Tag Archive Amsterdam
Bekentenissen van een kabelsleper (10)
Aflevering 10: Rillen bij Mercedes Sosa
Het jaar ben ik kwijt, evenals de exacte datum. Het was waarschijnlijk op 21 februari, de avond voor mijn verjaardag of op mijn verjaardag zelf: 22 februari. Ik was wel meer kwijt die avond, want ik had ruim 39 graden koorts. Ik weet nog wel dat Sonja Barend tijdens de voorbespreking mandarijntjes naar me gooide omdat ik er zo grauw uitzag.
De opnames van Sonja op… (de datum veranderde ieder seizoen: maandag, dinsdag, vrijdag) vonden in die tijd plaats in theater de Meervaart in Amsterdam. Ik mocht die uitzending als kabelsleper vaker doen, dus het was een routineklusje. Vandaar dat ik, ondanks mijn hoge koorts, er niet aan dacht om ziek naar huis te gaan.
Mercedes Sosa
Ik rilde, ik zweette en hoopte maar dat de avond snel voorbij zou gaan en ik in mijn lekkere warme bedje kon rollen.
Mercedes Sosa zou optreden. Ik had nog nooit van deze artiest gehoord. Sonja vertelde dat het een zangeres was die de dictatuur in Argentinië was ontvlucht. Ik nam het ter kennisgeving aan.
Dirk-tas
De talkshow vorderde en Mercedes Sosa schuifelde het podium op, nam plaats op een stoel. Een vrouw die je eerder met een Dirk-tas op de markt verwacht, dan op het podium van een theater.
Nadat ze was aangekondigd begon ze te zingen. Nee, niet zomaar te zingen. Hartverscheurend te zingen. Het was alsof ik door zeven blikseminslagen tegelijk werd geraakt. Was ik aan het ijlen, had ik een delirium? Haar stem sneed door mijn ziel, zette alle luikjes van mijn emoties open. Rillingen over mijn rug, kippenvel op mijn armen. Na de muzikale intermezzo ging de talkshow verder. Het zal best boeiend zijn geweest, Sonja wist wel hoe ze een publiek om haar vinger kon winden. Aan de zijkant strompelde Mercedes Sosa het kleine podium af. Ze leek wel 100.
Aftershow
Na afloop van de live-show gaf Mercedes Sosa nog een mini-concertje. De mobiele camera maakte shots uit kikkerperspectief, dus ik lag – letterlijk – aan haar voeten óp het podium. Zo kreeg Mercedes Sosa de kans om de ziel van een zieke jongeman, op twee meter afstand liggend op de grond, uit zijn lijf te rukken. Om zijn hart te doorboren met hoorbare pijn, voelbare smart. Het concertje duurde waarschijnlijk 20 minuten, maar misschien wel een eeuwigheid. Ik voelde geen koorts meer, ik zweefde ergens in de melkweg met tranen over mijn wangen.
Ik hoopte alleen maar dat Mercedes Sosa nooit meer zou stoppen met zingen. Dat ze met haar stem zou begeleiden naar de hemel en voor altijd door zou blijven zingen.
Misschien doet ze dat ook wel.
Mercedes Sosa overleed op 4 oktober 2009.
Clubman
Er stond een kist op de middenstip van het stadion. Daarin lag het lichaam van de overleden Henk Couwenberg, erelid van Almere City FC.
Henk was een echte clubman. Zowel ex-voorzitter als de man die de laatste jaren dinerende businessclubleden verleidde om mee te doen aan de voetbalpoule.
Ooit interviewde ik Henk in zijn huis op een steenworp afstand van het Olympisch Stadion. Hij zei Almere City FC nog altijd als de Zwarte Schapen te zien, de Amsterdamse voorloper van de Almeerse club. Een branieclub van ondernemers rond de Albert Cuyp en doorspekt met Amsterdamse humor.
Ook bij Henk.
Maar in dat interview bleek dat er onder zijn grappen een gevoelig mens schuilging. Bij privévragen kon hij soms geëmotioneerd even niets uitbrengen.
Even maar.
