Tag Archive Ajax
Superboeren
De Graafschap had jarenlang mijn sympathie. Als oprecht Ajax-fan keek ik zondags altijd even of de leuke ‘superboeren’ ook hadden gewonnen.
Meestal niet.
De eerste scheurtjes in mijn sympathie ontstonden in het seizoen 2013-2014.
De Superboeren speelden dat hele seizoen als een stel juffertjes. Tijdens allerlaatste wedstrijd kwam Ajax op bezoek bij De Graafschap. De Amsterdammers moesten winnen om kampioen te worden.
Een formaliteit. Er stond niks meer op het spel. De Superboeren waren al aangewezen op de nacompetitie.
Maar die ene zondag leken de spelers van De Graafschaap allemaal een flinke snuif speed genomen te hebben. Met pupillen zo groot als schoteltjes speelden ze met het mes tussen de tanden de grasmat ondersteboven. Met vliegende tackels en keiharde elleboogstoten wisten ze Ajax van een zege af te houden. PSV werd kampioen. In de nacompetitie speelden ze vervolgens weer als makke lammetjes.
De tweede scheur kwam vorige week: De Graafschap hield Almere City van de eredivisie af.
Ik hoop dat Ajax de Superboeren komend seizoen van de mat speelt. En dat de Superboeren Almere City loten in de bekercompetitie en door een onterechte penalty met 1-0 verliezen.
Het liefst in de laatste minuut.
Mag ik alsjeblieft één keer een slecht verliezer zijn?
Bowlingbal
Ik was op het strand.
Daar zie je me niet vaak.
Ik hou niet zo van die roodverbrande lijven die – met bakboter ingevet – schouder aan schouder op een badlaken liggen te garen.
Vorige week liet ik me overhalen.
Naast ons zat een groep van zes personen, die aan de lippen hing van een man die er uitzag als een opgeblazen bowlingbal.
Zijn weegschaal begint waarschijnlijk pas bij 130.
Op zijn roodverbrande neus stond een spiegelende zonnebril, “charmant” afgedekt door een honkbalpetje op zijn kale kop.
De bowlingbal was onophoudelijk aan het woord.
Zijn betoog flipperde van de formatieonderhandelingen, Ajax, schoolverzuim, Tom Dumoulin naar ijzererts.
Ja, serieus: de bowlingbal had een uitvoerige mening over ijzererts, terwijl zijn handen onophoudelijk in familiezakken chips graaiden.
Tussen het kauwen door schalde zijn bizar hoge stem onophoudelijk uit boven de mêlee van gejoel, gekrijs en gehuil van de overige strandbezoekers.
Tegen 18.00 uur hield hij eindelijk zijn lappen wild vlees eens op elkaar voor het naar binnen schrokken van de halve Egmondse snackbar.
“Hè hè”, klonk het na één minuut schransen. “Dit vind ik nou het mooiste moment van de stranddag: als de mensen langzaam van het strand verdwijnen en je eindelijk kan genieten van de rust.”
Ik viel van mijn strandstoel.
