Kloot

De openingsceremonie van de Olympische Spelen zorgde voor ophef.
Mijn broer vond het dramatisch en lachwekkend, een vriend noemde het saai en een kennis stoorde zich aan de travestieten die het Laatste Avondmaal nadeden.
Op X riep iemand ‘schande’ dat er een testikel aan een kind werd getoond.
Het was soms inderdaad lachwekkend, maar vaker nog langdradig.
Maar om je nu te storen aan dat tafereel van het Laatste Avondmaal begrijp ik niet.
Als het al om belediging zou gaan, dan toch zeker niet om religieuze redenen.
We hebben het over een schilderij, geen heiligdom.
Ik vond de openingsceremonie juist artistiek.
Het toonde datgene waar Frankrijk om bekend staat: mode, liefde, kunst. En een tikkie provocatie.
Dat hoort bij kunst: boeken, theater, schilderijen: ze moet verwonderen, uitdagen, verbazen.
Ik hou daarvan.
Dus zelfs als je spuugt op deze openingsceremonie heeft dat een functie gehad.
Maar een testikel tonen aan een kind? Dat kan niet.
En het was mij ook niet opgevallen.
Pas nadat iemand op social media het fragmentje had stilgezet en met een felgroene pijl op het plaats delict wees, zag ik het ook.
Het dingetje moet even uit zijn broek gefloept zijn.
Je moet wel erg geobsedeerd zijn om dat opgemerkt te hebben.

Hier lees ik mijn column voor: