Dieren-fans

In het AD stond donderdag 6 april een interessant interview met filosofe Stine Jensen, die afstudeerde op mens-dier relaties. Zij stelt dat mensen steeds meer geneigd zijn om zich met dieren te identificeren. En dan komt er emotie bij kijken. Dus moet de ontsnapte koe Hermien worden gered van het slachthuis, maar maalt niemand om haar zusjes die gewoon zijn verwerkt tot een sappig stukje vlees. En komt men in opstand bij de Oostvaardersplassen, maar gebeurt op de Veluwe precies hetzelfde. Daar geen felle protesten….

Mijn column over de Oostvaardersplassen (volgens mij een keurig stukje waarin ik schrijf dat die dierenactivisten mijn kat Annemarie hopelijk met rust laten) leverde op Facebook veel boze reacties op. Dat is ook de bedoeling van een column: de ene helft moet er om kunnen glimlachen, de andere helft mag zich er aan ergeren.
Dat is gelukt!
De boze reacties kwamen voor het overgrote deel van vrouwen van middelbare leeftijd. Nieuwsgierig heb ik een paar van hun profielen bekeken. Op hun tijdlijn staan vooral foto’s van dieren. Heel veel dieren: schattige dieren, lieve dieren. Soms met hartjes erbij. En dan dus afgewisseld met foto’s van een mager paard of dood hert in de Oostvaardersplassen. Het zijn duidelijk mensen die zich (zoals Stine Jensen stelt) hebben geïdentificeerd met de dieren in dit gebied. ‘Soortverwarring’, noemt Jensen dat. ‘Zij zien de dieren die verhongeren als menselijk en de boswachters die de dieren komen afschieten als beestachtig.’

Dierenambulances
Als journalist kreeg ik voor het eerst met dit fenomeen te maken toen ik (ergens halverwege de jaren ’90) een artikel schreef over de strijd tussen twee rivaliserende dierenambulances in Almere. Ze maakten elkaar het leven zuur in de drang om dieren te helpen. Ik interviewde het ene kamp in een woning waar het wemelde van de honden. Het andere kamp trof ik in een soort uitvalbasis waar aan de muur talloze posters van paarden, katten, marmotten en honden hingen. Het waren dieren-fans. Dat ze daarbij de menselijke maat waren verloren (ik geloof dat er zelfs bakstenen door ruiten vlogen), wilden ze niet horen. Het ging om de dieren, godv***. Dat moest ik als journalist toch begrijpen!

Hond gestolen
Twee jaar terug deed zich iets soortgelijks voor. Op Facebook stond een bericht dat in Almere Haven een hondje was gestolen van zijn eigenaar. Iemand vermoedde het gestolen dier gezien te hebben in de Filmwijk van Almere Stad, waar een man een zelfde soort hondje aan het uitlaten was. Er brak een enorme heisa uit, mede door toedoen van een landelijke groepering die vermiste honden opspoort. Het werd journalistiek interessant omdat er vanuit die groepering een overvalteam werd samengesteld die de man bij zijn woning in Filmwijk opwachtte en ter verantwoording riep. De nietsvermoedende man moest zich vervolgens tegenover de opgehitste meute gaan verdedigen dat het hondje toch echt van hemzelf was.
Ik herinner me dat ik de desbetreffende groepering in de krant hun verhaal liet vertellen. Dat had ik nooit moeten doen, want ik raakte een open zenuw bij dierenliefhebbers.
Na de publicatie kwamen er bij mijn krant talloze reacties (uit heel Nederland!) binnen van mensen die vonden dat deze groepering omstreden was. Zij verwezen me bijna allemaal naar een concurrerende organisatie die véél beter was dan die andere en wél serieus achter gestolen honden aanging.

Boosdoeners
Beide voorvallen geven aan hoe mensen hun emotie op dieren projecteren. Dat is geen veroordeling, maar een constatering. Het maakt het interview met Stine Jensen ook zo interessant, omdat zij goed begrijpt dat mensen zich steeds meer willen identificeren met dieren. Dieren zijn immers willoos en mensen veroorzaken dikwijls dat leed.
Maar kennelijk is het voor sommige van die dieren-fans geoorloofd om dan de kinderen (lees het goed: de kinderen!!!!) van boswachters te bedreigen. En is hun dierenliefde zo blind dat ze serieus getracht hebben om een wild Konikpaard in een busje uit de Oostvaardersplassen te ontvoeren.

Een aantal van die dieren-fans bestookt mij op Facebook, maken me belachelijk omdat ik ook hypnotiseur ben.
Niet bijster origineel, maar dat mag.
Het staat niet in verhouding tot wat die boswachters over zich heen krijgen.
Maar boswachters en hun kinderen bedreigen?
Ik wil dat niet begrijpen.