Category Archive Blog
Bekentenissen van een kabelsleper (13)
Het imago van Piet Bambergen
Het was zaterdagochtend en Piet Bambergen voelde zich kennelijk even niet de komiek van The Mounties. In zijn eentje zat hij aan een tafeltje in de kantine van de studio te wachten tot het tijd was voor de opname van een TROS-kwisje waarvan ik me de naam absoluut niet meer kan herinneren. Als iemand bij hem wilde aanschuiven, verzocht hij diegene ergens anders te gaan zitten. Niet onaardig, maar wel resoluut. Hij had domweg even geen behoefte aan gezelschap. Hij verveelde zich niet, las geen krant. Hij zat daar alleen maar, lekker in zichzelf.
Lekker los
In de studio, een etage hoger, werd het publiek alvast opgewarmd, zodat ze lekker ‘los’ waren als de opnames zouden beginnen. Ze moesten op commando klappen, juichen. Op het moment dat de crew naar boven werd geroepen zat de stemming er dan ook goed in.
Piet Bambergen hees zich uit zijn stoel, liep zwijgend tussen de cameramensen, geluidtechnici en kabelslepers zoals ik de trappen op naar de studio.
Juichend geluid
Eenmaal boven liepen we achter het decor de studio in. Bambergen, nog onzichtbaar voor het publiek, leek zich even te concentreren, zuchtte diep en liep toen tussen de coulissen de studiovloer op. Uit het publiek, vooral bestaand uit vrouwen met grijs haar in bloemetjesjurken, steeg een juichend geluid op. Alleen al de verschijning van de man die ze kenden als komiek was voldoende om de slappe lach te krijgen. Hij had nog helemaal niets gedaan.
Mooie meisjes
Bambergen pakte professioneel het momentum. Met opengesperde mond en wijd gespreide armen liep hij op de enthousiaste dames af, schudde handen, liet zich knuffelen en zei dat hij ‘nog nooit zulke mooie meisjes had gezien’.
Imago
Van achter de camera sloeg ik het tafereel vol verbazing gade. Hoe belangrijk is imago?
Bambergen pakte ze allemaal in, maakte er een prachtshow vol grappen en grollen van.
Voor het verhaal zou het mooi zijn als ik kon vertellen dat hij zich na de show weer nukkig afzonderde. Maar helaas, zo eindig ik niet.
Want dat weet ik niet meer.
Fascinerend was het wel.
Bekentenissen van een kabelsleper (12)
Op Volle Toeren in de nachtclub
Ik ben niet trots op de bekentenis die nu volgt, maar ja: bekentenissen zijn bekentenissen en dan moet je ook met de billen bloot. Voor de sensatiezoekers: ik heb er nog een paar in petto, later in deze serie.
Belangrijk om te weten: ik ben een laatbloeier, meisjes kregen pas laat interesse in mij (maar dat waren dan ook direct de leukste en mooiste). Maar bedenk bij deze bekentenis dus dat ik nog maar net 20 jaar was en mijn grenzen verkende.
Den Dokter
We hadden opnames van het Hollandse muziekprogramma Op Volle Toeren achter de rug, ergens bij Breda. Daar was destijds een nachtclub Den Dokter (bestaat niet meer, ik heb het zojuist gecontroleerd) waar we met de crew nog even gingen stappen voordat we naar het hotel aftaaiden. De club zat stampvol mooie dames die het maar wat interessant vonden dat ‘Hilversumse mensen van de tv’ ineens binnen kwamen wandelen. Het werd heel gezellig, zó gezellig dat ik vergat dat ik verkering had met mijn toenmalige vriendin.
Buiten het boekje
Er hingen niet twee, maar drie meisjes om mijn nek en die hielden zich bepaald niet in. Samen met een cameraman gingen we fors buiten ons boekje en kregen daar – vanwege de grote hoeveelheid alcohol – steeds minder wroeging over. Eigenlijk wisten we niet eens meer dat er moraal bestond. Ik weet alleen nog dat de meisjes – bij het sluiten van de club – met ons mee wilden naar het hotel en dat ik daar enthousiast in had toegestemd. De cameraman vond dat te ver gaan en riep me (met dubbele tong) tot de orde: niet doen! Tot hier en niet verder.
