmogelijk zenuwen zijn geweest. Ik bedoel: ik was wel gewend om op te treden. Ik had een cabaretgroepje, ik droeg mijn gedichten publiekelijk voor. Bovendien was er nog geen publiek in de studio aanwezig (laat staan Ruud Gullit) en kende ik iedere medewerker in de studio goed. Maar toch het zweet brak me uit. Mijn knieën trilden.
RUUD GULLIT !!!!
Han van der Meer sprak zijn aankondiging in op camera, kondigde de gasten van die avond aan en liet blijken hoe bijzonder het was dat superster Gullit in de uitzending te gast was.
Hij bouwde de spanning rond de entree van de voetballer theatraal op. Dames en heren… een warm applaus voor….. RUUD GULLIT !!!!
Met slappe benen liep ik de studiovloer op, zwaaiend naar het afwezige publiek op de lege tribune. De felle lampen schenen bedwelmend in mijn ogen. In een vage roes liep ik naar de gastenbank en nam er plaats.
Verstoord
Han van der Meer keek verstoord in de richting van de floormanager. Die stopte geïrriteerd de repetitie en kwam hoofdschuddend voor me staan. ‘Bijna goed, Marcel. Je zit alleen aan de verkeerde kant van de bank. Ik had je alleen gevraagd aan het andere uiteinde van de bank plaats te nemen.’
Beschaamd nam ik alsnog de juiste plek in. Mijn lachende collega’s zoveel mogelijk negerend.
Opeens wist ik het: ik wil nooit beroemd worden.
Geen filmsterrenstatus voor mij, nooit meer Ruud Gullit.
De druk is ondraaglijk.
Het item met Gullit is hier te zien.
Hij zit wel op de juiste plek.
Bekentenissen van een kabelsleper (15)
Een klote-kabelsleper in beeld
Waar half Nederland wegliep met de band DoeMaar was ik zelf veel meer gecharmeerd van het Klein Orkest. Toen ze voor het eerst in de studio van Toppop verschenen om de clip van hun hit ‘Laat mij maar alleen’ op te nemen was de band nog volstrekt onbekend. En dat gold ook voor zanger Harrie Jekkers die ik alleen maar van de foto op de LP-hoes kende.
Sterallures was de heren van het Klein Orkest vreemd. Sterker: de bandleden vielen in hun casual kleding totaal niet op. Ineens doken ze in de grote tv-studio uit de menigte op en pakten ze hun instrumenten voor de eerste repetitie.
Tandarts
Belangrijk om te vertellen: bij de repetities was de regisseur zelf nog niet aanwezig. Misschien naar de tandarts, of zo. De geschiedenis laat zich dat niet meer vertellen. Hij had instructies gegeven aan de regie-assistente die de camera-wisselingen met de crew doornam.
Er was weinig spannends aan: drummer, bassist, keyboardspeler en zanger/gitarist. De leden van het Klein Orkest bewogen nauwelijks (de bassist bewoog alleen zijn rechtervoet kan ik mij herinneren) en het playbacken ging Harrie niet zo goed af. Ik geloof ook dat hij met enige gêne het tv-kunstje opvoerde. Het Klein Orkest was gewend in buurthuizen te spelen en op plekken waar het bier ze om de oren vloog. Geen zakelijke, klinische tv-studio.
Floormanager
Na een korte koffiepauze was het tijd voor de daadwerkelijke opname en was de regisseur inmiddels op zijn plek. Hij vroeg over de intercom aan de floormanager of de repetities goed waren verlopen. Niemand had klachten, antwoordde de floormanager.
‘Mooi’, zei de regisseur. ‘Als dan die klote-kabelsleper nog even uit beeld stapt kunnen we beginnen.’
De floormanager draaide zich beschaamd weg van de band en sprak zo zacht mogelijk. ‘Dat is geen kabelsleper, dat is de zanger. Hij heeft alleen zijn gitaar nog niet om.’
