Kalm aan
Een kennis belde me van de week op. “Zorg er met jouw linkse, zure stukjes in de krant eens voor dat die raadsleden het met elkaar oneens blijven en niks oplossen. Hoe langer het duurt voordat er een beslissing komt, hoe beter.”
De kennis had gelezen dat de huizenprijzen in Almere het afgelopen jaar met 12 procent waren gestegen. “Kijk, ik ga over vijf jaar met pensioen. Als Almere in dit slakkentempo blijft doorbouwen loop ik in die tijd helemaal binnen.”
“Dat is tamelijk a-sociaal van je”, sputterde ik tegen. “Waar moeten de jongeren dan wonen? Of de ouderen, zoals jij over vijf jaar zelf ook zal zijn?’
“Links gelul van een journalist”, vond hij. “Ik heb de gemeente jarenlang gespekt met die belachelijk hoge belastingen. Mag ik nu voor één keer aan mezelf denken? Mijn huis is nu 3 ton waard. Als die raadsleden een beetje kalm aan doen, blijft de woningprijs jaarlijks met 12 procent stijgen en tik ik over vijf jaar makkelijk 7 ton binnen. Dan koop ik net over de grens in Duitsland een bungalowtje voor 2 ton en steek ik een half miljoen in mijn zak. Hoef ik me tot mijn dood nergens meer zorgen over te maken.”
