Storm

Er raasde een storm over Almere.
Fietsers hielden zich vast aan bomen of lantaarnpalen.
Bovenin de WTC-toren, op 120 meter hoogte, bewoog de grond angstig voelbaar.
De Lieve Heer werd aangesproken om de mensheid toch vooral te behoeden voor onheil.
In mijn straat holde de overbuurvrouw verschrikt achter haar kliko aan.
Tot aan de rand gevuld met A4-tjes.
De blaadjes wapperden plagend de tuintjes van de buren in.
In het centrum kletterden panelen van de flats.
Bij het station in Almere Stad zwiepten de glazen panelen uit hun sponningen.
Reizigers probeerden, met hun handen boven het hoofd, een veilig heenkomen te zoeken.
Veiligheidsdiensten sloten het stationsgebied af, om verder onheil te voorkomen.
Een reclamezuil aan de Versterkerstraat viel van zijn voetstuk.
Een dak zeilde naar de hemel.
Een vrachtwagen kapseisde van de A6 en hield het hectische verkeer op.
Alle alarmdiensten stonden op code rood.
Automobilisten vloekten.
Moeders zochten hun kinderen.
En ergens, op het kraambed, werd een jonge Almeerder geboren..
En ergens, op zijn sterfbed, sloot een Almeerder voorgoed zijn ogen.
En nam afscheid van de wereld.
Losgewaaid van het leven.
Met windkracht 12.
Er raasde een storm over Almere.
Maar in het oog
was het stil.