Wijze les

Forum voor Democratie heeft gewonnen en heel links Nederland schreef de frustratie de afgelopen week van zich af. Freek de Jonge verstoorde het Boekenbal, Youp van ’t Hek betitelde Thierry Baudet als ‘de grote charlatan’ en analisten tuimelden over elkaar heen om in de ‘uil van Minerva’-toespraak verbanden te leggen richting enge fascistische clubjes.

Net zo eng als de in zwarte kleding gehulde anarchisten die riepen dat Baudet de kogel mocht krijgen en net zo bekrompen als de universitaire docent die Volkert van der G. smeekte om na Pim Fortuyn, ook Thierry Baudet om te leggen.
Op Facebook en andere social media werden de FvD-stemmers weggezet als onnozele halzen, eencelligen die te dom zijn om te begrijpen hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt.

Arrogant
Al die frustratie is begrijpelijk, maar arrogant. Het ‘ach en wee’-geroep is bovendien een staaltje navelstaarderij die ons zorgen moet baren. Want terecht of niet: er is een hele grote groep Nederlanders die hun land niet meer herkennen. Ze zijn van mening dat sinds de invoering van de euro het leven ontzettend duur is geworden, beschouwen politici als onbetrouwbare gasten die hun afspraken niet nakomen. Daarom keren ze zich af van de politiek. Tenzij….
Tenzij er iemand opstaat die hun onvrede kanaliseert. Pim Fortuyn, Geert Wilders, Thierry Baudet. Het is misschien niet jouw mening of mijn mening, maar het is een mening. Een mening bovendien die steeds meer voedingsbodem krijgt.

Domme ganzen
In plaats van deze enorme groep mensen (1 op de 5!) vol dedain weg te zetten als domme ganzen is het misschien verstandiger om ze een luisterend oor te bieden.
Ik leerde dat wijze lesje ooit als beginnend journalist. Mijn chef gaf mij de opdracht Hans Janmaat te interviewen. De voorman van de Centrumdemocraten had forse winst geboekt in Almere en moest de ruimte krijgen om uit te leggen hoe hij zijn standpunten in praktijk ging brengen.
Ik weigerde de opdracht en vond mezelf heel flink: geen ruimte geven aan haatzaaiers.

Op het matje
Een dag later moest ik op het matje bij de hoofdredacteur komen. Die waste me mijn oren en vroeg me of ik me soms beter voelde dan de Almeerders.
Want ik ging met mijn weigering voorbij aan een hele grote groep mensen die gestemd had op deze partij. ‘Als krant zijn we er voor alle Almeerders. Ook die het niet met jou eens zijn. Die groep moet ook bediend worden. Stel, zoals altijd, kritische vragen, maar luister goed naar hun onvrede en zwijg ze niet dood. Want daarmee plaats je jezelf boven hen, en dat is pas echt arrogant.’
Die wijze les wilde ik vanaf deze plek nog graag eens herhalen.