Zoon

Vorige week nam wethouder Mark Pol afscheid van Almere.
Mark is een jongen van de stad: opgegroeid en carrière gemaakt in Almere.
Als jongste telg in het college was hij de wethouder die het meest stabiel bleek.
Slechts één keer kwam hij een beetje in opspraak en dat ging eigenlijk nergens over.
Een echte VVD’er, die Mark: behoudend, zakelijk, strak in het pak. Degelijk donkerblauw natuurlijk.
Je zou hem daardoor ouder schatten dan zijn 31 jaar.
En een man van de cijfertjes.
Een 1 is een 1. En geen nul of anderhalf.
Soms voerde hij het woord over de Floriade. Waar collega Tjeerd Herrema vaak stotterend en hakkelend politieke verantwoording aflegde, gaf Mark Pol in korte, zakelijke zinnen uitleg over de financiële kaders.
Rustig en kalm.
En zo begon hij vorige week ook zakelijk en gedecideerd aan zijn afscheidsspeech als wethouder.
Tot hij brak.
Een zinnetje waarin hij zijn ouders bedankte.
Hoezeer ze hem gesteund hadden.
En nog steeds doen.
Zijn adem stokte, zijn stem raspte.
Een stille zaal keek toe hoe hij zich vastgreep aan de lessenaar.
In die tien seconden dat hij zichzelf probeerde te herpakken werd deze zakelijke wethouder wat hij is:
een lieve zoon.