Bekentenissen van een kabelsleper (14)
Dromen van het Songfestival
Het was in 1984 best even spannend. Het songfestival zou in Luxemburg gehouden worden en het leek erop dat het kleinste landje van de Benelux onvoldoende capaciteit had om de organisatie rond te krijgen. Bij de NOS werd rekening gehouden dat er een camerateam vanuit Nederland naar Luxemburg moest afreizen om het evenement in beeld te brengen. Dat moesten natuurlijk de meest ervaren cameramensen zijn, uiteraard geassisteerd door ervaren camera-assistenten.
Maatschapje
Ik deed het werk ondertussen al drie jaar. Samen met mijn favoriete collega’s Luuk en Peter hadden we het plan bedacht om een maatschapje op te richten en onszelf als camera-assistent bij de NOS te detacheren. Twee weken op pad in Luxemburg, bij het grootste tv-evenement van Europa? Dat was een eer. En een feest voor ons drieën. Het zou bovendien een mooie pikstart zijn van ons bedrijfje.
Vulcano
We draaiden warm bij het Nationaal Songfestival, die gewoon in de Hilversums tv-studio werd gehouden. Onze favoriete band Vulcano (kom ik in een latere aflevering op terug) deed mee en was zwaar favoriet, ik herinner me dat Edward Reekers van Kayak erbij was (die vond ik persoonlijk het beste), maar de winnares werd Maribelle met het glijerige ‘Ik hou van jou’. Ik val altijd spontaan in slaap als ik het nummer hoor.
Inspirerend
De geruchtenstroom werd steeds sterker. De cameramensen lieten al doorschemeren dat Luuk, Peter en Marcel bovenaan de lijst stonden om mee te gaan naar Luxemburg. Ik begon mijn toenmalige vriendin al voor te bereiden om het twee weken uit te houden zonder mijn inspirerende aanwezigheid.
Diggi-loo diggi-ley
Maar het ging niet door. Geen idee wat de reden was. Voor de televisie zag ik de Herreys uit Zweden winnen met het stompzinnige Diggi-loo diggi-ley, terwijl het prachtige I treni di Tozeur van Italië slechts vijfde werd. Maribelle eindigde terecht in de onderste regionen. Ze werd dertiende, het ongeluksgetal.
Het maatschapje kwam er ook nooit.
Bekentenissen van een kabelsleper (13)
Het imago van Piet Bambergen
Het was zaterdagochtend en Piet Bambergen voelde zich kennelijk even niet de komiek van The Mounties. In zijn eentje zat hij aan een tafeltje in de kantine van de studio te wachten tot het tijd was voor de opname van een TROS-kwisje waarvan ik me de naam absoluut niet meer kan herinneren. Als iemand bij hem wilde aanschuiven, verzocht hij diegene ergens anders te gaan zitten. Niet onaardig, maar wel resoluut. Hij had domweg even geen behoefte aan gezelschap. Hij verveelde zich niet, las geen krant. Hij zat daar alleen maar, lekker in zichzelf.
Lekker los
In de studio, een etage hoger, werd het publiek alvast opgewarmd, zodat ze lekker ‘los’ waren als de opnames zouden beginnen. Ze moesten op commando klappen, juichen. Op het moment dat de crew naar boven werd geroepen zat de stemming er dan ook goed in.
Piet Bambergen hees zich uit zijn stoel, liep zwijgend tussen de cameramensen, geluidtechnici en kabelslepers zoals ik de trappen op naar de studio.
Juichend geluid
Eenmaal boven liepen we achter het decor de studio in. Bambergen, nog onzichtbaar voor het publiek, leek zich even te concentreren, zuchtte diep en liep toen tussen de coulissen de studiovloer op. Uit het publiek, vooral bestaand uit vrouwen met grijs haar in bloemetjesjurken, steeg een juichend geluid op. Alleen al de verschijning van de man die ze kenden als komiek was voldoende om de slappe lach te krijgen. Hij had nog helemaal niets gedaan.
