Tag Archive Marcel Beijer
Sprookjes
Kranten in Amerika vinden dat Disney moet stoppen met een attractie waarin de prins Sneeuwwitje tot leven kust. De prinses had immers geen toestemming daartoe gegeven.
Ik ben het daar helemaal mee eens.
Disney moet sowieso oppassen, want de Grote Boze Wolf is natuurlijk ook gewoon een viespeuk die de drie biggetjes op gruwelijke wijze wil slachten. Ik heb als kind gruwelijke plaatjes gezien waarop Midas de biggetjes had vastgebonden in een pan.
De smeerpijp had nog net niet hun kleren niet van het lijf gerukt.
‘Speklapjes’, noemt hij ze denigrerend. Onbegrijpelijk dat de Obesitasvereniging nog geen rechtszaak is begonnen.
Er zijn grenzen, mensen. De wolf in Roodkapje gaat daar wat mij betreft ook al eeuwen vér overheen door zich voor te doen als oma.
Dat is grooming en dat is gewoon strafbaar.
Gaf het lieve meisje hem toestemming om opgegeten te worden?
Nee!
En als een vrouw ‘nee’ zegt dan is het ook nee!
En kom nou niet aan met ‘joh, dat zijn maar sprookjes…’
Kijk dan even om je heen. Het is niet voor niets zo’n ellende op de wereld.
Dat komt door de sprookjes. Zelfs politici vermommen zich als Pinokkio en lokken ons stiekem mee naar Pleziereiland.
Waar we veranderen in ezels.
Voor Joker
En weer vraagt de Floriade BV 15 miljoen euro extra aan de Almeerders. De ingediende rekening is inmiddels opgelopen van 10 naar 70 miljoen euro.
Ik hoor veel mensen moeilijk doen over dit bedrag. Maar waar hebben we het feitelijk over?
Ga maar na: de verbouwing van het Binnenhof in Den Haag kost ook 70 miljoen euro. Daar heb je niks nieuws voor: het is een simpel opknapbeurtje van een oud pand.
En de verbouwing van het Thialf IJsstadion kostte 81 miljoen euro. Daar hebben de inwoners van Heerenveen zelf helemaal geen klap aan: een schaatswedstrijdje is alleen nog leuk voor een paar bejaarden en de leden van het optredende dweilorkest.
Wakker liggen van de kosten van de Floriade?
Niet nodig. De Delftenaren gingen ook rustig slapen toen de bouwkosten van het treintunneltje bij hun stad opliepen tot een half miljard euro.
Dus wat stelt die 70 miljoen nu helemaal voor als straks twee miljoen mensen van uit de hele wereld jubelend door Almere trekken, onze winkels platlopen en de horeca leegdrinken?
Echt, de gemeente heeft het beloofd: de Floriade zal Almere op de kaart zetten.
Of zouden ze het spél kaarten bedoeld hebben?
Dat we voor Joker staan?
Bekentenissen van een kabelsleper (13)
Het imago van Piet Bambergen
Het was zaterdagochtend en Piet Bambergen voelde zich kennelijk even niet de komiek van The Mounties. In zijn eentje zat hij aan een tafeltje in de kantine van de studio te wachten tot het tijd was voor de opname van een TROS-kwisje waarvan ik me de naam absoluut niet meer kan herinneren. Als iemand bij hem wilde aanschuiven, verzocht hij diegene ergens anders te gaan zitten. Niet onaardig, maar wel resoluut. Hij had domweg even geen behoefte aan gezelschap. Hij verveelde zich niet, las geen krant. Hij zat daar alleen maar, lekker in zichzelf.
Lekker los
In de studio, een etage hoger, werd het publiek alvast opgewarmd, zodat ze lekker ‘los’ waren als de opnames zouden beginnen. Ze moesten op commando klappen, juichen. Op het moment dat de crew naar boven werd geroepen zat de stemming er dan ook goed in.
Piet Bambergen hees zich uit zijn stoel, liep zwijgend tussen de cameramensen, geluidtechnici en kabelslepers zoals ik de trappen op naar de studio.
Juichend geluid
Eenmaal boven liepen we achter het decor de studio in. Bambergen, nog onzichtbaar voor het publiek, leek zich even te concentreren, zuchtte diep en liep toen tussen de coulissen de studiovloer op. Uit het publiek, vooral bestaand uit vrouwen met grijs haar in bloemetjesjurken, steeg een juichend geluid op. Alleen al de verschijning van de man die ze kenden als komiek was voldoende om de slappe lach te krijgen. Hij had nog helemaal niets gedaan.
