Bekentenissen van een kabelsleper (3)

Deel 3 in de serie ‘Bekentenissen van een kabelsleper’: Blunder bij koningin Beatrix

Ik meen 1985 in Schagen, maar eerlijk gezegd weet ik niet meer weer welke editie van Koninginnedag het was. Ik weet wel dat ik mijn grootste blunder als kabelsleper maakte voor de ogen van koningin Beatrix.
De bedoeling was dat de NOS-cameraman met de LDK14 (de mobiele camera) de Koninklijke familie zou volgen als ze een fotowand zouden bekijken die op de buitenmuur van een historisch pand hingen. Er was met dranghekken een speciale gang tussen fotowand en het koninklijk gezelschap gecreëerd waar fotografen en ook de NOS-camera gebruik van moest maken. Mijn taak was om cameraman Peter, met wie ik veel vaker had samengewerkt en die een rotsvast vertrouwen in me had, langs de dranghekken te sturen, zodat hij zich volledig op zijn camerawerk kon concentreren en zich geen zorgen hoefde te maken of hij ergens tegenaan zou lopen. We hadden dat wel vaker samen gedaan. Ik greep hem dan bij zijn middel vast en stuurde zijn lijf langs de obstakels die we tegenkwamen. Dat ging altijd goed.

Anders

Terwijl de koningin in de verte aan kwam lopen, gaven Peter en ik elkaar een high-five. We begrepen elkaar: dit was live-tv, opperste concentratie vereist. Onze samenwerking moest zich nu uitbetalen. Hij zette de camera op zijn schouder, ik greep hem met één arm vast bij zijn middel en creëerde met mijn andere hand ruimte voor de kabel waaraan de camera verbonden was. Hoe meer kabel ik vrijmaakte, hoe langer Peter met de vorstin mee kon lopen.

Geen rijk alleen

Ik had alleen geen rekening gehouden dat we het rijk niet voor ons alleen hadden. In het kielzog van de Oranjes liep een horde fotografen mee die elkaar verdrongen om het beste plaatje te kunnen schieten. Toen Beatrix op een meter afstand van ons kwam, waren zo’n tien fotografen bovenop de kabel gaan staan die ik juist vrij moest houden. Nu kon de cameraman de koningin niet volgen.
Terwijl ik ze probeerde weg te duwen, was cameraman Peter inmiddels begonnen met lopen om, loerend door zijn vizier, de wandelende koningin te volgen. Terwijl ik hem vooruit duwde, langs de poten van de dranghekken, zag ik hoe de kabel langzaam strak kwam te staan. Er was hooguit nog maar drie meter speling, terwijl er nog zeker 20 meter gelopen moest worden.

Oprotten!

“Oprotten, NOS. Live televisie!!!”, schreeuwde ik in paniek naar de fotografen.
Een zwak argument, zo bleek. Een minachtend gelach was mijn deel.
Twee seconden later lag Peter gestrekt op de grond, en kreeg tv-kijkend Nederland live-beelden van de blauwe lucht te zien.
“Jongens, jongens – moet dat nou? zei de geschrokken koningin. “Pas toch een beetje op.”
Langzaam liep ze verder, de fotografen achter zich aan.
Peter krabbelde op, keek me woest aan en raapte toen zwijgend zijn camera van de grond.
 Hij hoefde niet te vloeken, dat deed ik zelf wel, diep van binnen.
Willem-Alexander keek nog even om.
Volgens mij zag ik hem vals lachen.

Reageren op deze aflevering van ‘Bekentenissen van een kabelsleper?’
Neem gerust contact op.

Heb je mijn podcasts al eens beluisterd?

Lees hier over mijn boeken