Godvergeten

Eerste kerstdag 2015.
Op de parkeerplaats klinkt uit mijn autoradio ‘Christmas in the sixties was fine’.
Zangeres Fay Lovsky had gelijk: In de jaren ’60 was Kerstmis een warm, chique en voornaam feest.
Voor het raam brandde de advent-ster.
Ons hele gezin droeg nieuwe kleren.
Er brandden overal in de woonkamer kaarsjes en er was zelfs middagtelevisie: Billy Smarts Kerstcircus.
In de avond ging de televisie niet meer aan, want het kerstdiner telde wel vijf gangen en duurde daarom lang.
Daarna werden spelletjes gedaan of kerstliedjes gezongen rond het stalletje: ‘Nu zijt wellekome’, ‘Stille nacht’.
Met Kerstmis was de wereld twee dagen lang compleet uitgestorven.
Bijna niemand ging over straat, iedereen zat binnen.
Of in de kerk.
Alle (!) maar dan ook álle winkels waren dicht.
Ook op tweede kerstdag, als mijn vader een keus maakte uit één van de drie kerst-LP’s die hij bezat: James Last, het Volendams Operakoor of De Leidse Sleuteltjes.
Zijn volledige collectie.
Eerste kerstdag 2015.
De supermarkt is gewoon geopend.
Ik luister op de bomvolle parkeerplaats weemoedig naar het liedje van Fay Lovsky, wachtend op mijn vrouw die in de winkel is.
Omdat we vergeten waren slagroom te kopen.
Het was er druk.
Godvergeten druk.