Mooie meisjes
Bambergen pakte professioneel het momentum. Met opengesperde mond en wijd gespreide armen liep hij op de enthousiaste dames af, schudde handen, liet zich knuffelen en zei dat hij ‘nog nooit zulke mooie meisjes had gezien’.
Imago
Van achter de camera sloeg ik het tafereel vol verbazing gade. Hoe belangrijk is imago?
Bambergen pakte ze allemaal in, maakte er een prachtshow vol grappen en grollen van.
Voor het verhaal zou het mooi zijn als ik kon vertellen dat hij zich na de show weer nukkig afzonderde. Maar helaas, zo eindig ik niet.
Want dat weet ik niet meer.
Fascinerend was het wel.
Kalm aan
Een kennis belde me van de week op. “Zorg er met jouw linkse, zure stukjes in de krant eens voor dat die raadsleden het met elkaar oneens blijven en niks oplossen. Hoe langer het duurt voordat er een beslissing komt, hoe beter.”
De kennis had gelezen dat de huizenprijzen in Almere het afgelopen jaar met 12 procent waren gestegen. “Kijk, ik ga over vijf jaar met pensioen. Als Almere in dit slakkentempo blijft doorbouwen loop ik in die tijd helemaal binnen.”
“Dat is tamelijk a-sociaal van je”, sputterde ik tegen. “Waar moeten de jongeren dan wonen? Of de ouderen, zoals jij over vijf jaar zelf ook zal zijn?’
“Links gelul van een journalist”, vond hij. “Ik heb de gemeente jarenlang gespekt met die belachelijk hoge belastingen. Mag ik nu voor één keer aan mezelf denken? Mijn huis is nu 3 ton waard. Als die raadsleden een beetje kalm aan doen, blijft de woningprijs jaarlijks met 12 procent stijgen en tik ik over vijf jaar makkelijk 7 ton binnen. Dan koop ik net over de grens in Duitsland een bungalowtje voor 2 ton en steek ik een half miljoen in mijn zak. Hoef ik me tot mijn dood nergens meer zorgen over te maken.”
E-mails
Rond de eeuwwisseling raakte ik ook een keer mijn e-mails kwijt.
Ik had ze keurig bewaard in verschillende digitale mapjes. Toen ik van provider overstapte, waren ze weg. Het zweet brak me uit, maar al snel bleek dat ik geen idee meer had, wat ik precies had bewaard.
Even overwoog ik een bedrijf in te schakelen dat data herstelt, maar waarom? Ik miste kennelijk niks.
De blunder bracht me misschien één keer in verlegenheid. Toen mailde ik: ‘sorry, ik heb mijn mailbox per ongeluk gewist. Stuur je mail svp nog een keer door…’
De verdwenen e-mails op het stadhuis moeten daarom toch met gemak terug te vinden zijn?
Immers: waar iemand een mail verstuurt, wordt die door een ander ontvangen. Je hebt dus in feite automatisch een kopie. De gemeente hoeft alleen maar een belletje te plegen naar alle hotemetoten naar wie ooit een e-mail gestuurd is. ‘Joh, stuur me jullie archief even op. Wij hebben het onze met onze stomme kop gewist.’
Een fles wijn voor de moeite en klaar is Kees. We gaan weer lekker verder bouwen aan de stad en de burgemeester kan gewoon blijven.
Tenzij scheidend Floriade-directeur Pieter Cloo die mails gewist heeft.
Dan vinden we ze nooit meer terug.
Bekentenissen van een kabelsleper (11)
Jerney Kaagman bloot in Playboy
Eén van de leukste herinneringen in mijn carrière als kabelsleper heb ik aan het stadje Geertruidenberg. We verbleven daar in 1983 twee dagen lang voor de opnamen van Nederland Muziekland. Het was een leukte tijd omdat ik mocht werken met een team cameramensen die ik goed kende, en met een collega-kabelsleper met wie ik veel lol had.
De herkenbare muziektent van Veronica stond opgesteld op het Marktplein, pal voor de indrukwekkende kerktoren. Veronica was populair onder kabelslepers omdat de omroep nooit gierig was met consumptiebonnen. Ze konden in Geertruidenberg ingewisseld worden in een (eet)café aan het plein.
Artiesten
Grappig hoe je in de loop der jaren vergeet wie de optredende acts waren. Ik kwam dikwijls dezelfde populaire artiesten uit die tijd tegen: Dolly Dots, BZN, Benny Neijman, Hans de Booij, Rob de Nijs, Vulcano. Een aantal van die artiesten zal er dit keer ook bij geweest zijn. Jerney Kaagman was er absoluut bij, vandaar deze aflevering. De zangeres van Earth & Fire liet veel jongensharten sneller kloppen. Wie herinnert zich niet het spannende strakke outfitje dat ze droeg in de clip van ‘Weekend’?
