Gehoord en gezien worden

Telefoon op de redactie.
“Ik sta op de foto op de voorpagina van uw krant”, zegt een mevrouw. “Die foto zou ik graag willen hebben.”
Wij zijn de beroerdste niet. Dat doen wij graag. Ik vraag de vrouw om welke editie het gaat.
“Die van 14 september, ik sta op de voorpagina!’
Ik zoek in het archief de krant op om te zien om welke foto het gaat, maar kan het bijna niet geloven.
Het gaat om deze foto van het Stadsgesprek in Casa Casla dat op 6 september veel bezoekers trok.  De grote groep mensen is in vogelperspectief op hun rug gefotografeerd.
Ze zijn nauwelijks herkenbaar.
“14 september, zei u toch?’, vraag ik voor de zekerheid.
“Ja, ik was aanwezig bij het Stadsgesprek, dat u presenteerde.”
Dat klopt. Ik sta inderdaad ook op de foto, staand voor de groep, maar zelfs dan nauwelijks te onderscheiden.
“U wilt die foto hebben omdat u in het publiek zit?”
“Ja, graag.”
Ik mail de foto naar de dame toe en blijf achter met de verwarrende gedachte hoe verbazingwekkend belangrijk het voor mensen is om gezien of gehoord te worden.
Misschien besef ik me dat te weinig.
Nu gaat het om een aardige mevrouw, maar het verklaart ook de bagger die fanatici op social media over ons uitstorten.