Tag Archive Marcel Beijer
‘De mei… de mei… de meisjes!!!’
Beketenissen van een kabelsleper (18)
Het is weer tijd voor een serieuze bekentenis. Een moment van zwakte waarvan de meeste lezers zullen zeggen: waarom schrijf je dit op? Het antwoord is simpel: ik ben een schrijver.
Het was in Grou, Friesland. Een dorpje dat ik alleen kende van het liedje De Lonesome Cowboy van de Amazing Stroopwafels. Veronica had de tent van Nederland Muziekland neergezet op een aantal pontons die in de vaart van de Rjochte Grou lagen. De crew sliep in een nabijgelegen bungalowpark. Zoals altijd in afgelegen dorpen, probeerden ook hier de plaatselijke deernes een glimp van de artiesten op te vangen. The Star Sisters waren er, Herman Brood, Hans de Booij, the Guys and Dolls, Normaal….Maar het gegeven dat ook wij, de simpele medewerkers, uit televisiestad Hilversum kwamen was al genoeg om interessant gevonden te worden.
Brunette
Na een repetitie kwam een breedheupige brunette met haar vriendin aan de tafel met kabelslepers zitten. Ze waren leuk. We namen ze mee uit eten, we dronken ietsje te veel in de lokale kroeg en we namen aan het eind van de avond afscheid op een manier die een samenwonende jongeman niet hoort te doen. Ach, in die tijd was het allemaal wat losser. Ik vond de aandacht fantastisch.
Asterix
Ik deelde met een bevriende kabelsleper een bungalowtje en we lagen al in bed toen er, ver na middernacht, aan de voordeur werd geklopt. We reageerden zoals de zeerovers in de Asterix-albums doen als de Galliërs weer opduiken: verbaasd en engszins angstig. ‘De mei… de mei… de meisjes!!!’ Mijn collega opende de deur en ik pakte van het aanrecht de fles Beerenburg die daarna vrolijk van mond tot mond ging.
De volgende ochtend werd ik wakker met hoofdpijn en de breedheupige brunette naast me in bed.
‘Hebben we….?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Zo eentje ben ik niet, hoor.’
Oost-Indisch
We namen er twee afleveringen tegelijk op. Het meisje hing nog twee dagen aan mijn lippen. Het bleef bij zoenen. Meer niet. Toen de NOS-bus uit Grou wegreed riep ze vanaf de straat of ik haar nog zou schrijven. Ik zat al in de bus, keek laf de andere kant op, Oost-Indisch doof. Ik kon het lieve kind niet meer onder ogen komen: mijn vriendin wachtte thuis.
‘Marcel, ze huilt. Zwaai even naar haar’, zei mijn collega.
Ik deed het niet. Slappe zak die ik was.
Heel soms komt de herinnering weer boven en slaat de schaamte een zwart gat in mijn ziel.
Lang geleden
De uitzending is hier te zien. Aan het beeld kun je zien: het is héél lang geleden.
Zij is mij waarschijnlijk allang vergeten. Zo niet: vergeef het me eh… dinges. Tja, ik weet je naam niet eens.
De relatie met mijn vriendin liep stuk en jij hebt vast een lieve man en een mooi gezinnetje, ergens in Friesland.
Iconisch
‘Ik zou nog niet in de Floriade-toren opgebaard willen worden’, liet fractievoorzitter Johan de Leeuw van AP/OPA van de week weten.
De Leeuw is de nestor van de gemeenteraad, laten we hopen dat het nog even duurt voordat hij het tijdelijke met het eeuwige verwisselt.
Deze Flores-toren zou aanvankelijk ‘iconisch’ worden en de eerste tekeningen waren best hoopgevend: een futuristisch ontwerp met een overdaad aan groen tegen de gevel. Maar het wordt een betonnen kolos met een glasplaat er tegenaan geschroefd.
Zou de gemeente weten wat ‘iconisch’ betekend?
Iets dat het symbool vormt.