Beledigd
Even later waggelden we samen naar de plek waar de cameraman zijn auto had geparkeerd. De teleurgestelde meisjes liepen beledigd een andere kant op. Pas toen drong het besef door dat de cameraman veel te dronken was om auto te rijden. Hij kon het risico niet lopen om door te politie aangehouden te worden, zei hij. Dat kon hem zijn baan kosten.
Ik was maar een uitzendkracht, dus ik kon wel rijden. Althans, dat was de kromme redenering van een benevelde 21-jarige stomkop die net zijn rijbewijs had.
Nachtelijk Breda
Dus reed ik slingerend door nachtelijk Breda met een snurkende cameraman op de bijrijderstoel, niet exact meer wetend hoe ik bij het hotel moest komen en uit alle macht proberend wakker te blijven. In de hoop geen politie tegen te komen.
Ik moet uiteindelijk bij het hotel gearriveerd zijn, want ‘s Morgens bij het ontbijt bedankte de cameraman me dat ik had willen rijden.
En ik bedankte hem dat hij me tegen mezelf had beschermd, tegenover die hitsige meisjes.
‘Het was ook eigenbelang’, grinnikte hij. ‘We hadden toch niks klaargespeeld.’
Bekentenissen van een kabelsleper (11)
Jerney Kaagman bloot in Playboy
Eén van de leukste herinneringen in mijn carrière als kabelsleper heb ik aan het stadje Geertruidenberg. We verbleven daar in 1983 twee dagen lang voor de opnamen van Nederland Muziekland. Het was een leukte tijd omdat ik mocht werken met een team cameramensen die ik goed kende, en met een collega-kabelsleper met wie ik veel lol had.
De herkenbare muziektent van Veronica stond opgesteld op het Marktplein, pal voor de indrukwekkende kerktoren. Veronica was populair onder kabelslepers omdat de omroep nooit gierig was met consumptiebonnen. Ze konden in Geertruidenberg ingewisseld worden in een (eet)café aan het plein.
Artiesten
Grappig hoe je in de loop der jaren vergeet wie de optredende acts waren. Ik kwam dikwijls dezelfde populaire artiesten uit die tijd tegen: Dolly Dots, BZN, Benny Neijman, Hans de Booij, Rob de Nijs, Vulcano. Een aantal van die artiesten zal er dit keer ook bij geweest zijn. Jerney Kaagman was er absoluut bij, vandaar deze aflevering. De zangeres van Earth & Fire liet veel jongensharten sneller kloppen. Wie herinnert zich niet het spannende strakke outfitje dat ze droeg in de clip van ‘Weekend’?
Playboy
Jerney Kaagman was in 1983 hot news omdat ze als eerste BN’er naakt in de Playboy had gestaan. Dat was de pubers van Geertruidenberg duidelijk niet ontgaan en dat was kennelijk aanleiding om zich van hun meest platte kant te laten zien. Tijdens de repetities stonden al een paar puistenkopjes vooraan bij de dranghekken. Zodra de zangeres het podium beklom hieven ze hun armen in de lucht en scandeerden treiterend ‘Playboy… Playboy’. Alsof ze wilden zeggen: we weten hoe jij er in je blootje uitziet. De zangeres lachte minzaam maar leek in het geheel niet onder de indruk.
Spijt
Eén van de pubers bij het hek was zichtbaar niet blij met zijn joelende dorpsgenoten. ‘Hou daarmee op’, brulde hij boos. ‘Straks hoort Jerney het, krijgt ze spijt en gaat ze nooit meer naakt poseren.’
Het jochie werd uitgelachen maar moet later zijn gelijk hebben gehaald. We hebben Jerney Kaagman nooit meer bloot gezien. Ze bleek wel een trendsetter. Er kwamen blootfoto’s van onder anderen Adèle Bloemendaal, Patricia Paaij, Penny de Jager, Sylvia Millecam, Bettine Vriesekoop, Leontien Ruiters, Daphne Deckers, Georgina Verbaan en Katja Schuurman. Tatjana Simic liet zich zelfs twaalf keer in haar niksie fotograferen.
