Actievoerder Milan

Het was een aandoenlijk gezicht: een keiharde actievoerder die maandagavond het huilen nader stond dan het lachen.
Tot ik de jongen sprak en merkte dat hij pas 15 jaar was.
Milan heet hij. Een jonge kerel die opkomt voor zijn idealen en daarvoor een podium heeft gevonden bij de activistische groep Extinction Rebellion.
Met zijn strijdmakkers wees hij bezoekers van de gemeentelijk Nieuwjaarsreceptie in Almere op de – in zijn ogen – enorme klimaatcrisis.
Toen het nieuwjaars-evenement in de grote theaterzaal begon, mocht hij niet naar binnen en dat werd hem – na een zware dag – even teveel.
Ik schreef daar een artikel over.

Linnen tasje

Ach, mijn gedachten gingen uit naar de tijd toen ik zelf 15 jaar was. Toen schreef ik aan het bureau op mijn slaapkamer brieven aan politieke gevangenen, hing ik een poster op met de tekst ‘Pers geen Zuid-Afrikaan uit’, omdat sinaasappelbedrijf Jaffa dat deed. Mijn schoolboeken gingen in een linnen tasje waarop stond dat kernwapens de wereld uit moesten, om te beginnen in Nederland.
Niet bepaald de neutrale journalist die ik nu probeer te zijn. Een rechtse bal zelfs, volgens sommigen.

Geen fan

Ik schreef al eerder dat ik gruwel van actie waarin activisten zich vastplakken aan schilderijen. Ik ben ook geen fan van XR Rebellion, maar ik deel hun zorgen.
En die van Milan.
Diep in mijn hart vind ik het geweldig dat deze middelbare scholier, in al zijn treurigheid van afgelopen maandag, voor zijn idealen opkomt. Hij gaat verder dan de lafaard die ik was op 15-jarige leeftijd. Die niet verder kwam dan het ophangen van een poster, of het dragen van een linnen tasje.
Hij is niet passief en doet daarom iets wat er toe doet.
En dat is in ieder geval méér dan veel van zijn generatiegenoten die het geen bal interesseert wat er in de wereld gebeurt en die afstompen achter hun videogames, Netflix-series en binge-zuipen in het weekend.

Go, Milan, go!