Ach, hadden we maar naar trendwatcher Adjiedj Bakas geluisterd: die kwam een paar jaar geleden met een idee voor een 150 meter hoge Delftsblauwe Tulpentoren voor de Floriade, met een museum.
En helemaal bovenin een beeld van Hansje Brinker.
Er werd meesmuilend om gelachen en smaken verschillen. Maar de Tulpentoren was in ieder geval iconisch. En met het enorme netwerk van Bakas waarschijnlijk financieel nog haalbaar ook.
Ik weet zeker: de Tulpentoren was zo iconisch dat het tot in lengte van jaren van heinde en ver toeristen naar onze stad had gelokt.
Nu hult het ons in een grafstemming.
Misschien toch maar een rouwcentrum van maken.
Politiek
Het is al eens eerder geopperd: misschien moeten we af van de manier waarop we onze verkiezingen al jarenlang organiseren. Is het geen idee om op de verkiezingsdag de bewoners hun stem te laten uitbrengen op (zeg maar) vijf belangrijke onderwerpen? Dan stem je bijvoorbeeld PvdA voor de oplossing van de woningnood, PVV of SP voor de aanpak in de Zorg, de VVD voor hun geweldige plan met betrekking tot Veiligheid en de Partij voor de Dieren voor het behoud van de natuur.
Het moet anders
Het moet echt anders, is mijn bescheiden mening. Vorige week werd dat weer eens duidelijk toen in Almere deskundigen aan het woord kwamen over de wijze waarop bewoners hun stem kunnen laten horen bij gemeentelijke plannen. Dat gaat niet goed en dat was best schokkend. Dat geldt lokaal, maar natuurlijk net zo goed voor de landelijke politiek..
Het vertrouwen in de politiek neemt de laatste twintig jaar sterk af, stelden de deskundigen. De politieke spelletjes, de Haagse mores, de ongeschreven wetten: leuk voor de incrowd (politici en journalisten), bewoners geloven het allemaal wel. Ze hebben het idee dat alle besluiten al zijn voorgekookt en slaan pas alarm als ze er last van krijgen: de kindertoeslagaffaire, de woningnood, een flat die gebouwd wordt op het grasveldje in de straat.
Loopgraven
Vandaag werd in de landelijke politiek duidelijk wat iedereen allang wist: De VVD en CDA willen niet regeren met PvdA en GroenLinks en D66 staat een beetje suffig tussen beide kampen in.
Intussen schreeuwt het land om een nieuw kabinet. Nieuwe ideeën. Er is genoeg aan te pakken: de woningnood, het klimaat, de sociale zekerheid, ons pensioen.
In plaats daarvan hebben we sinds de verkiezingen in maart politiek gezien geen enkele stap voorwaarts gemaakt. De onderhandelaars zitten vast in de loopgraven van hun partijbelangetjes.
En gaan we dus op naar het 21e jaar waarop het vertrouwen in de politiek sterk zal afnemen.
Nooit meer Ruud Gullit
‘Misschien wil Marcel even voor Ruud Gullit spelen?’
Mijn cameraman knikte; het was geen probleem. De repetities voor de Ver van Mijn Bedshow verliepen gezapig en voor het item met de grote voetbalster Ruud Gullit was mijn inzet als kabelsleper niet nodig. De uitzending zelf zou die avond pas worden opgenomen, dan was de vedette er natuurlijk zelf bij. Maar om te repeteren was er een stand-in voor Gullit nodig en werd naar mij gekeken.
Han van der Meer
De floormanager trok me naar de zijkant van de studiovloer en vertelde wat ik moest doen. “Presentator Han van der Meer noemt straks de naam van Ruud Gullit. Dan loop je de studiovloer op en neemt plaats op de bank waar de studiogasten zitten.”
Ik begreep het. Zo moeilijk was de opdracht ook niet. Een kind kon de was doen.