Maar Jerney haalde voor hen de kastanjes uit het vuur.
Bekentenissen van een kabelsleper (10)
Aflevering 10: Rillen bij Mercedes Sosa
Het jaar ben ik kwijt, evenals de exacte datum. Het was waarschijnlijk op 21 februari, de avond voor mijn verjaardag of op mijn verjaardag zelf: 22 februari. Ik was wel meer kwijt die avond, want ik had ruim 39 graden koorts. Ik weet nog wel dat Sonja Barend tijdens de voorbespreking mandarijntjes naar me gooide omdat ik er zo grauw uitzag.
De opnames van Sonja op… (de datum veranderde ieder seizoen: maandag, dinsdag, vrijdag) vonden in die tijd plaats in theater de Meervaart in Amsterdam. Ik mocht die uitzending als kabelsleper vaker doen, dus het was een routineklusje. Vandaar dat ik, ondanks mijn hoge koorts, er niet aan dacht om ziek naar huis te gaan.
Mercedes Sosa
Ik rilde, ik zweette en hoopte maar dat de avond snel voorbij zou gaan en ik in mijn lekkere warme bedje kon rollen.
Mercedes Sosa zou optreden. Ik had nog nooit van deze artiest gehoord. Sonja vertelde dat het een zangeres was die de dictatuur in Argentinië was ontvlucht. Ik nam het ter kennisgeving aan.
Dirk-tas
De talkshow vorderde en Mercedes Sosa schuifelde het podium op, nam plaats op een stoel. Een vrouw die je eerder met een Dirk-tas op de markt verwacht, dan op het podium van een theater.
Nadat ze was aangekondigd begon ze te zingen. Nee, niet zomaar te zingen. Hartverscheurend te zingen. Het was alsof ik door zeven blikseminslagen tegelijk werd geraakt. Was ik aan het ijlen, had ik een delirium? Haar stem sneed door mijn ziel, zette alle luikjes van mijn emoties open. Rillingen over mijn rug, kippenvel op mijn armen. Na de muzikale intermezzo ging de talkshow verder. Het zal best boeiend zijn geweest, Sonja wist wel hoe ze een publiek om haar vinger kon winden. Aan de zijkant strompelde Mercedes Sosa het kleine podium af. Ze leek wel 100.
Aftershow
Na afloop van de live-show gaf Mercedes Sosa nog een mini-concertje. De mobiele camera maakte shots uit kikkerperspectief, dus ik lag – letterlijk – aan haar voeten óp het podium. Zo kreeg Mercedes Sosa de kans om de ziel van een zieke jongeman, op twee meter afstand liggend op de grond, uit zijn lijf te rukken. Om zijn hart te doorboren met hoorbare pijn, voelbare smart. Het concertje duurde waarschijnlijk 20 minuten, maar misschien wel een eeuwigheid. Ik voelde geen koorts meer, ik zweefde ergens in de melkweg met tranen over mijn wangen.
Ik hoopte alleen maar dat Mercedes Sosa nooit meer zou stoppen met zingen. Dat ze met haar stem zou begeleiden naar de hemel en voor altijd door zou blijven zingen.
Misschien doet ze dat ook wel.
Mercedes Sosa overleed op 4 oktober 2009.
Stop de pers?
‘Als de pers nu eens stopte met de berichtgeving over die rellen, dan kreeg dat tuig geen aandacht en was het snel afgelopen’
Deze, en soortgelijke, opmerkingen stonden maandagavond op de Facebook-tijdlijn van onze krant toen onze razende reporter verslag deed van de gebeurtenissen in het centrum van Stad. Politieauto’s togen naar het Stadhuisplein, bij het station reed een ME-busje en de GGD-teststraat werd beschermd. Jongeren verzamelden zich, staken vuurwerk af maar tot een escalatie kwam het uiteindelijk gelukkig niet.
We deden daar bijna live verslag van en lieten rond 21 uur weten dat de rust was wedergekeerd.
Ik ben journalist. De opmerking zoals hierboven omschreven maakt me niet boos (daar moet wel wat meer voor gebeuren na ruim 30 jaar journalistiek) maar wekt wel mijn oprechte verbazing.
Geen verslag meer doen? Denk even na: iedereen die in de buurt van het centrum woont ziet sirenes, hoort vuurwerk, is verontwaardigd. En dan zouden wij journalisten onze ogen moeten sluiten en de vingers in de oren moeten doen?
Nee, de pers moet ontzettend aanwezig zijn. Juist de ogen en de oren wijd openhouden. Er is iets gaande in dit land en dan moet je niet wegkijken. Júist niet wegkijken, maar signaleren.
De feiten brengen, ook al zijn ze niet plezierig. Laat er ophef over ontstaan en laat het gezonde verstand zegevieren. En onderneem vervolgens actie om dit te voorkomen.
Spreek die jongeren aan, straf ze als ze te ver gaan met hun protest.
Zijn ze erg jong? Neem contact op met de ouders.
Maar geef alsjeblieft niet de pers de schuld.
Bekentenissen van een kabelsleper (9)
Voor l*l staan met een kabel in mijn hand
In aflevering 3 van deze serie ‘bekentenissen’ schreef ik hoe ik als kabelsleper de cameraman met zijn schoudercamera liet vallen tijdens een live-uitzending. Een blunder. Mijn grootste afgang was echter bij de opnamen van een clipje voor de sexy meidengroep Centerfold die half naakt in de studio stonden.
‘We krijgen vandaag een playboy-act’, zei regisseur Bert van der Veer toen hij de cameraploeg instrueerde over de acts die die dag voor Toppop moesten worden opgenomen. Als kabelsleper schoof ik aan bij het overleg. Van der Veer wilde een erotisch clipje maken bij hun hit Bad Boy. Centerfold was een erotische meidengroep, bestaande uit drie dames met adembenemende lichaamsvormen.
In de studio was een metalen brug opgebouwd. De meiden zouden daarop gaan staan, gekleed in lange regenjassen. Op enig moment zouden ze die jassen uittrekken en zich snel poedelnaakt van de camera wegdraaien. De televisiekijker zou dan een halve seconde de glooiing van een borst kunnen zien. Het was de AVRO, het moest wel netjes blijven.
De vaste camera’s bleven op afstand, de mobiele camera stond bij de bloedmooie dames op de brug. Met Marcel Beijer ernaast.
Brandweerlieden
Toen het camerateam de studio binnenliep zag de lichtvloer, op zo’n drie meter boven de grond, zwart van de brandweerlieden. Het nieuws dat er drie blote pinup-girls in de studio te zien waren, was kennelijk rondgegaan als een lopend vuurtje. Dat betekent brandgevaar, dus tientallen brandweermannen stonden paraat.
De drie meiden kwamen de studio binnen en begonnen aan hun act. Zoals afgesproken lieten ze op het juiste moment hun regenjassen zakken en zag ik op één meter afstand de mooiste blote lichamen die ik ooit had gezien. Ik was 23, de testosteron gierde door mijn lijf.
Ook bij de cameraman die ik assisteerde: ‘pffff, dit zijn tropendagen voor een hetero’, fluisterde hij me grinnikend toe.
Opnieuw
De opname moest een aantal keer opnieuw. Soms vielen de regenjassen niet synchroon naar beneden, soms zag je net even teveel van een blote borst. Tijdens een van de onderbrekingen gaf regisseur Van de Veer via ‘oortjes’ instructies aan de cameraman van de mobiele camera. Alhoewel ik pal achter de cameraman stond, kon de instructies niet horen. Ik wachtte geduldig af, starend naar die blote prachtlichamen van de drie stoeipoezen. Zo dichtbij, maar tegelijk ook zo ver weg.
Ik was niet de enige die zwijgend staarde. Ook de brandweermannen, daarboven op die vloer, waren muisstil. Misschien wel jaloers dat ik zo dichtbij de Centerfold-dames mocht staan.
Maar ik was onzeker en probeerde me zo stoer mogelijk een houding te geven. Dat viel lang niet mee.