Want een paar weken later speelde Henk tijdens een Nieuwjaarswedstrijd weer de clown. Hij trad op als coach van een businessclubteam dat tegen het eerste elftal speelde. Toen de achterstand in de tweede helft fors opliep, liet Henk al zijn wisselspelers warm lopen.
Telkens als scheidsrechter Jan Keizer niet keek, duwde Henk een warmlopende wisselspeler ongemerkt het veld in. Het duurde zeker een kwartier voordat Keizer door had dat het 11 tegen 17 was.
Er zal voortaan flink wat worden afgelachen in de hemel.
Famke Louise
Het schijnt dat de bekende vlogster/zangeres/druiloor Famke Louise in Almere woont.
Mocht je weten wáár, prijs jezelf gelukkig want dan kan je met een hele grote boog om haar heen lopen.
Famke is tegen de corona-maatregelen en liet dat vorige week weten. De hashtag #ikdoenietmeermee sprak de fine fleur (kuch) van Nederland erg aan, ondanks het sterk toenemende aantal corona-besmettingen.
De overheid kritisch volgen: ik hou daarvan, hoor. Dat is mijn vak. Maar er zijn grenzen en die beginnen bij dommigheid.
Dus Famke – mocht je deze column kunnen lezen én ook nog begrijpen: je hebt echt het recht om de corona-maatregelen te negeren, maar blijf alsjeblieft uit mijn buurt. Laat me weten waar je bent, zodat ik tijdig voorzorgsmaatregelen kan nemen.
Nog beter: draag een ikdoenietmeermee-button op je jas zodat iedereen het recht kan gebruiken om afstand van je te nemen. En (om met Rutte te spreken) ‘hou gewoon je bek’ als je onverhoopt zelf in het ziekenhuis komt te liggen, of een geliefde.
Kind, ik hoop echt dat het je bespaard blijft.
Misschien doe je er goed aan uit Almere te verhuizen. Naar Amsterdam bijvoorbeeld.
In beide steden zal het gemiddelde IQ van de bevolking stijgen.
Bekentenissen van een kabelsleper (4)
Deel 4: De zolder van Carré
Het waren drie zware dagen geweest in Carré. Als camera-assistenten moesten we niet alleen de zware camera-boxen naar de nok van het Amsterdamse theater tillen, we moesten ook de kabels van de camera’s over de zolder van het gebouw uitrollen. Althans, over het raster van houten balken die de vloer vormden. Tussen die balken lagen dunne vliestegels waar je dwars doorheen kon kijken en die tevens het plafond van de theaterzaal vormden. Eén misstap en ik zou dwars door die tegels heen vallen, tientallen meters naar beneden.
Geen klusje voor mensen met hoogtevrees, dus. Als ik naar boven keek kon ik het vierkante Carré-logo op de nok van het dak, bijna aanraken – zo leek het. Dat voel je in maagstreek.
Het opbouwen deden wij kabelslepers daarom zorgvuldig. Balancerend op de balken hielden steeds twee kabelslepers in evenwicht door elkaar bij de armen vast te pakken. In die tijd zullen er ongetwijfeld ook veiligheidsmaatregelen geweest zijn, maar kennelijk niet zo streng. De camera-assistenten kenden elkaar goed. We waren jong, het was gezellig en we deden het werk dat ons was opgedragen zonder ons vast te gespen aan een veiligheidskabel of zo.De repetities en uiteindelijke live-uitzending duurden in totaal drie dagen. Zondagavond rond 23.00 uur waren de camera’s weer ingepakt en opgeborgen in de grote NOS-vrachtwagens (die overigens ‘treinen’ werden genoemd) en was het tijd om in de artiestenfoyer uit te puffen met een glas bier.
Biertjes
Na live-uitzendingen was er altijd een bijzondere uitgelaten stemming bij de medewerkers. Live-tv bracht een bepaalde spanning met zich mee.
Het werden twee biertjes, vier biertjes, zes biertjes. Tot de opnameleider – die niet meedronk – contstateerde dat de camera’s weliswaar keurig waren ingepakt, maar dat de bijbehorende kabels nog op de hoge zolder lagen.
We moesten dus opnieuw over de balken balanceren, maar nu met de nodige alcohol in ons lichaam.