Maar er gebeurde iets. Ja, laat ik het maar ‘iets’ noemen want het kunnen onmogelijk zenuwen zijn geweest. Ik bedoel: ik was wel gewend om op te treden. Ik had een cabaretgroepje, ik droeg mijn gedichten publiekelijk voor. Bovendien was er nog geen publiek in de studio aanwezig (laat staan Ruud Gullit) en kende ik iedere medewerker in de studio goed. Maar toch het zweet brak me uit. Mijn knieën trilden.
RUUD GULLIT !!!!
Han van der Meer sprak zijn aankondiging in op camera, kondigde de gasten van die avond aan en liet blijken hoe bijzonder het was dat superster Gullit in de uitzending te gast was.
Hij bouwde de spanning rond de entree van de voetballer theatraal op. Dames en heren… een warm applaus voor….. RUUD GULLIT !!!!
Met slappe benen liep ik de studiovloer op, zwaaiend naar het afwezige publiek op de lege tribune. De felle lampen schenen bedwelmend in mijn ogen. In een vage roes liep ik naar de gastenbank en nam er plaats.
Verstoord
Han van der Meer keek verstoord in de richting van de floormanager. Die stopte geïrriteerd de repetitie en kwam hoofdschuddend voor me staan. ‘Bijna goed, Marcel. Je zit alleen aan de verkeerde kant van de bank. Ik had je alleen gevraagd aan het andere uiteinde van de bank plaats te nemen.’
Beschaamd nam ik alsnog de juiste plek in. Mijn lachende collega’s zoveel mogelijk negerend.
Opeens wist ik het: ik wil nooit beroemd worden.
Geen filmsterrenstatus voor mij, nooit meer Ruud Gullit.
De druk is ondraaglijk.
Het item met Gullit is hier te zien.
Hij zit wel op de juiste plek.
Tof
Een paar weken geleden was ik jurylid bij de Kunstbende, in de categorie Taal. Het woord dat ik die middag het meest hoorde was ‘tof’.
Dat brak me tijdens mijn middelbare schooltijd nog lelijk op.
‘Gaaf’ was het woord dat in de mode kwam; ‘tof’ was ouderwets. Een woord voor losers.
Ik kwam daar net iets te laat achter.
Ik noemde tijdens een spreekbeurt iets ‘tof’ en werd om die reden na schooltijd door een paar gozers flink in elkaar geslagen.
Dat was niet zo tof. Sterker: ik kon het woord ‘tof’ een week lang niet meer uitspreken zonder mijn twee voortanden op te moeten rapen.
Ik was een loser. De mooie meisjes liepen sinds die dag met een grote boog om me heen.
En nu liepen daar bij de Kunstbende allemaal jongeren die alles en iedereen ‘tof’ vonden.
Ze vonden mij zelfs tof.
Ook de mooie meisjes.
‘Tof’ kan weer!
Maar nu is het te laat.
Ik ben te oud.
Tof, maar vol stof.
Uit de kast
Binnenkort ben ik volledig gevaccineerd en mag ik – met een vaccinatiepaspoort in mijn hand – weer naar hartenlust festivals, nachtclubs en sekswerkers bezoeken.
Maar ik weet al: dat ga ik niet doen.
De lockdown van de afgelopen maanden heeft mij op pijnlijke wijze iets over mezelf geleerd: ik merkte er bijna niks van.
Het laatste festival dat ik bezocht was in 2005 met Crosby Stills & Nash, Meat Loaf, Styx en Kansas.
Ouwe lullen-muziek.
Er gingen geen jointjes rond, maar Zeeuwse babbelaars.
De enige nachtclub die ik ooit van binnen zag was in de vorige eeuw in Las Vegas, samen met mijn vrouw. We zagen hoe sneue mannen naar net iets te dikke paaldanseressen keken.
En sekswerkers bezoek ik uit principe niet, omdat ik vind dat die mij eigenlijk zouden moeten betalen.
Nee, ik kom uit de kast: ik ben saai.
