Bekentenissen van een kabelsleper (7)
Lee Towers is gewoon Leen Huizer
Voorjaar, 1976 schat ik. Tussen de flesjes parfum en poederdoosjes van de cosmetica-afdeling van V&D stond hij in levende lijve: zanger Lee Towers. Hij was toen net doorgebroken met zijn You’ll Never Walk Alone en had dit soort eenzame schnabbels kennelijk nog nodig.
De winkelende Hilversummers hadden geen oog voor de zanger, ze liepen hem straal voorbij. Alleen mijn broertje Karsten en ik bleven van begin tot eind luisteren. Een half uurtje duurde het.
‘Zo mannen, vonden jullie het mooi?’, vroeg Lee.
Wij knikten.
Lee Towers. (Foto: Gemeente Rotterdam, CC0, via Wikimedia)
‘Dank jullie wel, ik ben blij met zulke fans’.
We kregen een knipoog en een portretfoto, voorzien van zijn handtekening. Die hing ik die avond, als een relikwie, boven mijn bed.
Toppop
Zes jaar later kwam ik Lee opnieuw tegen. Hij kwam naar de Toppop-studio in Hilversum om zijn hit I Can See Clearly Now zingen.
In de lange gang naar de studio liepen we elkaar van verre tegemoet en wist ik me niet goed een houding te geven toen we elkaar passeerden.
Lee wel.
“Hoi, ik ben Leen”, zei Lee en stak zijn hand naar me uit.
Ik schudde zijn hand en stelde me voor.
“Werk je hier?”
“Ja, ik ben kapelsleper. Ik ben op weg naar de studio.”
“Gaaf baantje lijkt me dat. Doe je het al lang?”
“Anderhalf jaar of zo. Leuk baantje, ja. Ik heb het geluk dat ik in Hilversum woon, vlakbij de studio’s.”
“Top, ik ga even naar de WC en dan kom ik ook naar de studio.”
Na afloop van de opnames schudde hij me nogmaals de hand. “Dankjewel voor je hulp.”
Gek
Gek eigenlijk dat ik me verbaasde dat deze Lee Towers gewoon Leen Huizer was: een geschikte kerel die zonder enige kapsones zichzelf aan een kabelsleper voorstelde en bedankte. Dat was in die anderhalf jaar nooit eerder gebeurd.
We kwamen elkaar in die tijd daarna uiteraard nog wel vaker tegen en dan was er altijd een blik van herkenning.
Inmiddels is de laatste ontmoeting al zo’n 35 jaar geleden. Hij zal mij nu niet meer herkennen, ik hem wel, uiteraard.
Ik zie hem op tv nog wel eens staan zingen op de middencirkel van het Feyenoord-stadion.
Leen is een Feyenoord-fan.
Tja, niet iedereen kan perfect zijn.
Maar wel sympathiek.