Bang
Ik was nog nooit zo bang en onzeker geweest. We liepen niet meer over de balken, we krópen. Op handen en knieën – af en toe een blik naar beneden werpend, waar in de diepte het podium van de theaterzaal te zien was.
Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij heb ik een collega zien huilen toen de klus écht geklaard was en we weer veilig in de foyer terugkeerden en van schrik nóg een biertje namen.
Elke keer als ik nu nog Carré binnenloop kijk ik even omhoog, naar dat plafond.
Kijk zelf de volgende keer zelf maar even omhoog als je op de parterre van het Koninklijk theater bent. En voel dan je maagstreek….
Trein
Ontmoedigd door de parkeertarieven (het werkt, GroenLinks, het werkt!) pakte ik de trein naar Amsterdam.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in zo’n geel vehikel zat, maar de kaartjes waren nog van karton.
Mijn kinderen legden me uit hoe ik online een kaartje moest kopen, waarna een A4-tje met QR-code uit de printer rolde.
Het was spitstijd. Voordat ik het station in kon betreden moest ik de QR-code langs een scanner halen.
Het venstertje was nat van de regen.
Het werkte niet bij de eerste poging, niet bij de tweede, niet bij de derde.
Achter mijn verzamelde een rij geïrriteerde medepassagiers.
Niet bij de vierde, niet bij de vijfde.
‘Je mot dat papiertje een beetje heen en weer schuiven, eikel’.
Ik volgde het commando van de sympathieke vrouw.
De QR-code veranderde in een mistige vlek.
Zuchtend duwde het wicht me opzij, snel glipte ik met haar mee door het toegangspoortje.
Staand in de trein overzag ik mijn reisgenoten. Met dode blikken staarden ze op hun smartphones en lieten zich zwijgend richting de hoofdstad hobbelen.
Ik bekeek mijn A4-tje met de zwarte QR-vlek.
Hoe kwam ik ooit terug in Almere?
Volgende keer weer de auto.
I amsterdam
GroenLinks Amsterdam wil af van de iconische letters I amsterdam, die onder meer op het Museumplein te vinden zijn.
Ze zijn van kunststof, dus het zal wel niet milieuvriendelijk zijn, of zo.
Misschien goed als de Almeerse GroenLinks-wethouder Jan Hoek zijn partijgenoot en burgemeester Femke Halsema van Amsterdam even belt met de vraag of Almere de letters I amsterdam kan overnemen.
Het zal drommen toeristen naar onze stad lokken.
Want weten die toeristen veel. Die lezen in de vakantiebrochures dat er een Amsterdam Beach bestaat (Zandvoort) en dat het Muiderslot Amsterdam Castle heet.
Waarom zullen we niet in de brochures gaan melden dat er ook een Amsterdam Music District bestaat? En een Comic Heroes District? En dat je bij een bezoek aan de Eastsailers Pissing oog in oog staat met heckrunderen, konikpaarden en edelherten?
Geloof me: de Japanners zijn niet meer weer weg te sláán uit de Muziekwijk, Stripheldenbuurt en Oostvaardersplassen.
En ze maken nietsvermoedend selfies bij de iconische letters I amsterdam.
Als we beloven om in de buurt van die letters geen vuurwerk af te steken, gaat de Almeerse GroenLinks-fractie vast akkoord.
En als Amsterdam terugkrabbelt, dan bellen we gewoon naar Hollywood.
Misschien wil GreenLeft in Los Angeles ook wel van die beroemde letters af.
Randstadst
Vier Almeerse wethouders vertikken het om in Almere te komen wonen.
Terecht.
Ik vond het vreemd dat mijn collega Robert Mienstra vorige week op deze plek de nieuwe wethouder Maaike Veeningen zo ophemelde omdat ze – als enige van de vijf niet-Almeerders – in Filmwijk was neergestreken.
Onzin – ze had dat helemaal niet hoeven doen.
Ze woonde immers al in de stad: de Randstad. En die bestaat uit slechts drie gemeenten: Amsterdam, Rotterdam en Utrecht.
