De ambitieuze actrice

Ik weet niet meer welk toneelstuk het was, maar het was saai. Heel erg saai. De naam van de actrice weet ik nog wel, maar die zeg ik niet. Dat is flauw.
Wat ik nog heel goed weet is dat de hele crew na een dag vol ellenlange scènes in de studio in Hilversum gaar en gebakken was: we wilden naar huis. De geluidsmensen, de lichtmensen, de cameramensen, en ik ook. Ik had me als kabelsleper de hele dag dood verveeld: de camera’s kwamen nauwelijks in beweging: ze hoefden alleen van positie te wisselen als er een scènewissel was. En die waren er niet veel.

Nog één scene

De enige die nog enthousiast door wilde werken was de regisseur. Nog één scene wilde hij opnemen. Eéntje maar, het was slechts een korte monoloog. De ambitieuze actrice vond het geen probleem. Als de regisseur het wilde, dan wilde zij het ook.
Dus maakte iedereen zich mokkend klaar voor deze laatste opname. De geluidsmensen verplaatsten hun hengels, het licht werd afgesteld en de camera’s in de juiste positie gezet.
En… actie!

Ehm… ehm…

De actrice begon aan haar korte monoloog en brak die na twee minuten af. Het liep niet zo lekker, vond ze. Opnieuw. Dezelfde monoloog. Op het punt waar ze de eerste keer haar tekst afbrak, begon ze nu te hakkelen. Ze was haar tekst kwijt.
‘Ehm… ehm….’
De opname stopte. Ze begon opnieuw. Tot datzelfde punt.
‘Ehm… ehm….’
‘Heb je de tekst wel ingestudeerd?’, vroeg de floormanager geïrriteerd.
‘Nou, misschien niet voldoende’, erkende de actrice.
Gemor op de studiovloer. Een assistent zegde haar de juiste tekst voor.
Nu wist ze het, zei ze. Opnieuw. Ze kwam een zinnetje verder dan de vorige keer.
‘Ehm… ehm.’
En opnieuw, en weer opnieuw. En weer.

Honger

Er kreeg iemand honger, een ander moest naar de wc. De regisseur stelde voor de volgende dag verder te gaan. Dat wilde de actrice niet.
De assistent nam opnieuw de tekst met haar door.
Nu wist ze het.
Dat klopte, precies tot het punt waarop het steeds fout ging.
Dus opnieuw, en opnieuw. Fout na fout.
Hapering na hapering.

Vloeken

Er begon iemand te vloeken, een ander had een ouderavond waar hij heen moest.
Tegen de tijd dat het 8 uur journaal ongeveer moest beginnen hakte niet de regisseur, maar de eerste cameraman de knoop door: ‘Meisje, ga thuis vanavond op de bank je tekst nog even goed repeteren dan nemen we de scène morgenochtend op.’
Stampvoetend beende de actrice de studiovloer af.
Het lag niet aan haar, maar aan ons, de medewerkers. We hadden haar opgefokt.
Ik heb haar naam vandaag nog even door google gehaald. Ze heeft best nog aardig carrière gemaakt. Maar staat nu al lange tijd droog.
Maar dat ligt niet aan háár….!