Ik vond het eigenlijk wel lekker om bij verjaardagen niet in zo’n kringetje te hoeven zitten. Ik was blij dat visite al vroeg in de avond vertrok omdat ze voor de avondklok thuis moesten zijn.
Corona is vreselijk, begrijp me goed. Maar misschien had ik een wappie moeten worden en me niet laten vaccineren.
Dan bleef corona.
En dus ook de maatregelen.
Bekentenissen van een kabelsleper (14)
Dromen van het Songfestival
Het was in 1984 best even spannend. Het songfestival zou in Luxemburg gehouden worden en het leek erop dat het kleinste landje van de Benelux onvoldoende capaciteit had om de organisatie rond te krijgen. Bij de NOS werd rekening gehouden dat er een camerateam vanuit Nederland naar Luxemburg moest afreizen om het evenement in beeld te brengen. Dat moesten natuurlijk de meest ervaren cameramensen zijn, uiteraard geassisteerd door ervaren camera-assistenten.
Maatschapje
Ik deed het werk ondertussen al drie jaar. Samen met mijn favoriete collega’s Luuk en Peter hadden we het plan bedacht om een maatschapje op te richten en onszelf als camera-assistent bij de NOS te detacheren. Twee weken op pad in Luxemburg, bij het grootste tv-evenement van Europa? Dat was een eer. En een feest voor ons drieën. Het zou bovendien een mooie pikstart zijn van ons bedrijfje.
Vulcano
We draaiden warm bij het Nationaal Songfestival, die gewoon in de Hilversums tv-studio werd gehouden. Onze favoriete band Vulcano (kom ik in een latere aflevering op terug) deed mee en was zwaar favoriet, ik herinner me dat Edward Reekers van Kayak erbij was (die vond ik persoonlijk het beste), maar de winnares werd Maribelle met het glijerige ‘Ik hou van jou’. Ik val altijd spontaan in slaap als ik het nummer hoor.
Inspirerend
De geruchtenstroom werd steeds sterker. De cameramensen lieten al doorschemeren dat Luuk, Peter en Marcel bovenaan de lijst stonden om mee te gaan naar Luxemburg. Ik begon mijn toenmalige vriendin al voor te bereiden om het twee weken uit te houden zonder mijn inspirerende aanwezigheid.
Diggi-loo diggi-ley
Maar het ging niet door. Geen idee wat de reden was. Voor de televisie zag ik de Herreys uit Zweden winnen met het stompzinnige Diggi-loo diggi-ley, terwijl het prachtige I treni di Tozeur van Italië slechts vijfde werd. Maribelle eindigde terecht in de onderste regionen. Ze werd dertiende, het ongeluksgetal.
Het maatschapje kwam er ook nooit.
Sprookjes
Kranten in Amerika vinden dat Disney moet stoppen met een attractie waarin de prins Sneeuwwitje tot leven kust. De prinses had immers geen toestemming daartoe gegeven.
Ik ben het daar helemaal mee eens.
Disney moet sowieso oppassen, want de Grote Boze Wolf is natuurlijk ook gewoon een viespeuk die de drie biggetjes op gruwelijke wijze wil slachten. Ik heb als kind gruwelijke plaatjes gezien waarop Midas de biggetjes had vastgebonden in een pan.
De smeerpijp had nog net niet hun kleren niet van het lijf gerukt.
‘Speklapjes’, noemt hij ze denigrerend. Onbegrijpelijk dat de Obesitasvereniging nog geen rechtszaak is begonnen.
Er zijn grenzen, mensen. De wolf in Roodkapje gaat daar wat mij betreft ook al eeuwen vér overheen door zich voor te doen als oma.
Dat is grooming en dat is gewoon strafbaar.
Gaf het lieve meisje hem toestemming om opgegeten te worden?
Nee!
En als een vrouw ‘nee’ zegt dan is het ook nee!
En kom nou niet aan met ‘joh, dat zijn maar sprookjes…’
Kijk dan even om je heen. Het is niet voor niets zo’n ellende op de wereld.
