Trein

Ontmoedigd door de parkeertarieven (het werkt, GroenLinks, het werkt!) pakte ik de trein naar Amsterdam.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in zo’n geel vehikel zat, maar de kaartjes waren nog van karton.
Mijn kinderen legden me uit hoe ik online een kaartje moest kopen, waarna een A4-tje met QR-code uit de printer rolde.
Het was spitstijd. Voordat ik het station in kon betreden moest ik de QR-code langs een scanner halen.
Het venstertje was nat van de regen.
Het werkte niet bij de eerste poging, niet bij de tweede, niet bij de derde.
Achter mijn verzamelde een rij geïrriteerde medepassagiers.
Niet bij de vierde, niet bij de vijfde.
‘Je mot dat papiertje een beetje heen en weer schuiven, eikel’.
Ik volgde het commando van de sympathieke vrouw.
De QR-code veranderde in een mistige vlek.
Zuchtend duwde het wicht me opzij, snel glipte ik met haar mee door het toegangspoortje.
Staand in de trein overzag ik mijn reisgenoten. Met dode blikken staarden ze op hun smartphones en lieten zich zwijgend richting de hoofdstad hobbelen.
Ik bekeek mijn A4-tje met de zwarte QR-vlek.
Hoe kwam ik ooit terug in Almere?
Volgende keer weer de auto.