Mannenduim
Eén van de dames voelde kennelijk aan dat niet zij, in haar blootje, zich ongemakkelijk voelde, maar die jongeman van Beijer op een meter afstand in zijn veel te strakke spijkerbroek. Ter hoogte van mijn kruis hield ik de camerakabel vast, die ongeveer zo dik was als…. nou ja, laat ik voor de veiligheid een mannenduim als voorbeeld nemen.
“Het voelt zeker wel fijn om je kabeltje nu vast te mogen houden” zei ze minzaam lachend, terwijl ze naar mijn kruis wees.
Ze zei het niet zachtjes, maar hardop, héél érg hardop. Véél te hardop.
Dat werd snel duidelijk omdat de stilte in de studio doorbroken werd door het lachende gebulder van de talloze brandweermannen. Die prompt van een boze Bert van der Veer daarop de studio moesten verlaten.
Ik mocht blijven, in al mijn onzekerheid.
Vernederd door schaamteloze schoonheid van een centerfold.
Hieronder het bewuste clipje:
Bekentenissen van een kabelsleper (8)
Kerst in Ahoy’
Een aantal afleveringen geleden maakte ik je deelgenoot van mijn doodsangsten in de nok van theater Carré. De kerstshow in Ahoy in 1983 (kan ook 1984 zijn geweest) deed daar niet veel voor onder.
Het was een traditionele kerstuitzending die de omroep de kijker voorschotelde: een combinatie van artiesten en circusacts.
Ik herinner me een baldadige Joop Doderer die niet zo gemotiveerd meedeed aan de repetities en het de regisseur onmogelijk maakte serieus te werken. ‘Swiebertje’ playbackte met drie andere BN’ers (gek, ik kan me totaal niet herinneren wie die andere drie waren) het liedje ‘Jingle Bells’ en trok daarbij zijn rode kerstmuts volledig over zijn hoofd.
‘Kan die Doderer niet even normaal doen?’ schreeuwde de regisseur in onze ‘oortjes’. ‘We zijn hier serieus aan het repeteren’.
Pas na drie keer greep de floormanager in en maande Doderer, toch een jeugdheld van me, tot serieuze arbeid aan.
Circusacts
De circusacts werden niet gerepeteerd. Althans: we repeteerden ‘droog’ de posities waar de cameramensen moesten staan tijdens de acts. De acrobaten zelf traden alleen op tijdens de live-uitzending. De uitzending verliep voorspoedig totdat de acrobaten hun act opvoerden. Ze beklommen twintig meter hoge, dunne, palen waar bovenop een soort ring bevestigd was. Daarop voerden ze acrobatische stunts uit die de palen alle kanten op deden zwiepen. Onderaan de palen zaten de cameraman en ik om de artiesten vanuit kikkerperspectief te filmen.
Hoog boven mijn hoofd zag ik de acrobaten – zonder lifeline! – halsbrekende toeren uithalen.
Totdat… de acrobaten de palen richting elkaar zwiepten om van paal te wisselen. Dat ging mis. Eén van de twee – precies boven mijn hoofd – greep mis. In een uiterste poging wist de man zich aan zijn vingertoppen vast te grijpen aan de ring. Zijn kameraad – zwiepend aan de de andere paal – probeerde hem naar boven te trekken.
Het publiek in Ahoy hield de adem in. Hier ging duidelijk iets mis. En als die arme kerel zou vallen, zou die precies op mijn hoofd landen.
Doodsnood
‘Help!’, riep de acrobaat in doodsnood. ‘Please help. I’m falling!’. Zijn ijselijke kreten gingen door merg en been.
Op het laatste moment trok zijn kameraad de ongelukkige artiest aan één arm omhoog. De twee mannen omhelsden elkaar en gingen toen – zichtbaar onzeker – met bibberende knietjes verder met hun idioot gevaarlijke act.
‘Die lui zijn gek!’, brulde de cameraman over zijn schouder in mijn richting. De angst stond in zijn ogen.
Ik kon niet reageren. Mijn keel was dichtgeknepen van angst en woede om zoveel waaghalzerij.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat de twee waaghalzen hun act hadden afgerond zonder verdere brokken te maken. Via de palen daalden ze weer af naar de begane grond.