Playboy
Jerney Kaagman was in 1983 hot news omdat ze als eerste BN’er naakt in de Playboy had gestaan. Dat was de pubers van Geertruidenberg duidelijk niet ontgaan en dat was kennelijk aanleiding om zich van hun meest platte kant te laten zien. Tijdens de repetities stonden al een paar puistenkopjes vooraan bij de dranghekken. Zodra de zangeres het podium beklom hieven ze hun armen in de lucht en scandeerden treiterend ‘Playboy… Playboy’. Alsof ze wilden zeggen: we weten hoe jij er in je blootje uitziet. De zangeres lachte minzaam maar leek in het geheel niet onder de indruk.
Spijt
Eén van de pubers bij het hek was zichtbaar niet blij met zijn joelende dorpsgenoten. ‘Hou daarmee op’, brulde hij boos. ‘Straks hoort Jerney het, krijgt ze spijt en gaat ze nooit meer naakt poseren.’
Het jochie werd uitgelachen maar moet later zijn gelijk hebben gehaald. We hebben Jerney Kaagman nooit meer bloot gezien. Ze bleek wel een trendsetter. Er kwamen blootfoto’s van onder anderen Adèle Bloemendaal, Patricia Paaij, Penny de Jager, Sylvia Millecam, Bettine Vriesekoop, Leontien Ruiters, Daphne Deckers, Georgina Verbaan en Katja Schuurman. Tatjana Simic liet zich zelfs twaalf keer in haar niksie fotograferen.
Maar Jerney haalde voor hen de kastanjes uit het vuur.
Sloop!
Verdorie, dat spuuglelijke gebouw De Voetnoot dreigt nu toch de slopershamer te ontlopen.
Dat is goed nieuws voor alle creatieve huurders en het café die in de betonnen kolos gehuisvest zijn, maar slecht nieuws voor iedereen met een greintje smaak.
Zou er een verkiezing worden gehouden voor het ‘lelijkste gebouw van Almere’, dan zou de Voetnoot op plaats 1 staan.
En op plaats 2.
En op 3.
Nee, Almeerders willen trots op hun stad zijn. Met de borst vooruit lopen als er visite van het oude land langskomt. Een betonnen schoenendoos als de Voetnoot helpt dan niet echt mee. Te vaak zie ik mensen die die stenen puist passeren, beschaamd hun mondkapje voor hun ogen trekken.
Ze hebben liever corona dan beschadiging van hun netvlies.
Wat kunnen we dus doen om die uit de kluiten gegroeide grijze dobbelsteen uit het straatbeeld te verwijderen? Iedereen die een moker heeft bij het gebouw laten verzamelen op een afgesproken tijdstip en erop los slaan?
Nee, dat is oproepen tot geweld.
Misschien kan iemand een petitie starten die de gemeente oproept om dit grijze gedrocht zo snel mogelijk met de grond gelijk te maken.
Een voetnoot in de Almeerse geschiedenis.
Bekentenissen van een kabelsleper (10)
Aflevering 10: Rillen bij Mercedes Sosa
Het jaar ben ik kwijt, evenals de exacte datum. Het was waarschijnlijk op 21 februari, de avond voor mijn verjaardag of op mijn verjaardag zelf: 22 februari. Ik was wel meer kwijt die avond, want ik had ruim 39 graden koorts. Ik weet nog wel dat Sonja Barend tijdens de voorbespreking mandarijntjes naar me gooide omdat ik er zo grauw uitzag.
De opnames van Sonja op… (de datum veranderde ieder seizoen: maandag, dinsdag, vrijdag) vonden in die tijd plaats in theater de Meervaart in Amsterdam. Ik mocht die uitzending als kabelsleper vaker doen, dus het was een routineklusje. Vandaar dat ik, ondanks mijn hoge koorts, er niet aan dacht om ziek naar huis te gaan.
Mercedes Sosa
Ik rilde, ik zweette en hoopte maar dat de avond snel voorbij zou gaan en ik in mijn lekkere warme bedje kon rollen.
Mercedes Sosa zou optreden. Ik had nog nooit van deze artiest gehoord. Sonja vertelde dat het een zangeres was die de dictatuur in Argentinië was ontvlucht. Ik nam het ter kennisgeving aan.
Dirk-tas
De talkshow vorderde en Mercedes Sosa schuifelde het podium op, nam plaats op een stoel. Een vrouw die je eerder met een Dirk-tas op de markt verwacht, dan op het podium van een theater.
