Tag Archive Hilversum
Bekentenissen van een kabelsleper (7)
Lee Towers is gewoon Leen Huizer
Voorjaar, 1976 schat ik. Tussen de flesjes parfum en poederdoosjes van de cosmetica-afdeling van V&D stond hij in levende lijve: zanger Lee Towers. Hij was toen net doorgebroken met zijn You’ll Never Walk Alone en had dit soort eenzame schnabbels kennelijk nog nodig.
De winkelende Hilversummers hadden geen oog voor de zanger, ze liepen hem straal voorbij. Alleen mijn broertje Karsten en ik bleven van begin tot eind luisteren. Een half uurtje duurde het.
‘Zo mannen, vonden jullie het mooi?’, vroeg Lee.
Wij knikten.
‘Dank jullie wel, ik ben blij met zulke fans’.
We kregen een knipoog en een portretfoto, voorzien van zijn handtekening. Die hing ik die avond, als een relikwie, boven mijn bed.
Toppop
Zes jaar later kwam ik Lee opnieuw tegen. Hij kwam naar de Toppop-studio in Hilversum om zijn hit I Can See Clearly Now zingen.
In de lange gang naar de studio liepen we elkaar van verre tegemoet en wist ik me niet goed een houding te geven toen we elkaar passeerden.
Lee wel.
“Hoi, ik ben Leen”, zei Lee en stak zijn hand naar me uit.
Ik schudde zijn hand en stelde me voor.
“Werk je hier?”
“Ja, ik ben kapelsleper. Ik ben op weg naar de studio.”
“Gaaf baantje lijkt me dat. Doe je het al lang?”
“Anderhalf jaar of zo. Leuk baantje, ja. Ik heb het geluk dat ik in Hilversum woon, vlakbij de studio’s.”
“Top, ik ga even naar de WC en dan kom ik ook naar de studio.”
Na afloop van de opnames schudde hij me nogmaals de hand. “Dankjewel voor je hulp.”
Gek
Gek eigenlijk dat ik me verbaasde dat deze Lee Towers gewoon Leen Huizer was: een geschikte kerel die zonder enige kapsones zichzelf aan een kabelsleper voorstelde en bedankte. Dat was in die anderhalf jaar nooit eerder gebeurd.
We kwamen elkaar in die tijd daarna uiteraard nog wel vaker tegen en dan was er altijd een blik van herkenning.
Inmiddels is de laatste ontmoeting al zo’n 35 jaar geleden. Hij zal mij nu niet meer herkennen, ik hem wel, uiteraard.
Ik zie hem op tv nog wel eens staan zingen op de middencirkel van het Feyenoord-stadion.
Leen is een Feyenoord-fan.
Tja, niet iedereen kan perfect zijn.
Maar wel sympathiek.
Bekentenissen van een kabelsleper (2)
Deel 2 – Tapdansen met Willem Ruis
Weinig mensen weten het, maar ik kan tapdansen. Althans, ik kan met beide voeten de ‘tik tak’ maken. En dat vind ik zelf reuze knap.
Degene die het mij geleerd heeft was niet zomaar iemand. Dat was ‘mister Lotto’ Willem Ruis, in die tijd een absolute ster in Nederland. Ruis was presentator van de Willem Ruis Lotto Show dat telkens een miljoenenpubliek trok. En ik was lange tijd de vaste kabelsleper bij dat programma.
Dat gebeurde steevast in het Theater aan de Parade in Den Bosch, pal naast de beroemde kathedraal. In die tijd heette het nog Theater Casino.
De crew reisde niet dagelijks op en neer naar Hilversum. Daarom werd gedurende de repetitiedagen – tot de avond van live-uitzending – overnacht in een hotel, even buiten de stad. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren in welke plaats dat was, maar het was een kwartiertje rijden met het personeelsbusje.
Het aardige van Willem Ruis was dat hij gewoon met ons meereed in dat busje. One of the guys, dat schiep een band.
In de Lotto Show was er wekelijks het onderdeel Willem’s Droom waarin hij telkens iets bijzonders deed.
Aan de bar in het hotel vertelde Ruis dat hij die week in het programmaonderdeel Willem’s Droom de beroemde scène van Singing in the Rain zou naspelen. Niet eenvoudig, omdat Gene Kelly daarin ook even een tapdans doet. Om die techniek onder de knie te krijgen had Ruis een paar tapdans-lessen genomen.
Het leuke van mijn werk was dat ik altijd bij de mobiele camera stond, op het toneel. Dus de dag daarop, direct na de lunch, stonden Willem Ruis, de cameraman en ik te wachten tot de repetitie zou beginnen. Om de tijd te doden vroeg ik Ruis om ons zijn tapdans-techniek te laten zien. Hij deed het terstond en dat zag er best indrukwekkend uit.
“Maar het is helemaal niet zo moeilijk”, vond Ruis. Hij trok mij bij mijn arm en deed me voor wat ik precies met mijn voeten moest doen.
Hij deed het één keer voor, twee keer en nog een derde keer.
Even later stonden we samen voor een lege zaal te tapdansen op het podium. Tot de repetitie begon.
Degenen die mij kennen weten: er is geen groot danser aan mij verloren gegaan.
Maar ik kan tapdansen.
Dankzij Willem Ruis.
De opname van deze specifieke Willem’s Droom is hier te zien.
Dennenkoek
Het lijkt erop dat Almere eindelijk een openluchtzwembad gaat krijgen.
Met dank aan atleet Gregor Stam die een succesvolle petitie startte.
Tien jaar geleden pleitte de destijds 12-jarige Jasmijn Rogmans bij de gemeente ook al voor een buitenbad.
Dat werd toen vakkundig in een la gesodemieterd.
Toen ik 12 jaar was ging ik op zomerse dagen vaak op de fiets van Hilversum naar het Baarns Bosbad.
In Hilversum had je zwembad Crailoo, maar dat lag in het verlengde van de vuilstortplaats en was ongeveer even smerig.
Het Baarns Bosbad daarentegen had allure: groene zonneweiden rond helderblauw chloorwater, midden in een indrukwekkend bos.
Voor anderhalve gulden kon je de hele dag naar mooie meisjes in bikini kijken en een dennenkoek kopen voor 35 cent.
En… oh ja… je kon er ook nog zwemmen.
Dat kon ik niet.
Gooi mij in het water en ik zink als een baksteen naar de bodem, al heb ik zes zwembanden om.
Maar de herinnering aan het Baarns Bosbad is een plezierige.
Een ervaring die ik ook de Almeerse jongeren gun.
Dus: kom op met dat open luchtbad, gemeente.
Liefst midden in het bos, met groene zonneweiden.
Dan noemen we het ‘Bosbad Jasmijn’.
En we gaan er dennenkoek verkopen.
Kaalslag
Er zijn al flink wat bomen gekapt op het toekomstige Floriadeterrein en dan zie je gelijk wat bomen met een omgeving doen.
Wie op de A6 langs het Weerwater scheurt kan het onmogelijk zijn ontgaan.
Zeg eens eerlijk: was het je ooit opgevallen dat het Wok-restaurant Atlantis zó dicht aan de snelweg ligt?
Door de bomen die ertussen stonden viel dat nooit op. Nu ligt alles open en bloot.
‘Kaalslag’, klagen omwonenden, belangengroepen en belanghebbenden in koor.
En ook de daar gevestigde jachthaven en de camping zijn heel erg boos.
Toegegeven: vanaf de A6 kan je komende zomer inderdaad zien welke vlees de campinggasten op de barbecue hebben liggen.
Maar is kaalslag lelijk? Alles is relatief.
Ik herinner me dat ik ooit een groep Afrikaanse mannen interviewde die in Almere een Bijbelstudie volgde en voor het eerst van hun leven hun dorpje in de jungle hadden verlaten. Ze logeerden in Hilversum. Ik vroeg ze wat ze nu het mooist vonden aan Nederland.
Ze twijfelden geen ogenblik: de leegte.
Elke dag als ze op de A27 bovenop de Stichtse Brug waren dan keken ze eindeloos ver over het vlakke Flevolandse landschap uit.
Ze vonden indrukwekkend: geen boom te zien.
Ze zullen de Floriade prachtig vinden.