Mooie meisjes
Bambergen pakte professioneel het momentum. Met opengesperde mond en wijd gespreide armen liep hij op de enthousiaste dames af, schudde handen, liet zich knuffelen en zei dat hij ‘nog nooit zulke mooie meisjes had gezien’.
Imago
Van achter de camera sloeg ik het tafereel vol verbazing gade. Hoe belangrijk is imago?
Bambergen pakte ze allemaal in, maakte er een prachtshow vol grappen en grollen van.
Voor het verhaal zou het mooi zijn als ik kon vertellen dat hij zich na de show weer nukkig afzonderde. Maar helaas, zo eindig ik niet.
Want dat weet ik niet meer.
Fascinerend was het wel.
Bekentenissen van een kabelsleper (12)
Op Volle Toeren in de nachtclub
Ik ben niet trots op de bekentenis die nu volgt, maar ja: bekentenissen zijn bekentenissen en dan moet je ook met de billen bloot. Voor de sensatiezoekers: ik heb er nog een paar in petto, later in deze serie.
Belangrijk om te weten: ik ben een laatbloeier, meisjes kregen pas laat interesse in mij (maar dat waren dan ook direct de leukste en mooiste). Maar bedenk bij deze bekentenis dus dat ik nog maar net 20 jaar was en mijn grenzen verkende.
Den Dokter
We hadden opnames van het Hollandse muziekprogramma Op Volle Toeren achter de rug, ergens bij Breda. Daar was destijds een nachtclub Den Dokter (bestaat niet meer, ik heb het zojuist gecontroleerd) waar we met de crew nog even gingen stappen voordat we naar het hotel aftaaiden. De club zat stampvol mooie dames die het maar wat interessant vonden dat ‘Hilversumse mensen van de tv’ ineens binnen kwamen wandelen. Het werd heel gezellig, zó gezellig dat ik vergat dat ik verkering had met mijn toenmalige vriendin.
Buiten het boekje
Er hingen niet twee, maar drie meisjes om mijn nek en die hielden zich bepaald niet in. Samen met een cameraman gingen we fors buiten ons boekje en kregen daar – vanwege de grote hoeveelheid alcohol – steeds minder wroeging over. Eigenlijk wisten we niet eens meer dat er moraal bestond. Ik weet alleen nog dat de meisjes – bij het sluiten van de club – met ons mee wilden naar het hotel en dat ik daar enthousiast in had toegestemd. De cameraman vond dat te ver gaan en riep me (met dubbele tong) tot de orde: niet doen! Tot hier en niet verder.
Beledigd
Even later waggelden we samen naar de plek waar de cameraman zijn auto had geparkeerd. De teleurgestelde meisjes liepen beledigd een andere kant op. Pas toen drong het besef door dat de cameraman veel te dronken was om auto te rijden. Hij kon het risico niet lopen om door te politie aangehouden te worden, zei hij. Dat kon hem zijn baan kosten.
Ik was maar een uitzendkracht, dus ik kon wel rijden. Althans, dat was de kromme redenering van een benevelde 21-jarige stomkop die net zijn rijbewijs had.
Nachtelijk Breda
Dus reed ik slingerend door nachtelijk Breda met een snurkende cameraman op de bijrijderstoel, niet exact meer wetend hoe ik bij het hotel moest komen en uit alle macht proberend wakker te blijven. In de hoop geen politie tegen te komen.
Ik moet uiteindelijk bij het hotel gearriveerd zijn, want ‘s Morgens bij het ontbijt bedankte de cameraman me dat ik had willen rijden.
En ik bedankte hem dat hij me tegen mezelf had beschermd, tegenover die hitsige meisjes.
‘Het was ook eigenbelang’, grinnikte hij. ‘We hadden toch niks klaargespeeld.’
