Tag Archive circus
Bekentenissen van een kabelsleper (8)
Kerst in Ahoy’
Een aantal afleveringen geleden maakte ik je deelgenoot van mijn doodsangsten in de nok van theater Carré. De kerstshow in Ahoy in 1983 (kan ook 1984 zijn geweest) deed daar niet veel voor onder.
Het was een traditionele kerstuitzending die de omroep de kijker voorschotelde: een combinatie van artiesten en circusacts.
Ik herinner me een baldadige Joop Doderer die niet zo gemotiveerd meedeed aan de repetities en het de regisseur onmogelijk maakte serieus te werken. ‘Swiebertje’ playbackte met drie andere BN’ers (gek, ik kan me totaal niet herinneren wie die andere drie waren) het liedje ‘Jingle Bells’ en trok daarbij zijn rode kerstmuts volledig over zijn hoofd.
‘Kan die Doderer niet even normaal doen?’ schreeuwde de regisseur in onze ‘oortjes’. ‘We zijn hier serieus aan het repeteren’.
Pas na drie keer greep de floormanager in en maande Doderer, toch een jeugdheld van me, tot serieuze arbeid aan.
Circusacts
De circusacts werden niet gerepeteerd. Althans: we repeteerden ‘droog’ de posities waar de cameramensen moesten staan tijdens de acts. De acrobaten zelf traden alleen op tijdens de live-uitzending. De uitzending verliep voorspoedig totdat de acrobaten hun act opvoerden. Ze beklommen twintig meter hoge, dunne, palen waar bovenop een soort ring bevestigd was. Daarop voerden ze acrobatische stunts uit die de palen alle kanten op deden zwiepen. Onderaan de palen zaten de cameraman en ik om de artiesten vanuit kikkerperspectief te filmen.
Hoog boven mijn hoofd zag ik de acrobaten – zonder lifeline! – halsbrekende toeren uithalen.
Totdat… de acrobaten de palen richting elkaar zwiepten om van paal te wisselen. Dat ging mis. Eén van de twee – precies boven mijn hoofd – greep mis. In een uiterste poging wist de man zich aan zijn vingertoppen vast te grijpen aan de ring. Zijn kameraad – zwiepend aan de de andere paal – probeerde hem naar boven te trekken.
Het publiek in Ahoy hield de adem in. Hier ging duidelijk iets mis. En als die arme kerel zou vallen, zou die precies op mijn hoofd landen.
Doodsnood
‘Help!’, riep de acrobaat in doodsnood. ‘Please help. I’m falling!’. Zijn ijselijke kreten gingen door merg en been.
Op het laatste moment trok zijn kameraad de ongelukkige artiest aan één arm omhoog. De twee mannen omhelsden elkaar en gingen toen – zichtbaar onzeker – met bibberende knietjes verder met hun idioot gevaarlijke act.
‘Die lui zijn gek!’, brulde de cameraman over zijn schouder in mijn richting. De angst stond in zijn ogen.
Ik kon niet reageren. Mijn keel was dichtgeknepen van angst en woede om zoveel waaghalzerij.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat de twee waaghalzen hun act hadden afgerond zonder verdere brokken te maken. Via de palen daalden ze weer af naar de begane grond.
‘Everything okay?’ vroeg ik aan de man die zojuist aan de dood ontsnapt was.
Hij gaf me een knipoog.
‘It’s all part of the act, man.’
Red light
Na het vertrek van V&D pleitte ik ooit op deze plek om in het verlaten winkelpand aan de Citadel een Indoor Red Light District te vestigen. Almere heeft immers nog geen rosse buurt en overdekt sekswerkers bekijken zal vast een wereldprimeur zijn.
Maar mijn visionaire genialiteit werd helaas niet op waarde geschat.
In plaats van gezellige rode lampjes koos de gemeente voor het kille Hudson Bay.
En die heeft de deuren nu ook gesloten.
Inmiddels lijkt mij de Zadelmakerstraat ook een betere locatie geworden voor een Almeerse ‘rubberdreef’. Het zal ongetwijfeld drukker worden in dit vergeten straatje. Wie weet wat dat voor gezellige middenstand aantrekt: kroegjes, eetkioskjes, heilsoldaten, condoomshops.
En het V&D-pand dan?
Oudere Almeerders herinneren zich ongetwijfeld nog het voormalige Circus. Dat was een soort overdekt markthalletje dat stond op de plek van het huidige pand dat ook Circus heet.
In het oude Circus zaten kleine winkeltjes als een bakker, toko, vishandel en linnengoedzaak.
Wie in Barcelona de Mercat de la Boqueria heeft bezocht, of Marche Saint-Quentin in Parijs, weet wat ik bedoel.
Dat is toch echt wat anders dan die ondergrondse en uitgestorven FoodPassage in de stad.
Wacht eens even: is dat geen mooie locatie voor het Red Light District?
Verward
“Zeg reiziger… weet u de weg naar het Nelson Mensdela-plein?”
De man die me aanspreekt op het busstation draagt een D66-button op zijn jas. De partij die het woord ‘bemanning’ wil vervangen door het genderneutrale ‘bemensing’.
“Bedoelt u mij?”, vraag ik. “‘Want meestal wordt ik aangesproken met ‘meneer.”
“Dat is fout!”, zegt de man. “Want u kunt wel een transgender zijn.”En dan voelde u zich nu gekwetst.”
“Nee hoor.” brom ik. “Ik ben niet zo van de fatsoenspolitie.”
“Niet???”, snuift de man beledigd. “Dan bent u zeker ook tegen het roetveegpieten-quotum?”
“Pardon?”
“Volgt u het nieuws soms niet? Elk beursgenoteerd bedrijf moet straks 30% roetveegpieten hebben. Dat heeft de regering democratisch bepaald. En in het bedrijfsleven moeten vrouwen voortaan gelijk worden gesteld aan werkzoekende sekswerkers met een functiebeperking.”
“Ik denk dat u wat zaken door elkaar haalt.”
“Zeker niet! Als straks op 25 december het Winterfeest is geweest, zullen nieuwe Nederlanders in vuurwerkvrije zones voortaan vegetarische dieren weren uit het circus.”
“Meneer, u spreekt wartaal.”
“Misschien heeft u gelijk, reiziger. Er zijn immers steeds meer verwarde mensen. Maar dat bepaalt u niet. Bij D66 bepalen we dat met een referendum.”
De button denkt even na.
“Of hadden we dat nu juist afgeschaft?”
