Point of No Return

De afgelopen maanden spraken de Almeerse politici regelmatig over het gebrek aan échte journalistiek in Almere. ‘Het zou goed zijn als het gemeentebestuur en de raadsleden te maken kregen met een pers die zich als luis in de pels gedraagt’. zeiden ze.
Maar zodra die pers die rol oppakt, is de wereld te klein, zo bleek afgelopen week.

Het ging om een commentaar dat ik voor Almere DEZE WEEK had geschreven over de Floriade. De partijen die tegen de Floriade zijn kregen bijna een hartaanval door dit commentaar. Zij lezen in het commentaar dat ik een voorstander van de Floriade ben en betitelen het zelfs als ‘stemadvies’.  Wat een onzin: mijn punt is: ook al ben je tegen, het Point of No Return is allang geweest. Formeel nog niet natuurlijk (de raad moet nog akkoord gaan), maar je hebt boter op je hoofd als je serieus denkt dat het hele project nog kan worden afgeblazen. Dus: als je denkt met jouw stem de Floriade tegen te kunnen houden, gooi je je stem weg.
Kijk, natuurlijk mogen de anti-Floriade partijen boos over dat commentaar zijn (het is ook niet leuk om te lezen voor ze) maar de conclusie dat ik voorstander ben van de Floriade lees ik er niet in terug. Dat kan ook niet. Alleen mijn gezin weet hoe ik over de Floriade denk en misschien nog één of twee redactieleden van Almere DEZE WEEK.

Onkunde
Is er zoveel journalistieke onkunde bij deze boze raadsleden, of blazen zij zo hoog van de toren omdat ze hun verkiezingsretoriek moeten handhaven? Ik hoop het laatste, want als het onkunde is hou ik mijn hart vast. Ze weten kennelijk niet eens het verschil tussen een column (scherts), objectief nieuwsartikel of commentaar. Een commentaar geeft een mening, een visie. En in dit geval is de mening: het Point of No Return is allang voorbij. Deze raadsleden zeggen namelijk dat er meer échte journalistiek in Almere moet komen, maar huilen tranen met tuiten als het niet in hun straatje past.

Het commentaar, editoriaal^[1] of opiniestuk is in de journalistiek de hoofdredactionele opinie; een essayistisch betoog van hooguit 500 woorden.

Het is een tekstvorm met een doorgaans politieke strekking over de actualiteit. In dit genre staat niet de mening van derden of van een lezer centraal maar een stellingname van de hoofdredactie van het medium zelf. Met die opvatting draagt zij de maatschappelijkevisie uit van haar krant, tijdschrift, radio- of televisiezender of omroep.