Bidden

Als ik het conflict Hamas-Israël kon oplossen zou ik het doen.
Als ik de oorlog van Rusland tegen Oekraïne kon stoppen, zou ik dat niet nalaten.
Maar ik kan zo weinig.
Net als jij.
‘Je kan alleen maar bidden, jongen’, zei mijn moeder dan.
Daar was ik het niet mee eens.
Want dan zijn je ogen gesloten – voor de realiteit.
Rond mijn twintigste was ik zo links als de Eifeltoren.
Ik had lang haar en op mijn spijkerjack droeg ik buttons: het vredesteken, ban de bom.
Een speldje van een gebroken geweertje liet zien dat je tegen geweld was.
Het is vreemd om op die jonge idealist terug te kijken.
Want die ideale wereld bestaat niet.
Want hoe moet Oekraïne zich verdedigen als Rusland hun land komt binnenvallen?
Moet ik mijn schouders ophalen wanneer Israëlische jongeren worden vermoord, verkracht, ontvoerd?
Wat kan ik doen als Israël zich vervolgens tot de tanden toe verdedigt en talloze Palestijnen, kinderen, de dood injaagt?
‘Afschrikking met wapens is de beste verdediging’, hoorde ik een generaal zeggen.
Ik wilde hem ongelijk geven, denkend aan het speldje van het gebroken geweertje.
Maar ik kon het niet.
Misschien kunnen we – zo ver weg van de frontlinie – inderdaad alleen maar bidden.

Hier lees ik mijn column voor: