Goedemorgen

Zijn hond loopt vier meter voor hem uit als hij het fietspad afwandelt. Elke dag van de week. En in ieder geval elke werkdag op exact hetzelfde tijdstip.
Elke fietser of wandelaar op het Pirellipad langs de J.B. Bakemaweg moet hem kennen.
Al vanaf tientallen meters is hij duidelijk herkenbaar aan zijn loopje: de voeten een beetje wegtrappend onder het lichaam. Alsof er met de benen een last word afgeschud.
De grijze haren keurig gekamd, een gesoigneerd snorretje en een acceptabel buikje iets hangend over de riem. En altijd een overhemd met streepjesmotief. Liefst blauw.
In zijn linkerhand de hondenriem, de gesp nonchalant bungelend tussen arm en aarde.
Wie hem tegemoet komt, krijgt op 25 meter zijn blik op zich gericht, om op 10 meter de fietser of de passant recht in de ogen te kijken.
Dan gebeurt het: zijn hand gaat omhoog en er klinkt een welgemeend: ‘goedemorgen’.
De antwoordende groet is bijna vanzelfsprekend. Een ritueel met een hoopvolle belofte: een goede morgen.
Daarna is het over. Hij kijkt nooit meer om, met zijn hond als voorbode is hij op weg naar de volgende groet. De volgende belofte.
Alsof ieders last wordt afgeschud.