Bekentenissen van een kabelsleper (9)
Voor l*l staan met een kabel in mijn hand
In aflevering 3 van deze serie ‘bekentenissen’ schreef ik hoe ik als kabelsleper de cameraman met zijn schoudercamera liet vallen tijdens een live-uitzending. Een blunder. Mijn grootste afgang was echter bij de opnamen van een clipje voor de sexy meidengroep Centerfold die half naakt in de studio stonden.
Centerfold (Foto: promofoto)
‘We krijgen vandaag een playboy-act’, zei regisseur Bert van der Veer toen hij de cameraploeg instrueerde over de acts die die dag voor Toppop moesten worden opgenomen. Als kabelsleper schoof ik aan bij het overleg. Van der Veer wilde een erotisch clipje maken bij hun hit Bad Boy. Centerfold was een erotische meidengroep, bestaande uit drie dames met adembenemende lichaamsvormen.
In de studio was een metalen brug opgebouwd. De meiden zouden daarop gaan staan, gekleed in lange regenjassen. Op enig moment zouden ze die jassen uittrekken en zich snel poedelnaakt van de camera wegdraaien. De televisiekijker zou dan een halve seconde de glooiing van een borst kunnen zien. Het was de AVRO, het moest wel netjes blijven.
De vaste camera’s bleven op afstand, de mobiele camera stond bij de bloedmooie dames op de brug. Met Marcel Beijer ernaast.
Brandweerlieden
Toen het camerateam de studio binnenliep zag de lichtvloer, op zo’n drie meter boven de grond, zwart van de brandweerlieden. Het nieuws dat er drie blote pinup-girls in de studio te zien waren, was kennelijk rondgegaan als een lopend vuurtje. Dat betekent brandgevaar, dus tientallen brandweermannen stonden paraat.
De drie meiden kwamen de studio binnen en begonnen aan hun act. Zoals afgesproken lieten ze op het juiste moment hun regenjassen zakken en zag ik op één meter afstand de mooiste blote lichamen die ik ooit had gezien. Ik was 23, de testosteron gierde door mijn lijf.
Ook bij de cameraman die ik assisteerde: ‘pffff, dit zijn tropendagen voor een hetero’, fluisterde hij me grinnikend toe.
Centerfold (Foto: promofoto)
Opnieuw
De opname moest een aantal keer opnieuw. Soms vielen de regenjassen niet synchroon naar beneden, soms zag je net even teveel van een blote borst. Tijdens een van de onderbrekingen gaf regisseur Van de Veer via ‘oortjes’ instructies aan de cameraman van de mobiele camera. Alhoewel ik pal achter de cameraman stond, kon de instructies niet horen. Ik wachtte geduldig af, starend naar die blote prachtlichamen van de drie stoeipoezen. Zo dichtbij, maar tegelijk ook zo ver weg.
Ik was niet de enige die zwijgend staarde. Ook de brandweermannen, daarboven op die vloer, waren muisstil. Misschien wel jaloers dat ik zo dichtbij de Centerfold-dames mocht staan.
Maar ik was onzeker en probeerde me zo stoer mogelijk een houding te geven. Dat viel lang niet mee.
Mannenduim
Eén van de dames voelde kennelijk aan dat niet zij, in haar blootje, zich ongemakkelijk voelde, maar die jongeman van Beijer op een meter afstand in zijn veel te strakke spijkerbroek. Ter hoogte van mijn kruis hield ik de camerakabel vast, die ongeveer zo dik was als…. nou ja, laat ik voor de veiligheid een mannenduim als voorbeeld nemen.
“Het voelt zeker wel fijn om je kabeltje nu vast te mogen houden” zei ze minzaam lachend, terwijl ze naar mijn kruis wees.
Ze zei het niet zachtjes, maar hardop, héél érg hardop. Véél te hardop.
Dat werd snel duidelijk omdat de stilte in de studio doorbroken werd door het lachende gebulder van de talloze brandweermannen. Die prompt van een boze Bert van der Veer daarop de studio moesten verlaten.
Ik mocht blijven, in al mijn onzekerheid.
Vernederd door schaamteloze schoonheid van een centerfold.
Hieronder het bewuste clipje:
