Niet Patty Brard, maar José Hoebee

Patty Brard komt in Almere wonen. Niet iedereen vond mijn column daarover even grappig, maar goed: daar is het column voor. En het is niets persoonlijks tegen mevrouw Brard, natuurlijk. Ik ken deze BN’er helemaal niet.
Nou, dat is dus niet helemaal waar. Mijn allereerste klus als kabelsleper was ergens in 1979 of 1980 bij een opname met Dolf Brouwers (Sjef van Oekel) waar de dames van Luv’ ook een optreden gaven. Ter gelegenheid waarvan weet het echt niet meer: het is te lang geleden.

Het is weer zo laat

Het kan niet van de serie Het is weer zo laat (Waldolala) geweest zijn, want die werden al afgerond in 1978. Het was een feestelijke uitzending waarin Luv’ ook hun Waldolala-lied (U Oh Me) zong. Ik weet dat ik best onder de indruk was. Als Hilversummer ben je natuurlijk wel gewend om BN’ers te zien, maar zo in de studio met al die lampen, al die medewerkers: ik vond het nogal wat. Bovendien was het mijn debuut als kabelsleper en dat vond ik ook best spannend. Bovendien werd er een feest gesimuleerd: Studio 1 stond bomvol publiek.

Draaiboek

Ik herinner me er niet veel meer van, excuses daarvoor. Wat ik nog wel weet is dat Dolf Brouwers al zijn teksten van het draaiboek af las. Aanvankelijk dacht ik daarom dat het om een repetitie ging, maar dat was juist de bedoeling van zijn geestelijk vader, Wim T. Schippers. Omdat de tegenspelers van Dolf Brouwers (Mimi Kok, Rob van Houten, Clous van Mechelen) wel hun teksten uit hun hoofd kenden, maakte dat de act surrealistisch.

Luv’

En ik zag de dames van Luv’ dus voor het eerst optreden. Patty Brard voorop uiteraard, Marga Scheide en José Hoebee, die ik stiekem het leukst vond omdat ze best wel op mijn toenmalige vriendin leek. Best aandoenlijk, toch?
En dat is dan ook de bekentenis van deze aflevering.