Corrie van Tongeren: de moeder die geen moeder mocht zijn
ALMERE – Corrie van Tongeren uit Almere moest haar kinderen afstaan aan de Katholieke Kinderbescherming. Niet omdat ze een slechte moeder was, maar omdat er geen geld en geen vader was. Na zestien jaar knokken zag ze uiteindelijk haar kinderen weer terug.
Door Marcel Beijer
Er hangt nog steeds een kruisje om de halsketting die ze draagt. Ze gelooft nog, maar niet meer in het instituut ‘kerk’. In de vroege jaren ’60 kon Corrie als jonge moeder niet meer voor haar vijf kinderen zorgen. Ze woonden nog bij haar moeder, de vader was vertrokken en ze had onvoldoende geld. “In mijn zoektocht naar hulp kwam ik bij de Katholieke Kinderbescherming in Amsterdam uit”, zegt de inmiddels 86-jarige Corrie. “Ik moest tekenen om voor twee jaar afstand te doen van mijn kinderen. Ze werden overgebracht naar het kindertehuis St. Anna in Halfweg. “De taxi kwam ze halen. Ik hoor mijn zoon nog schreeuwen, een verschrikkelijk moment. Ik zocht hulp, maar in plaats daarvan werden mijn kinderen weggenomen.”
Corrie van Tongeren mocht wekelijks haar kinderen zien
Wekelijks mocht ze op zondag haar kinderen zien. Maar na twee jaar stapte het tehuis naar de rechter om haar de voogdij te ontnemen. “De rechter ging daarmee akkoord. Ik denk omdat mijn ex-man er vaak met een ander snoesje kwam binnenstappen en ook regelmatig in de gevangenis zat. De rechter wilde mij – en mijn ouders – niet eens horen. Hij ging klakkeloos akkoord dat ze mochten worden geadopteerd.”
Het gevolg was dat Corrie geen contact meer had met haar kinderen. “Het is niks anders dan kidnapping. Ik wilde ten koste van alles voorkomen dat mijn kinderen uit elkaar zouden worden gehaald. Maar dat gebeurde helaas toch. Mijn dochter werd opgenomen in een pleeggezin dat naar Canada emigreerde. Ondanks dat ik geen toestemming gaf.”
Ik hoor nog steeds zijn schreeuw
Jarenlang knokte Corrie als een leeuwin om haar kinderen terug te krijgen. Ze heeft het beschreven in haar boek ‘Ik hoor nog steeds zijn schreeuw’. “Geld hoef ik niet. Ik schreef het om gerechtigheid te krijgen. Dat ze weten wat ze me hebben aangedaan. Zo bleek ik al oma te zijn terwijl ik het niet wist. Er zit zoveel verdriet. Ik heb geen tranen meer. ”
Heeft het verhaal een happy end? Ja en nee. Uiteindelijk kwam er weer contact tussen moeder en kinderen en kwam het gezin weer bij elkaar. Op de kast staat een portret van vijf lachende kinderen die met elkaar hadden moeten opgroeien. Maar twee van hen zijn inmiddels overleden. Met de overige kinderen heeft ze nu zeer regelmatig contact.
‘Ik hoor nog steeds zijn schreeuw’ is voor 19,99 euro te bestellen bij iedere boekwinkel via ISBN 9789463455671.