Dat komt door de sprookjes. Zelfs politici vermommen zich als Pinokkio en lokken ons stiekem mee naar Pleziereiland.
Waar we veranderen in ezels.
Voor Joker
En weer vraagt de Floriade BV 15 miljoen euro extra aan de Almeerders. De ingediende rekening is inmiddels opgelopen van 10 naar 70 miljoen euro.
Ik hoor veel mensen moeilijk doen over dit bedrag. Maar waar hebben we het feitelijk over?
Ga maar na: de verbouwing van het Binnenhof in Den Haag kost ook 70 miljoen euro. Daar heb je niks nieuws voor: het is een simpel opknapbeurtje van een oud pand.
En de verbouwing van het Thialf IJsstadion kostte 81 miljoen euro. Daar hebben de inwoners van Heerenveen zelf helemaal geen klap aan: een schaatswedstrijdje is alleen nog leuk voor een paar bejaarden en de leden van het optredende dweilorkest.
Wakker liggen van de kosten van de Floriade?
Niet nodig. De Delftenaren gingen ook rustig slapen toen de bouwkosten van het treintunneltje bij hun stad opliepen tot een half miljard euro.
Dus wat stelt die 70 miljoen nu helemaal voor als straks twee miljoen mensen van uit de hele wereld jubelend door Almere trekken, onze winkels platlopen en de horeca leegdrinken?
Echt, de gemeente heeft het beloofd: de Floriade zal Almere op de kaart zetten.
Of zouden ze het spél kaarten bedoeld hebben?
Dat we voor Joker staan?
Bekentenissen van een kabelsleper (13)
Het imago van Piet Bambergen
Het was zaterdagochtend en Piet Bambergen voelde zich kennelijk even niet de komiek van The Mounties. In zijn eentje zat hij aan een tafeltje in de kantine van de studio te wachten tot het tijd was voor de opname van een TROS-kwisje waarvan ik me de naam absoluut niet meer kan herinneren. Als iemand bij hem wilde aanschuiven, verzocht hij diegene ergens anders te gaan zitten. Niet onaardig, maar wel resoluut. Hij had domweg even geen behoefte aan gezelschap. Hij verveelde zich niet, las geen krant. Hij zat daar alleen maar, lekker in zichzelf.
Lekker los
In de studio, een etage hoger, werd het publiek alvast opgewarmd, zodat ze lekker ‘los’ waren als de opnames zouden beginnen. Ze moesten op commando klappen, juichen. Op het moment dat de crew naar boven werd geroepen zat de stemming er dan ook goed in.
Piet Bambergen hees zich uit zijn stoel, liep zwijgend tussen de cameramensen, geluidtechnici en kabelslepers zoals ik de trappen op naar de studio.
Juichend geluid
Eenmaal boven liepen we achter het decor de studio in. Bambergen, nog onzichtbaar voor het publiek, leek zich even te concentreren, zuchtte diep en liep toen tussen de coulissen de studiovloer op. Uit het publiek, vooral bestaand uit vrouwen met grijs haar in bloemetjesjurken, steeg een juichend geluid op. Alleen al de verschijning van de man die ze kenden als komiek was voldoende om de slappe lach te krijgen. Hij had nog helemaal niets gedaan.
Mooie meisjes
Bambergen pakte professioneel het momentum. Met opengesperde mond en wijd gespreide armen liep hij op de enthousiaste dames af, schudde handen, liet zich knuffelen en zei dat hij ‘nog nooit zulke mooie meisjes had gezien’.
Imago
Van achter de camera sloeg ik het tafereel vol verbazing gade. Hoe belangrijk is imago?
Bambergen pakte ze allemaal in, maakte er een prachtshow vol grappen en grollen van.
Voor het verhaal zou het mooi zijn als ik kon vertellen dat hij zich na de show weer nukkig afzonderde. Maar helaas, zo eindig ik niet.
Want dat weet ik niet meer.
Fascinerend was het wel.