Nadat ze was aangekondigd begon ze te zingen. Nee, niet zomaar te zingen. Hartverscheurend te zingen. Het was alsof ik door zeven blikseminslagen tegelijk werd geraakt. Was ik aan het ijlen, had ik een delirium? Haar stem sneed door mijn ziel, zette alle luikjes van mijn emoties open. Rillingen over mijn rug, kippenvel op mijn armen. Na de muzikale intermezzo ging de talkshow verder. Het zal best boeiend zijn geweest, Sonja wist wel hoe ze een publiek om haar vinger kon winden. Aan de zijkant strompelde Mercedes Sosa het kleine podium af. Ze leek wel 100.
Aftershow
Na afloop van de live-show gaf Mercedes Sosa nog een mini-concertje. De mobiele camera maakte shots uit kikkerperspectief, dus ik lag – letterlijk – aan haar voeten óp het podium. Zo kreeg Mercedes Sosa de kans om de ziel van een zieke jongeman, op twee meter afstand liggend op de grond, uit zijn lijf te rukken. Om zijn hart te doorboren met hoorbare pijn, voelbare smart. Het concertje duurde waarschijnlijk 20 minuten, maar misschien wel een eeuwigheid. Ik voelde geen koorts meer, ik zweefde ergens in de melkweg met tranen over mijn wangen.
Ik hoopte alleen maar dat Mercedes Sosa nooit meer zou stoppen met zingen. Dat ze met haar stem zou begeleiden naar de hemel en voor altijd door zou blijven zingen.
Misschien doet ze dat ook wel.
Mercedes Sosa overleed op 4 oktober 2009.
Sollicitatie
– Uw naam?
‘Cloo’
– Waarom denkt u geschikt te zijn voor de functie Directeur Floriade?’
‘Ik heb bijna overal waar ik gewerkt heb een spoor van ellende achtergelaten.’
– Ja, dat zagen wij op uw indrukwekkende CV staan. U wilde bijvoorbeeld als directeur van UWV gouden kranen laten installeren op het hoofdkantoor.
‘Klopt. Daar moest ik uiteindelijk om aftreden.’
– En zoeken is ook uw sterkste kant niet.
‘U doelt op het bonnetje van Fred Teeven dat ik ineens niet meer kon vinden? Tja, thuis ben ik ook altijd mijn sleutels kwijt.’
– Maar dat bonnetje stond vast nog wel ergens op een backup?
‘Thuis ben ik ook altijd mijn reservesleutels kwijt.’
– Luister, meneer Cloo. Het is erg lastig om hotemetoten te vinden voor de Floriade. We zijn blij dat u solliciteert. Welk salaris had u in gedachten?
‘Ik dacht aan 300.000 euro per jaar’
– Ho, ho… wij moeten ons wel aan de regels houden. We bieden maximaal 175.000 euro: het salaris van Mark Rutte.
‘Laten we dan in het midden gaan zitten: 275.000 euro.’
– Eh… dat klopt niet helemaal. Het midden is 237,500 euro.
‘Rekenen is ook mijn sterkste kant niet.’
– Dan zijn we akkoord. Gefeliciteerd met uw nieuwe functie.’
Zes euro
De beide Floriade-directeuren ontvangen jaarlijks 280.000 euro. We betalen dat salaris met grofweg 90.000 huishoudens. Ieder Almeers gezin, rijk of arm, draagt dus jaarlijks zes euro bij aan het salaris van deze twee heren.
Jij betaalt zes euro, ik betaal zes euro, jouw buurman betaalt zes euro, burgemeester Franc Weerwind betaalt zes euro en ook de steuntrekker betaalt zes euro.
Zes euro is best veel. Je kan er drie bakken patat voor kopen. Bij Ali Express scoor je er een prachtige telefoonoplader mee, of een setje van zes beeldige koffiemokjes.
Deze week was bij Albert Heijn de Andrélon shampoo in de bonus: voor zes euro krijg je maar liefs drie flessen. Ruim voldoende om tot de opening van de Floriade in 2022 je haar mee te kunnen wassen.
We betalen die zes euro niet alleen voor het afgelopen jaar, ook nog voor 2019, 2021 en 2022. Dus eigenlijk niet zes, maar 24 euro per huishouden.
Ik vind dat iedere Almeerder voor die 24 euro tien keer gratis de Floriade mag bezoeken. Dan zit je vanzelf op 2 miljoen bezoekers en daarmee hebben die directeuren gelijk hun target gehaald.
Maar ja: daar zullen ze wel weer een bonus voor willen hebben…
