Lintje

Vrijdag was de jaarlijkse lintjesregen.
Een traditie, zo vlak voor Koningsdag.
Ik heb geen lintje ontvangen en dat is volkomen terecht.
Ik ben namelijk geen vrijwilliger bij een sportclub, ik help geen zieken of bejaarden en heb ook op een andere manier geen andere noemenswaardige bijdrage geleverd aan het welzijn van de stad.
Sterker: er zijn voldoende mensen die vinden dat ik als journalist de Almeerse gemeenschap juist tot last ben.
Als ik vrije tijd heb dan plof ik lusteloos in de bank en kijk op tv een lekker potje voetbal of een mooie wielerwedstrijd.
Dit jaar besloten we op de redactie van deze krant dat ik het artikel over de jaarlijkse lintjesregen ging schrijven. En naarmate het lege Word-document zich op mijn beeldscherm vulde met woorden, voelde ik steeds meer respect voor de gedecoreerden.
Wat is het toch fantastisch dat zoveel mensen zich belangeloos inzetten voor onze stad.
Heilsoldaten, artsen, vrijwilligers bij sportverenigingen: sommige gedecoreerden doen wel duizendmiljoen dingen tegelijk.
Zij kregen daarvoor een lintje van de koning.
Terecht.
Maar laten we ook een diepe buiging maken voor al die Almeerders die niet, net als ik, op de bank ploffen maar zich belangeloos inzetten voor onze stad.
Ook al ontvingen ze geen lintje.
Bij deze.