‘Everything okay?’ vroeg ik aan de man die zojuist aan de dood ontsnapt was.
Hij gaf me een knipoog.
‘It’s all part of the act, man.’
Esplanade
Toen ik voor het eerst de plannen voor de huidige Esplanade onder ogen kreeg, moest ik denken aan het Golden Gatepark. Goed, dat is ettelijke malen groter dan ons stadsplein aan het Weerwater, maar met die brede stroken asfalt tussen het groen was het stadspark van San Francisco mijn eerste associatie. Het park was in 1967 het centrum van de ‘Summer of Love‘. Hippies liepen er half naakt rond, rookten er pretsigaretten en vreeën zonder schaamte in groepsverband in het gras.
De eerste keer dat ik het Golden Gate Park bezocht was op een zondagmiddag in 1995 en was het park het decor van keurige gezinnen die in het gras picknickten en werden de asfaltstroken benut door jongeren die, dansend op het geluid van beatboxen, ook erg hip waren.
NRC
Kwaliteitskrant NRC maakte vorige week gehakt van de Esplanade. Ze beschreven het plein in een recensie, een oordeel dus, in de rubriek Beeldende Kunst. Grappig geschreven, zeker. Maar een beetje flauw is het wel. Het is het framen van Almere als saaie en suffe slaapstad, zoals je dat eind vorige eeuw vaak zag gebeuren. Kijk ook maar goed naar de foto’s die NRC bij de recensie plaatst: de bomen op het plein zijn bewust buiten beeld gelaten, het asfalt glimt van de regen en ik verdenk de afdeling ‘beeldbewerking’ ervan dat ze wolken boven de gebouwen wat donkerder hebben gemaakt: op het gebouw zelf reflecteert het zonlicht namelijk in de ramen.
Flauw
Bovendien is het flauw omdat de Esplanade nog niet geheel voltooid is. Smaken verschillen, dat is waar, maar laten we eerst eens afwachten hoe de Esplanade wordt benut als corona voorbij is, als er weer meer mensen op straat zijn en het zonnetje gaat schijnen.
In het najaar (voor de tweede golf aanbrak) kon je al zien dat het plein drukker bevolkt was dan vroeger. En dan kan het zomaar zijn dat de Esplanade bevolkt wordt door snackende mensen in het gras, rollerskatende jongeren op het asfalt en misschien breekt er, na de corona-beperkingen, wel weer een zomer aan waarin iedereen uitbundig van de herwonnen vrijheid geniet. En brekt een Summer of Love aan. Zal de NRC dan het lef hebben om terug te komen?
Bekentenissen van een kabelsleper (7)
Lee Towers is gewoon Leen Huizer
Voorjaar, 1976 schat ik. Tussen de flesjes parfum en poederdoosjes van de cosmetica-afdeling van V&D stond hij in levende lijve: zanger Lee Towers. Hij was toen net doorgebroken met zijn You’ll Never Walk Alone en had dit soort eenzame schnabbels kennelijk nog nodig.
De winkelende Hilversummers hadden geen oog voor de zanger, ze liepen hem straal voorbij. Alleen mijn broertje Karsten en ik bleven van begin tot eind luisteren. Een half uurtje duurde het.
‘Zo mannen, vonden jullie het mooi?’, vroeg Lee.
Wij knikten.
‘Dank jullie wel, ik ben blij met zulke fans’.
We kregen een knipoog en een portretfoto, voorzien van zijn handtekening. Die hing ik die avond, als een relikwie, boven mijn bed.
Toppop
Zes jaar later kwam ik Lee opnieuw tegen. Hij kwam naar de Toppop-studio in Hilversum om zijn hit I Can See Clearly Now zingen.
In de lange gang naar de studio liepen we elkaar van verre tegemoet en wist ik me niet goed een houding te geven toen we elkaar passeerden.
Lee wel.
“Hoi, ik ben Leen”, zei Lee en stak zijn hand naar me uit.
Ik schudde zijn hand en stelde me voor.
“Werk je hier?”
“Ja, ik ben kapelsleper. Ik ben op weg naar de studio.”
“Gaaf baantje lijkt me dat. Doe je het al lang?”
