Songfestival

1967: een lief meisje op blote voeten
1969: laaaai la la laaaai lala lailala, lailala
1970: weer een lief meisje. All kinds of everything
1972: Vicky Leandros zong zo luidkeels ‘Apres toooooiiiii!!!!’ dat ze in Edingburgh nog steeds haar stembanden aan het zoeken zijn.
1974: Een groepje dat Abba heet zong zich naar wereldfaam. ‘Waterloo’.
Mooi was ze hè, die Agnetha? Oeh…
1975: Lief liedje van de Brotherhood of Man.
1979: Israël was nog populair in Europa. Hallelujah.
1980: We pinkten een traantje weg bij Johnny Logans ‘What’s another year?’
1982: De na-oorlogse haat tegen ­Duitsers stopte bij Nicole met haar witte gitaar.
1984: Het begin van het einde: The ­Herreys wonnen met niet met een liedje, maar met een lullig dansje.
Vanaf die dag veranderde het songfestival in een freakenshow, met af en toe een uitzondering.
We kwamen van alles tegen: kindmeisjes, vrouw met een baard, openvallende jurken, monsters, oma’s, vampieren, vrouwen die in laag decolleté de was deden, dansende kippen, indianen.
Ik ben afgehaakt.
Laat me maar weten als weer echte liedjes gezongen worden, met een echt orkest.
Ik ben zaterdag van ellende Feyenoord gaan kijken.
Nou, dat ben je diep gezakt hoor.