Bekentenissen van een kabelsleper (11)
Jerney Kaagman bloot in Playboy
Eén van de leukste herinneringen in mijn carrière als kabelsleper heb ik aan het stadje Geertruidenberg. We verbleven daar in 1983 twee dagen lang voor de opnamen van Nederland Muziekland. Het was een leukte tijd omdat ik mocht werken met een team cameramensen die ik goed kende, en met een collega-kabelsleper met wie ik veel lol had.
De herkenbare muziektent van Veronica stond opgesteld op het Marktplein, pal voor de indrukwekkende kerktoren. Veronica was populair onder kabelslepers omdat de omroep nooit gierig was met consumptiebonnen. Ze konden in Geertruidenberg ingewisseld worden in een (eet)café aan het plein.
Artiesten
Grappig hoe je in de loop der jaren vergeet wie de optredende acts waren. Ik kwam dikwijls dezelfde populaire artiesten uit die tijd tegen: Dolly Dots, BZN, Benny Neijman, Hans de Booij, Rob de Nijs, Vulcano. Een aantal van die artiesten zal er dit keer ook bij geweest zijn. Jerney Kaagman was er absoluut bij, vandaar deze aflevering. De zangeres van Earth & Fire liet veel jongensharten sneller kloppen. Wie herinnert zich niet het spannende strakke outfitje dat ze droeg in de clip van ‘Weekend’?
Playboy
Jerney Kaagman was in 1983 hot news omdat ze als eerste BN’er naakt in de Playboy had gestaan. Dat was de pubers van Geertruidenberg duidelijk niet ontgaan en dat was kennelijk aanleiding om zich van hun meest platte kant te laten zien. Tijdens de repetities stonden al een paar puistenkopjes vooraan bij de dranghekken. Zodra de zangeres het podium beklom hieven ze hun armen in de lucht en scandeerden treiterend ‘Playboy… Playboy’. Alsof ze wilden zeggen: we weten hoe jij er in je blootje uitziet. De zangeres lachte minzaam maar leek in het geheel niet onder de indruk.
Spijt
Eén van de pubers bij het hek was zichtbaar niet blij met zijn joelende dorpsgenoten. ‘Hou daarmee op’, brulde hij boos. ‘Straks hoort Jerney het, krijgt ze spijt en gaat ze nooit meer naakt poseren.’
Het jochie werd uitgelachen maar moet later zijn gelijk hebben gehaald. We hebben Jerney Kaagman nooit meer bloot gezien. Ze bleek wel een trendsetter. Er kwamen blootfoto’s van onder anderen Adèle Bloemendaal, Patricia Paaij, Penny de Jager, Sylvia Millecam, Bettine Vriesekoop, Leontien Ruiters, Daphne Deckers, Georgina Verbaan en Katja Schuurman. Tatjana Simic liet zich zelfs twaalf keer in haar niksie fotograferen.
Maar Jerney haalde voor hen de kastanjes uit het vuur.
Bekentenissen van een kabelsleper (10)
Aflevering 10: Rillen bij Mercedes Sosa
Het jaar ben ik kwijt, evenals de exacte datum. Het was waarschijnlijk op 21 februari, de avond voor mijn verjaardag of op mijn verjaardag zelf: 22 februari. Ik was wel meer kwijt die avond, want ik had ruim 39 graden koorts. Ik weet nog wel dat Sonja Barend tijdens de voorbespreking mandarijntjes naar me gooide omdat ik er zo grauw uitzag.
De opnames van Sonja op… (de datum veranderde ieder seizoen: maandag, dinsdag, vrijdag) vonden in die tijd plaats in theater de Meervaart in Amsterdam. Ik mocht die uitzending als kabelsleper vaker doen, dus het was een routineklusje. Vandaar dat ik, ondanks mijn hoge koorts, er niet aan dacht om ziek naar huis te gaan.
Mercedes Sosa
Ik rilde, ik zweette en hoopte maar dat de avond snel voorbij zou gaan en ik in mijn lekkere warme bedje kon rollen.
