Gozer

Halverwege de jaren ’80.
Ik werkte bij een hypotheekbank in Amsterdam toen mijn chef vertelde dat er tijdelijk een vakantiekracht kwam werken. ‘Een heel apart type. Onwaarschijnlijk beleefd, maar verrekte intelligent, dat zul je wel merken.’
Die ochtend beende een lange, studentikoze jongen de kantoortuin binnen.
Bij elk bureau liet hij zich een kwartiertje informeren door één van mijn collega’s en schoof dan weer verder naar een ander bureau.
Hij schoof ook bij mij aan.
Niet dat hij veel van me kon leren. Ik zat totaal niet op mijn plek bij een bankbedrijf.
We raakten dan ook al snel aan de praat over andere dingen: mijn bijbaantje als toneelrecensent bij de krant.
Dat boeide hem, de journalistiek. Zijn hart lag bij de politiek, zei hij. Hij studeerde bestuurskunde in Leiden en had zich aangesloten bij D66.
‘We maken allemaal fouten’, zal ik ongetwijfeld gegrapt hebben.
We hadden een kort, leuk gesprekje. Al mijn collega’s hadden het na afloop over die bijzonder beschaafde, wonderlijke gozer.
In 2015 hoorde ik pas weer van hem.
Die naam… ik kon hem niet thuisbrengen.
Tot een oud-collega van de bank me opbelde: ‘Die markante jongen, weet je nog? Franc Weerwind. Die wordt burgemeester van jouw Almere.’