“Anderhalf jaar of zo. Leuk baantje, ja. Ik heb het geluk dat ik in Hilversum woon, vlakbij de studio’s.”
“Top, ik ga even naar de WC en dan kom ik ook naar de studio.”
Na afloop van de opnames schudde hij me nogmaals de hand. “Dankjewel voor je hulp.”
Gek
Gek eigenlijk dat ik me verbaasde dat deze Lee Towers gewoon Leen Huizer was: een geschikte kerel die zonder enige kapsones zichzelf aan een kabelsleper voorstelde en bedankte. Dat was in die anderhalf jaar nooit eerder gebeurd.
We kwamen elkaar in die tijd daarna uiteraard nog wel vaker tegen en dan was er altijd een blik van herkenning.
Inmiddels is de laatste ontmoeting al zo’n 35 jaar geleden. Hij zal mij nu niet meer herkennen, ik hem wel, uiteraard.
Ik zie hem op tv nog wel eens staan zingen op de middencirkel van het Feyenoord-stadion.
Leen is een Feyenoord-fan.
Tja, niet iedereen kan perfect zijn.
Maar wel sympathiek.
Bekentenissen van een kabelsleper (6)
Een bomvol Carré…
Ik weet nog heel goed dat ik mezelf er toe moest zetten. Maar ik raapte mijn moed bij elkaar en dééd het. Met bonkend hart. Gedreven door de gedachte dat ik ooit tegen mijn kinderen zou kunnen zeggen dat ik solo voor een bomvol theater Carré had gestaan.
Ik was 22, had nog geen relatie met mijn huidige vrouw en dácht nog niet eens aan kinderen. Maar toch… ik deed het voor mijn kinderen.
Aanvallen van uitersten
Het was 1983 en de VPRO had tijdens het Holland Festival een aantal zondagen Carré afgehuurd voor een cultureel programma onder de titel ‘Aanvallen van uitersten’.
Nou… uitersten waren het. Sommige optredens waren zo volslagen maf dat geen hond er iets van begreep. Zo liet kunstenaar Harrie de Kroon een knikker op het podium vallen. Bijzonder… Bij een ander optreden liet kunstenares Wencke Mühleisen haar rood geverfde geslachtsdeel aan het publiek zien. Net zo lang tot het publiek haar begon uit te joelen. De diepere betekenis van deze act ontging werkelijk iedereen en de VPRO besloot de scène uiteindelijk maar niet uit te zenden. De dirigent van het NOS Omroeporkest beende woedend het toneel af na een maffe versie van een Wagner-aria van Moniek Toebosch in haar blote billen.
Gratis naar binnen
De voorstellingen waren zo idioot wereldvreemd dat er nauwelijks publieke belangstelling voor was. De VPRO besloot daarom de mensen dan maar gratis naar binnen te laten. Een leeg Carré doet het immers op tv niet zo goed. De actie had resultaat. Voor veel mensen was het dé kans om Carré een keertje van binnen te zien.
Het was tien minuten voordat de voorstelling begon. Ik stond bij de mobiele camera. De cameraman was even een kleine boodschap doen. Tussen mij en het bomvolle theater hing slechts het rode toneeldoek.
Doet ‘ie het doet ‘ie het niet?
Ik twijfelde: zal ik het doen of zal ik het niet doen? Toen dacht ik aan mijn virtuele kinderen, schoof het rode doek opzij en stond in mijn uppie op het toneel van een bomvol Carré. Zo hadden de groten der aarde hier ook gestaan: Sammy Davis jr. , Michael Jackson, Toon Hermans, André van Duin, Herman van Veen, Freek de Jonge, Snip & Snap…
Ondanks mijn trillende ledematen had ik de moed om enige tijd te blijven staan en de zaal in mij op te nemen. Een paar grapjassen, ergens bovenin het theater, begonnen te applaudisseren.
Toen durfde ik niet langer te blijven staan. Ik dook weer weg achter het grote gordijn en vertel nu aan mijn kinderen – meestal na een paar borreltjes – dat hun vader solo voor een bomvol Carré heeft gestaan.
“Nee pap, niet wéér dat verhaal…”, zuchten ze dan…
