Vleermuis

Om het goede voorbeeld te geven beloof ik plechtig dat ik voortaan geen vleermuizen meer zal eten.
Het is mijn bijdrage om toekomstige pandemieën tegen te gaan.
Ga maar na: de corona-epidemie is ontstaan doordat een Chinees zijn tanden zette in een mals stuk vleermuis. Om diezelfde reden ontstond ook het dodelijke ebola-virus. En het Sars-virus woekerde destijds rond omdat een Chinees (ja sorry, wéér een Chinees) het nodig vond om een civetkat te wokken.
Ik wijs niet met de beschuldigende vinger naar Chinezen (net als Frans Bauer mag je mij ’s nachts wakker maken voor een portie Babi Pangang) maar misschien leren we van bovenstaande voorbeelden dat het eten van vleermuizen, katten, honden en apenhersenen misschien niet zo verstandig is.
Volg dus mijn dappere voorbeeld, mensen.
Stop met het vetmesten van uw hond voor de kerstdagen, steek niet direct de barbecue aan als u de kat van de overburen in de tuin ziet lopen en slijp niet verlekkerd de messen als u vannacht vleermuizen over uw schuurtje ziet vliegen.
“Ja, maar dan mag je ook geen varkens meer eten, Marcel Beijer!”, hoor ik de veganistische bleekneusjes al in koor roepen.
Oké, maar mag ik dan wel Batman opeten?
Dat is geen dier.