Veeningen kwam uit Amstelveen, dat is Amsterdam Zuidst, zoals Almere Amsterdam-Oostst is.
Nee, dan toont Zeewoldenaar Jaap Lodders (VVD) meer karakter.
Hij blijft glashard volhouden dat zijn woonplaats gewoon Amsterdam-Ooststst is.
We zullen het hem helpen herinneren als het ooit tot een annexatie komt.
Loes Ypma (PvdA) is getrouwd met een raadslid in Woerden, dus die mag niet verhuizen anders is die man zijn baan kwijt.
Die blijft logischerwijs dus in Utrecht-Westst wonen.
Ook collega Jan Hoek blijft uiteraard gewoon in Bloemendaal wonen. De man is zo links als de Eifeltoren, maar verkiest toch het mondaine Bloemendaal (Amsterdam-Weststst) om langs de zee te kunnen blijven wandelen.
Het Randstrand.
En Aldrik Dijkstra (ChristenUnie) mag in Sliedrecht blijven bidden dat het Almeerse onderwijs Gods zegen krijgt.
Sliedrecht is Rotterdam-Noordoostst.
Of Amsterdam-Zuiderst.
Of Utrecht-ZuidWeststst.
Parkiet
De wereld staat in brand, maar het best gelezen bericht op de website van Almere DEZE WEEK gaat over de halsbandparkieten die vanuit het overbevogelde Amsterdam naar Almere trekken in de hoop op een betere toekomst.
Ach, het was een opvallend nieuwtje maar de reacties op Facebook waren soms wat overtrokken.
Een aantal bewoners vreest dat de felgroene uitheemse diertjes de inheemse vogels gaan verdringen.
En het lijkt een kwestie van tijd voordat bewoners de straat op gaan met spandoeken als ‘Leve zwarte piet, weg met de parkiet’ of ‘eigen vogels eerst’.
En dat er een tegenbeweging komt van Literatuurwijkers die als vrijwilliger de diertjes op gaan vangen.
De PVV gaat schriftelijke vragen stellen over deze ‘tsunami van tjilpers’ die wel veel kabaal maken, maar niks zinnigs zeggen.
De ChristenUnie en het CDA zullen de Groene Kathedraal willen openstellen voor de parkietenopvang.
De PvdA vindt dat de diertjes zich zowel in Amsterdam als Almere moeten kunnen vestigen terwijl de SP stelt dat het allemaal wel meevalt: bij een partijlid zitten er maar twee in zijn tuin en in de Literatuurwijk zijn tuinen genoeg.
De overige fracties zullen om een extra raadsvergadering vragen.
Behalve D66.
Die hebben pas een mening als er fractieoverleg is geweest.
Onderklasse
Er ontstond vorige week een beetje ophef omdat de PVV de ‘onderklasse’ uit Amsterdam Zuidoost uit Almere wil weren.
‘Het moet niet veel gekker worden’, liet PvdA-fractievoorzitter Jerzy Soetekouw op Facebook weten.
Het grappige is dat het in Almere al veel gekker is gewéést.
Alleen weten de huidige raadsleden dat waarschijnlijk niet meer.
Toen ik in deze stad kwam wonen, in 1989, stond Almere bekend als de stad waar vooral mensen woonden die campingsmokings droegen en op de Centrumdemocraten stemden.
Het aantal Amsterdammers dat uit de afbraakbuurten was gevlucht, lag percentueel veel hoger dan het aantal Gooise kakkers dat naar onze stad verhuisde.
Wie op zaterdag in het Almeerse centrum liep zag inderdaad voornamelijk mensen in glimmende trainingspakken lopen, niet zelden vergezeld door een pitbull.
Die overdosis patjepeeërs in de stad was het stadhuis destijds een doorn in het oog. Maar geen ambtenaar of politicus haalde het in zijn hoofd om te roepen dat de onderklasse van Amsterdam niet welkom was in de stad.
Nee, de gewiekste bestuurders deden iets veel slimmers: ze lieten in Almere als een malle twee-onder-een-kappers bouwen en overal kavelwijken verrijzen.
Er werd nauwelijks nog aan sociale woningbouw gedaan.
Geen rode haan die er naar kraaide.