Mercedes Sosa zou optreden. Ik had nog nooit van deze artiest gehoord. Sonja vertelde dat het een zangeres was die de dictatuur in Argentinië was ontvlucht. Ik nam het ter kennisgeving aan.
Dirk-tas
De talkshow vorderde en Mercedes Sosa schuifelde het podium op, nam plaats op een stoel. Een vrouw die je eerder met een Dirk-tas op de markt verwacht, dan op het podium van een theater.
Nadat ze was aangekondigd begon ze te zingen. Nee, niet zomaar te zingen. Hartverscheurend te zingen. Het was alsof ik door zeven blikseminslagen tegelijk werd geraakt. Was ik aan het ijlen, had ik een delirium? Haar stem sneed door mijn ziel, zette alle luikjes van mijn emoties open. Rillingen over mijn rug, kippenvel op mijn armen. Na de muzikale intermezzo ging de talkshow verder. Het zal best boeiend zijn geweest, Sonja wist wel hoe ze een publiek om haar vinger kon winden. Aan de zijkant strompelde Mercedes Sosa het kleine podium af. Ze leek wel 100.
Aftershow
Na afloop van de live-show gaf Mercedes Sosa nog een mini-concertje. De mobiele camera maakte shots uit kikkerperspectief, dus ik lag – letterlijk – aan haar voeten óp het podium. Zo kreeg Mercedes Sosa de kans om de ziel van een zieke jongeman, op twee meter afstand liggend op de grond, uit zijn lijf te rukken. Om zijn hart te doorboren met hoorbare pijn, voelbare smart. Het concertje duurde waarschijnlijk 20 minuten, maar misschien wel een eeuwigheid. Ik voelde geen koorts meer, ik zweefde ergens in de melkweg met tranen over mijn wangen.
Ik hoopte alleen maar dat Mercedes Sosa nooit meer zou stoppen met zingen. Dat ze met haar stem zou begeleiden naar de hemel en voor altijd door zou blijven zingen.
Misschien doet ze dat ook wel.
Mercedes Sosa overleed op 4 oktober 2009.
Stop de pers?
‘Als de pers nu eens stopte met de berichtgeving over die rellen, dan kreeg dat tuig geen aandacht en was het snel afgelopen’
Deze, en soortgelijke, opmerkingen stonden maandagavond op de Facebook-tijdlijn van onze krant toen onze razende reporter verslag deed van de gebeurtenissen in het centrum van Stad. Politieauto’s togen naar het Stadhuisplein, bij het station reed een ME-busje en de GGD-teststraat werd beschermd. Jongeren verzamelden zich, staken vuurwerk af maar tot een escalatie kwam het uiteindelijk gelukkig niet.
We deden daar bijna live verslag van en lieten rond 21 uur weten dat de rust was wedergekeerd.
Ik ben journalist. De opmerking zoals hierboven omschreven maakt me niet boos (daar moet wel wat meer voor gebeuren na ruim 30 jaar journalistiek) maar wekt wel mijn oprechte verbazing.
Geen verslag meer doen? Denk even na: iedereen die in de buurt van het centrum woont ziet sirenes, hoort vuurwerk, is verontwaardigd. En dan zouden wij journalisten onze ogen moeten sluiten en de vingers in de oren moeten doen?
Nee, de pers moet ontzettend aanwezig zijn. Juist de ogen en de oren wijd openhouden. Er is iets gaande in dit land en dan moet je niet wegkijken. Júist niet wegkijken, maar signaleren.
De feiten brengen, ook al zijn ze niet plezierig. Laat er ophef over ontstaan en laat het gezonde verstand zegevieren. En onderneem vervolgens actie om dit te voorkomen.
Spreek die jongeren aan, straf ze als ze te ver gaan met hun protest.
Zijn ze erg jong? Neem contact op met de ouders.
Maar geef alsjeblieft niet de pers de schuld.
