Tradkids

De tradwives rukken overal in de wereld op.
Een tradwife kiest voor de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw zoals die in de fifties gold.
Ze ambieert geen maatschappelijk carrière, maar blijft thuis voor het huishouden, is volgzaam naar haar man en zorgt dat ze er voor hem immer appetijtelijk uitziet.
Ik droomde vannacht van zo’n vrouw.
Ze stofzuigde de woonkamer in felrode jarretels en keek me wulps lachend aan.
Diep gelukkig was ik.
Nou ja, voor vijf minuten dan.
Toen werd de glimlach op haar rood gestifte lippen opeens angstaanjagend griezelig.
Gillend schrok ik wakker.
Mijn afkeer van de woke-hype heeft kennelijk zijn grenzen.
Dan nog liever een vrouw in een vormloze tuinbroek.
Terwijl ik in de badkamer bijkwam met een glaasje water, zocht ik op mijn smartphone waarom die tradwives zo in opkomst zijn.
In deze verwarrende wereld koesteren zij de tijd waarin niet alleen de rolverdeling duidelijk was, las ik, maar ook de regels.
Terug in bed wilde ik mijn slapende vrouw niet wakker maken.
Pas in de ochtend zou ik haar deelgenoot maken van een nieuwe hype die ik wil starten: Tradkids.
Kinderen die er voor kiezen om hun vader niet tegen te spreken.
Maar dankbaar luisteren naar zijn wijze woorden.

Hier leest Marcel zijn column voor: